Jeśli kiedykolwiek zastanawiałeś się, jak to jest być inżynierem kosmicznym monitorującym stacje kosmiczne i rakiety, jednocześnie żyjąc z cukrzycą typu 1 (T1D), nie szukaj dalej niż April Blackwell w Houston.
Zdiagnozowana w wieku 11 lat, Blackwell jest inżynierem lotnictwa i kontrolerem lotów NASA, która przez większość swojego życia marzyła o byciu astronautą.
Niedawno niezależne Siły Kosmiczne Stanów Zjednoczonych pojawiają się na pierwszych stronach gazet, a seria Netflix „Space Force” zyskuje na popularności, więc miło jest usłyszeć od jednego z naszych członków społeczności Diabetes Online Community (DOC) o jej prawdziwej pracy w kosmosie.
Oto historia Blackwell, jej własnymi słowami…
W pogoni za przestrzenią (witaj, cukrzyca)
Aby przedstawić właściwy kontekst mojej diagnozy T1D, muszę opowiedzieć o wyborze mojej kariery w przedszkolu. W wieku 5 lat, po zaobserwowaniu, jak zakochany jest mój ojciec w kosmosie, zdecydowałem, że zostanę astronautą.Mniej więcej w trzeciej klasie przejrzałem wszystkie książki biblioteczne o kosmosie, zacząłem budować modele rakiet, codziennie sprawdzałem gazety pod kątem wycinków z kosmosu i udoskonaliłem sekwencję odliczania, aby uwzględnić odpowiednią terminologię. Można śmiało powiedzieć, że byłem uzależniony, na dobre lub na złe.
„Gorzej” przyszedł do szóstej klasy w wieku 11 lat.
W tym momencie byłem już sześć lat w mojej ideologii astronautów - uczestniczyłem już w kilku lokalnych letnich obozach kosmicznych, poszedłem do gimnazjum na przyspieszone zajęcia z matematyki i zdecydowałem, że złożę podanie o przyjęcie na MIT, gdy nadejdzie czas na college.
Ale podczas przerwy zimowej zmagałem się z nienasyconym pragnieniem, częstym oddawaniem moczu i nieznośnym zmęczeniem. Wizyty u lekarza są teraz trochę niewyraźne, ale przypominam sobie tydzień codziennych wizyt u pediatry, podczas których żartowałem, że mogę „sikać na żądanie”. W końcu przypominam sobie odcisk palca, któremu towarzyszył dziwny wyraz twarzy pielęgniarki, a po tym wszystkim poważna rozmowa między moim lekarzem, mną i rodzicami na temat diagnozy: cukrzyca typu 1.
Houston, mamy problem
Nawet dzisiaj diagnoza T1D jest automatyczną dyskwalifikacją aplikacji astronautów NASA.
Astronauci są poddawani fizycznie i psychicznie wymagającym scenariuszom, które mają ostateczne konsekwencje przez wiele miesięcy na pokładzie Międzynarodowej Stacji Kosmicznej, więc muszą być najwyższej klasy ludźmi. I nie winię NASA za dosłowny wybór najlepszych z najlepszych. Ale gdzie to opuściło 11-letnią, świeżo zdiagnozowaną cukrzycę? Zastanawiałem się, czy powinienem znaleźć coś innego, czym mógłbym się zainteresować i na czym się skupić. Problem polegał na tym, że po prostu nie mogłem się zainteresować niczym innym. Przestrzeń. Jest. Mój. Pasja. Kropka.
Tak więc, zamiast rezygnować z kosmosu z powodu T1D, podwoiłem wysiłki, aby podążać za swoją pasją, skrzydłami astronauty lub nie. Słuchałem i uczyłem się, po drodze wybrałem kilku mentorów, celowałem w szkole, dołączałem i prowadziłem takie grupy jak orkiestra marszowa i gazeta, forsowałem własną kopertę i nigdy nie użyłem cukrzycy jako wymówki. Kiedy przyszedł czas na studia, podjąłem decyzję finansową o skorzystaniu ze stypendium na pełny przejazd i zapisałem się na Arizona State University na, co jeszcze, inżynieria lotnicza!
