Jak nauczyłem córkę w wieku przedszkolnym przeciwstawiać się łobuzom

Przybywając na plac zabaw w piękny dzień zeszłego lata, moja córka od razu zauważyła małego chłopca z sąsiedztwa, z którym często się bawiła. Była podekscytowana, że ​​był tam, aby mogli razem cieszyć się parkiem.

Gdy zbliżyliśmy się do chłopca i jego mamy, szybko odkryliśmy, że płacze. Moja córka, będąc opiekunką, którą jest, bardzo się zaniepokoiła. Zaczęła pytać go, dlaczego jest zdenerwowany. Mały chłopiec nie odpowiedział.

Kiedy już miałem zapytać, co się stało, podbiegł inny mały chłopiec i krzyknął: „Uderzyłem cię, bo jesteś głupi i brzydki!”

Widzisz, mały chłopiec, który płakał, urodził się z naroślą po prawej stronie twarzy. Rozmawialiśmy o tym z córką wcześniej latem i surowo dałem jej do zrozumienia, że ​​nie jesteśmy podli dla ludzi, ponieważ wyglądają lub zachowują się inaczej niż my. Regularnie angażowała go w grę przez całe lato po naszej rozmowie, nie przyznając w ogóle, że coś w nim wygląda inaczej.

Po tym niefortunnym spotkaniu matka i jej syn wyszli. Moja córka przytuliła go szybko i powiedziała, żeby nie płakał. Rozgrzało mi się serce, gdy zobaczyłem taki słodki gest.

Ale jak możesz sobie wyobrazić, bycie świadkiem tego spotkania wywołało wiele pytań w umyśle mojej córki.

Mamy tu problem

Niedługo po tym, jak mały chłopiec odszedł, zapytała mnie, dlaczego mama drugiego chłopca pozwoliła mu być złośliwym. Zdała sobie sprawę, że było to dokładne przeciwieństwo tego, co powiedziałem jej wcześniej. W tym momencie zdałem sobie sprawę, że muszę ją nauczyć, żeby nie uciekała przed łobuzami. Moim zadaniem jako jej matki jest nauczenie jej, jak powstrzymywać prześladowców, aby nie znalazła się w sytuacji, w której jej pewność siebie została podważona przez działania innej osoby.

Chociaż ta sytuacja była bezpośrednią konfrontacją, umysł przedszkolaka nie zawsze jest wystarczająco rozwinięty, aby zauważyć, że ktoś subtelnie go poniża lub nie jest miły.

Jako rodzice czasami czujemy się tak oddaleni od doświadczeń z dzieciństwa, że ​​trudno sobie przypomnieć, jak to było być zastraszanym. W rzeczywistości zapomniałem, że zastraszanie może się zdarzyć już w przedszkolu, dopóki nie byłem świadkiem tego niefortunnego incydentu na placu zabaw latem.

Kiedy byłem dzieckiem, nigdy nie mówiono o zastraszaniu. Nie nauczono mnie, jak natychmiast rozpoznać lub zamknąć łobuza. Chciałem być lepszy od mojej córki.

Jak młode jest za małe, aby dzieci mogły zrozumieć bullyingu?

Innego dnia widziałem, jak mała dziewczynka z klasy lekceważy moją córkę na korzyść innego przyjaciela.

To złamało mi serce, ale moja córka nie miała pojęcia. Kontynuowała próby przyłączenia się do zabawy. Chociaż niekoniecznie jest to zastraszanie, przypomniało mi, że dzieci nie zawsze potrafią rozszyfrować, kiedy ktoś nie jest dla nich miły lub uczciwy w mniej oczywistych sytuacjach.

Później tej nocy moja córka przywołała, co się stało, i powiedziała mi, że czuje, że mała dziewczynka nie jest miła, tak jak mały chłopiec w parku nie był miły. Być może zajęło jej trochę czasu, zanim zrozumiała, co się stało, albo nie miała słów, by wyartykułować w chwili, gdy jej uczucia zostały zranione.

