Ta radykalna własność własnego ciała pomogła mi poczuć się jak osoba łamiąca tabu - niemniej jednak z poczuciem humoru.
Kiedy w wieku 23 lat dowiedziałem się, że będę potrzebować aparatów słuchowych, zadrwiłem.
Aparaty słuchowe? Mam 20 lat? To zdanie przypomniało mi Berthę, starszą przyjaciółkę mojej babci, która miała brązowe plastikowe przegródki przymocowane po bokach głowy.
Z perspektywy czasu wydaje mi się to niemądre, że martwiłem się, że moje aparaty słuchowe szybko doprowadzą mnie do starości. Doszedłem do wniosku, że ludzie zobaczą w moich uszach dziwne urządzenia i natychmiast zaczną przypuszczać. Współczuli mi lub zaczęli wykrzykiwać ich słowa, wymawiając każdą sylabę, jakbym potrzebowała pomocy w zrozumieniu ich mowy.
Aby złagodzić moje obawy, audiolog wręczył mi próbkę aparatu słuchowego Oticon i lusterko ręczne. Wsunąłem włosy za prawe ucho i ustawiłem szkło pod kątem, żeby zobaczyć cienką plastikową rurkę owijającą się wokół mojej bladej chrząstki.
„To dość subtelne” - przyznałem jej, nawiązując kontakt wzrokowy.
Następnie włączyła urządzenia. To doświadczenie było dźwiękowym odpowiednikiem noszenia okularów po latach słabego wzroku.
Zaskoczyła mnie kruchość słów. Zaczęły się pojawiać dźwięki, których nie słyszałem od lat: lekki szelest materiałów, kiedy zakładałem płaszcz, stłumiony łoskot kroków na dywanie.
Aby przypieczętować umowę, mój audiolog pokazał mi promocyjną różdżkę Bluetooth. 3-calowy pilot pozwolił mi przesyłać strumieniowo Spotify bezpośrednio przez aparaty słuchowe, co, musiałem przyznać, było całkiem fajne.
Podobał mi się pomysł spaceru ulicą w tajemnicy. Ludzie mogą dostrzec moje aparaty słuchowe, ale fakt, że mogę wpompowywać muzykę do moich uszu bez przewodów? Ta wiedza była tylko dla mnie.
Zgodziłem się kupić Oticon.
Odtąd pozytywnie uchwyciłem się moich nowych zdolności podobnych do cyborgów.
Słuchając piosenek podczas porannych dojazdów do pracy, rozkoszowałem się moją niewidzialną aktywnością. Chociaż nie nosiłem słuchawek, najnowsze beaty Børns zdominowały mój wewnętrzny świat.
Wiele lat przed tym, jak Apple AirPods i Bluetooth Beats sprawiły, że bezprzewodowe słuchanie wydawało się powszechne, poczułem się, jakbym miał supermoc.
Zacząłem przechowywać aparaty słuchowe w pudełku z biżuterią, dopasowując je w tym samym czasie, gdy zapinałem wiszące kolczyki.
Po dodaniu bezprzewodowego przesyłania strumieniowego moje akcesoria sprawiały wrażenie cennych elementów biżuterii z technologią - podobnie jak te „gadżety do noszenia”, o których uwielbia mówić świat startupów. Mogłem odbierać połączenia telefoniczne bez dotykania mojego iPhone'a i przesyłać strumieniowo dźwięk z telewizora bez konieczności używania pilota.
Wkrótce też żartowałem sobie z moich nowych akcesoriów. Pewnego niedzielnego poranka razem z moim chłopakiem dołączyliśmy do jego rodziców na brunch w ich mieszkaniu.
Rozpocząłem rozmowę z zastrzeżeniem: „Jeśli nie odpowiadam, to nie dlatego, że cię ignoruję. Baterie w moim aparacie słuchowym są słabe. ”
Kiedy jego tata zaczął się śmiać, uznałem moje aparaty słuchowe za inspirację komediową. Ta radykalna własność własnego ciała pomogła mi poczuć się jak osoba łamiąca tabu - niemniej jednak z poczuciem humoru.
Korzyści się nagromadziły. Podróżując do pracy lubiłem wyciszać aparaty słuchowe przed pójściem spać w samolocie. Płaczące niemowlęta stawały się cherubami, a ja drzemałem, nie słysząc, jak pilot ogłaszał naszą wysokość. Przechodząc obok placów budowy z powrotem na ziemi, mogłem w końcu uciszyć rozmówców jednym naciśnięciem przycisku.
A w weekendy zawsze miałem możliwość zostawiania aparatów słuchowych w pudełku z biżuterią na niemal bezgłośny spacer po zgrzytliwych ulicach Manhattanu.
Po pogodzeniu się z moim „niedoborem” sensorycznym, wewnętrzny hałas mojej własnej niepewności również zaczął słabnąć.
Kiedy stałem się bardziej zadowolony z oglądania aparatów słuchowych w lustrze, stałem się bardziej świadomy wieku, który przede wszystkim spowodował moją samoświadomość.
Kiedy ponownie pomyślałem o Berthie, nie mogłem sobie przypomnieć, dlaczego byłem tak oporny na to skojarzenie. Uwielbiałam Bertę, która zawsze bawiła mnie podczas nocy mahjonga swoimi lalkami z papieru czerpanego wyciętymi z serwetek.
Im bardziej myślałem o jej ogromnych aparatach słuchowych, tym bardziej jej noszenie wydawało się aktem odwagi i skrajnej pewności siebie - a nie czymś, z czego można by się wyśmiewać na dłuższą metę.
To nie był tylko wiek.
Nie znałem jeszcze słowa „zdolność”, ale nieświadomie podpisałem się pod systemem wierzeń, w którym osoby sprawne fizycznie były normalne, a osoby niepełnosprawne były wyjątkami.
Aby ktoś mógł zaparkować w miejscu dla niepełnosprawnych lub poruszać się na wózku inwalidzkim, założyłem, że coś musi być nie tak z jego ciałem. Pomyślałem, że fakt, że potrzebuję aparatów słuchowych, dowodzi, że coś jest ze mną nie tak.
Był tam jednak? Szczerze mówiąc, nie czułam, że coś jest nie tak z moim ciałem.
Uświadomiłem sobie, że źródłem mojej samoświadomości nie był mój ubytek słuchu, ale piętno, które z tym wiązałem.
Zdałem sobie sprawę, że utożsamiam starzenie się ze wstydem, a niepełnosprawność ze wstydem.
Chociaż nigdy nie zrozumiem w pełni zawiłości poruszania się po tym świecie jako osoba niesłysząca, mój ubytek słuchu ujawnił mi, że niepełnosprawności towarzyszy znacznie szerszy zakres emocji, niż sugeruje to piętno.
Przeszedłem przez akceptację siebie, nonszalancję, a nawet dumę.
Teraz noszę aparaty słuchowe jako symbol dojrzałości moich uszu. A jako milenials, który znalazł się w Nowym Jorku, poczułem ulgę, że nie czuję się w czymś młodym i niedoświadczonym.
Stephanie Newman jest pisarką z Brooklynu, zajmującą się książkami, kulturą i sprawiedliwością społeczną. Możesz przeczytać więcej o jej pracy na stephanienewman.com.