Zdrowie i helikoptery
Skończyłem licencjat w czasie, gdy program promu kosmicznego dobiegał końca. NASA przestawiała się na nowy zestaw rakiet, a strumień finansowania nie był tak solidny. W przypadkowych okolicznościach złożyłem podanie, przeprowadziłem rozmowę kwalifikacyjną i zostałem wybrany na inżyniera prób w locie pracującego przy eksperymentalnych śmigłowcach wojskowych. To był spory krok dla kogoś, kto marzył o pracy nad rakietami i statkiem kosmicznym przez całe swoje życie, ale jestem głęboko przekonany, że wszystko dzieje się z jakiegoś powodu, więc byłem zdeterminowany, aby znaleźć tutaj przyczynę.
Podczas wywiadu starałem się wyjaśnić, że mam T1D, ponieważ wiedziałem, że może to stanowić przeszkody w uzyskaniu pozwolenia lekarskiego. Wszyscy zapewnili mnie, że staną za mną i przejdą przez ten proces, co jest świetne, ponieważ naprawdę zmienił się w proces.
W tym czasie zacząłem zamieszczać na swoim blogu historie o cukrzycy, a konkretnie o wszystkich przeszkodach związanych z uzyskaniem pozwolenia lekarza FAA. Przeszukałem też własne Internet, natknąłem się na DOC. Nie znalazłem wiele wskazówek, które pozwolą mi pokierować specyficzną sytuacją, z którą miałem do czynienia, ale zauważyłem, że wielu innych T1D przeżywało wszystkie emocje, które w większości zachowywałem dla siebie w ciągu ostatniej dekady. Miło było czytać równoległe historie i zdobywać okruchy wiedzy, aby zmotywować mnie podczas procesu, przez który się przedzierałem.
Po 6 miesiącach wymiany listów z czarnoskrzynkowymi lekarzami FAA w Waszyngtonie, w końcu otrzymałem zezwolenie medyczne FAA klasy III na specjalne wydanie i pozwolono mi latać na pokładzie eksperymentalnych śmigłowców testowych jako inżynier testów w locie.
Moi koledzy inżynierowie i sami piloci testowi zawsze mnie bronili i upewniali się, że dobrze wykorzystuję to pozwolenie lekarskie. Podczas moich 3 lat pracy w dyrekcji prób w locie wylatałem ponad 250 godzin na eksperymentalnych śmigłowcach wojskowych, doświadczyłem szkolenia na dunkerach operacji specjalnych (w zasadzie dwa dni z rzędu utonięcia żywcem) i uzyskałem certyfikat w komorze wysokościowej i kursie spadochronowym. Nauczyłem się, jak dopasować cały mój sprzęt dla diabetyków do kombinezonu lotniczego, a mężczyźni, z którymi latałem, zawsze popierali posiadanie T1D w swojej załodze.
Misja: kontrola cukrzycy
Jak na ironię, otrzymałem telefon w celu przeprowadzenia wywiadu z NASA, gdy byłem na kursie szkoleniowym w Szkole Pilotów Marynarki Wojennej (dosłownie jedno z najfajniejszych doświadczeń w moim życiu). Kilka dni później byłem w Houston, gdzie przedstawiłem przykładową prezentację i odbyłem wycieczkę po wywiady z kilkoma potencjalnymi dyscyplinami kontroli lotów. Reszta to już historia - sprzedaliśmy nasz dom w Huntsville w Alabamie i przenieśliśmy się do Houston.
Bycie kontrolerem lotów to kolejna praca, która wymaga uzyskania zezwolenia lekarskiego. Tym razem linia bazowa jest podobna do medycznej kontrolera ruchu lotniczego - badanie fizykalne, EKG, badanie słuchu, badanie wzroku, badanie krwi, analiza moczu i pełna dyskusja na temat historii medycznej.