Dlaczego uczę moją córkę, jak natychmiast zamykać łobuzom

Po obu tych incydentach rozmawialiśmy o tym, jak bronić się, ale nadal być miłym w tym procesie. Oczywiście musiałem ująć to w kategoriach przedszkolnych. Powiedziałem jej, że jeśli ktoś nie jest miły i zasmuciło ją to, powinna mu powiedzieć. Podkreśliłem, że bycie skąpym jest nie do przyjęcia. Porównałem to do tego, kiedy się wścieka i wrzeszczy na mnie (bądźmy szczerzy, każde dziecko wścieka się na swoich rodziców). Zapytałem ją, czy by jej się to spodobało, gdybym na nią odkrzyknęła. Powiedziała: „Nie mamo, to zraniłoby moje uczucia”.

W tym wieku chcę ją nauczyć zakładania tego, co najlepsze u innych dzieci. Chcę, żeby stanęła w obronie siebie i powiedziała im, że nie jest w porządku, żeby była smutna. Nauka rozpoznawania teraz, kiedy coś boli i stawanie w obronie siebie, stworzy solidne podstawy do tego, jak radzi sobie z eskalacją zastraszania w miarę starzenia się.

Rezultat: moja córka w wieku przedszkolnym właśnie przeciwstawiła się łobuzowi!

Niedługo po tym, jak omówiliśmy, że inne dzieci nie mogą sprawiać jej smutku, byłem świadkiem, jak moja córka powiedziała dziewczynie na placu zabaw, że pchanie jej w dół nie było miłe. Spojrzała jej prosto w oczy, tak jak ją nauczyłem, i powiedziała: „Proszę, nie naciskaj mnie, to nie jest miłe!”

Sytuacja natychmiast się poprawiła. Przeszedłem od patrzenia, jak ta druga dziewczyna ma przewagę i ignorowania mojej córki, do włączenia jej do gry w chowanego, w którą grała. Obie dziewczyny świetnie się bawiły!

Więc dlaczego jest to ważne?

Głęboko wierzę, że uczymy ludzi, jak nas traktować. Uważam również, że zastraszanie jest ulicą dwukierunkową. Chociaż nigdy nie lubimy myśleć o naszych dzieciach jako o prześladowcach, prawda jest taka, że ​​to się zdarza. Naszym obowiązkiem jako rodziców jest nauczenie naszych dzieci, jak traktować innych ludzi. Kiedy powiedziałem mojej córce, żeby stanęła w obronie siebie i powiadomiła inne dziecko, kiedy ją zasmuciło, równie ważne jest, aby to nie ona zasmuciła inne dziecko. Dlatego zapytałem ją, jak by się czuła, gdybym na nią odkrzyknęła. Jeśli coś ją zasmuci, nie powinna tego robić komuś innemu.

Dzieci wzorują się na zachowaniu, które widzą w domu. Jako kobieta, jeśli pozwolę się zastraszyć mężowi, to jest przykład, który daję mojej córce. Jeśli ciągle krzyczę na męża, pokazuję jej również, że można być złośliwym i znęcać się nad innymi ludźmi. Zaczyna się od nas jako rodziców. Otwórz w domu dialog ze swoimi dziećmi na temat tego, jakie zachowanie jest, a jakie nie jest akceptowane do okazywania lub akceptowania od innych. Świadomie uczyń priorytetem dawanie w domu przykładu, który chcesz, aby Twoje dzieci wzorowały się na świecie.

Monica Froese jest pracującą mamą, która mieszka z mężem i 3-letnią córką w Buffalo w stanie Nowy Jork. Uzyskała tytuł MBA w 2010 roku i obecnie jest dyrektorem marketingu. Bloguje w Redefining Mom, gdzie koncentruje się na wzmacnianiu pozycji innych kobiet, które wracają do pracy po urodzeniu dzieci. Możesz ją znaleźć na Twitterze i Instagramie, gdzie dzieli się ciekawymi faktami na temat bycia pracującą mamą oraz na Facebooku i Pinterest, gdzie dzieli się wszystkimi swoimi najlepszymi zasobami dotyczącymi zarządzania życiem pracującej mamy.