Ale tym razem mogłem skontaktować się bezpośrednio z lekarzami decydującymi się udzielić mi zwolnienia lub nie (oczywiście T1D wymaga „zrzeczenia się”). Oprócz kwalifikacji klinicznej musiałem również otrzymać list od mojego endokrynologa opisujący kontrolę cukrzycy w ciągu ostatniego roku, w tym wyniki HbA1c na poparcie wszelkich roszczeń, a także list od mojego okulisty opisujący wszelkie istotne ustalenia po mojej rocznej rozszerzenie oczu. Z przyjemnością informuję, że mój lekarz z NASA przyznał mi zwolnienie z kontrolera lotu i co roku robi to od czasu mojej pierwszej certyfikacji.
Praca w NASA
W tym momencie możesz się zastanawiać: „Więc co ona robi zrobić w NASA? ” Mój oficjalny tytuł to International Space Station (ISS) Attitude Determination and Control Officer, a nasz znak wywoławczy konsoli to „ADCO”. Po dwóch wyczerpujących latach szkolenia mogę usiąść na konsoli w kontroli misji i upewnić się, że Isaac Newton utrzymuje prostą i poziomą ISS.
Nasza grupa planuje również wszystkie manewry orientacyjne dla operacji dynamicznych, obserwuje dane telemetryczne ze sprzętu, który oblicza i utrzymuje położenie na pokładzie, wysyła polecenia, aby przygotować się do manewrów ISS lub je wykonać, oraz rozwiązuje anomalie w czasie rzeczywistym. Zapewniamy wsparcie 24/7/365, co oznacza, że czasami czuwam nad ISS, podczas gdy większość z Was śpi.
Lubię myśleć, że jestem wyjątkowo przygotowany do tej rakietowej pracy, ponieważ mam już lata doświadczenia w tworzeniu planów (i planów tworzenia kopii zapasowych) z cukrzycą na pokładzie, oglądaniu transmisji telemetrycznej z własnego ciała, wprowadzaniu poleceń pompy insulinowej w celu podania bolusa lub korekty i rozwiązywanie problemów z awariami technologii diabetologicznej 24/7/365.
Jestem również bardzo szczęśliwy, że moje zarządzanie cukrzycą odbywa się głównie na autopilocie, teraz używam pompy insulinowej Tandem t: slim x2 i Dexcom G6 CGM. Czuję, że mogę naprawdę skupić się na mojej pracy, być członkiem zespołu kontroli lotów, a co najważniejsze, dbać o bezpieczeństwo naszej załogi.
A co z wyborem kariery astronauty w przedszkolu? Cóż, ma nową trajektorię, aby być pierwszym T1D w kosmosie!
Czy T1D kiedykolwiek będzie mogło być astronautami?
Być może. Nie sądzę, aby NASA kiedykolwiek dopuściła T1D do korpusu astronautów, ponieważ szczerze mówiąc, nie muszą. Ale myślę, że w niedalekiej przyszłości pojawi się nacisk na niedoskonałe z medycznego punktu widzenia ludzi, którzy będą mogli odbywać komercyjne loty kosmiczne. Właściwie napisałem pracę magisterską na ten temat - szczegółowo opisując testy, wykonalność i bezpieczeństwo astronautów T1D.
Czy „Siły kosmiczne” Netflixa są dokładne?
Ha ha. Niektóre części są niesamowicie dokładne. Ponieważ NASA jest finansowana przez rząd, co 4 lata zawsze pojawia się odrobina nerwowości / oczekiwania. W większości staramy się trzymać politykę na uboczu i skupiać się na naszych misjach, ale to się wkrada od czasu do czasu. Ponadto motto „przestrzeń jest trudna” jest bardzo trafne.
Powitanie Międzynarodowej Stacji Kosmicznej
Sprawdź Znajdź stację i wpisz swoją lokalizację. W rzeczywistości możesz zobaczyć ISS gołym okiem, kiedy przechodzi nad twoim obszarem. Zachęcam cię do wyjścia na zewnątrz i pomachania - być może będę u steru kontroli misji, kiedy ją zobaczysz!
W 1998 roku zdiagnozowano typ 1 w wieku 11 lat. April Blackwell mieszka w Houston i pracuje jako inżynier lotnictwa i kontroler lotów NASA. Więcej o jej przygodach z cukrzycą możesz przeczytać na jej blogu Nerdy April.
