W macierzyństwie nie ma czegoś takiego jak doskonałość. Nie ma doskonałej matki, tak jak nie ma idealnego dziecka, doskonałego męża, doskonałej rodziny czy doskonałego małżeństwa.
Zdrowie i dobre samopoczucie dotykają każdego z nas inaczej. To historia jednej osoby.
Nasze społeczeństwo jest pełne wiadomości, zarówno jawnych, jak i ukrytych, które sprawiają, że mamy czują się nieadekwatne - bez względu na to, jak ciężko pracujemy. Jest to szczególnie prawdziwe w dzisiejszym cyfrowym krajobrazie, w którym nieustannie jesteśmy bombardowani obrazami, które przywołują „doskonałość” we wszystkich dziedzinach życia - w domu, pracy, ciele.
Prawdopodobnie jestem odpowiedzialny za niektóre z tych obrazów. Jako pełnoetatowy bloger i twórca treści, należę do pokolenia, które tworzy szczęśliwe obrazy, które przedstawiają tylko najważniejsze wydarzenia z naszego życia. Jednak będę pierwszym, który przyzna, że chociaż media społecznościowe nie zawsze są fałszywe, są w pełni ułożył. A ogromna presja, jaką stwarza, aby być „idealną mamą”, jest szkodliwa dla naszego zdrowia i szczęścia.
W macierzyństwie nie ma czegoś takiego jak doskonałość. Nie ma doskonałej matki, tak jak nie ma doskonałego dziecka, doskonałego męża, doskonałej rodziny czy doskonałego małżeństwa. Im szybciej uświadomimy sobie i przyjmiemy tę bardzo ważną prawdę, tym szybciej uwolnimy się od nierealistycznych oczekiwań, które mogą osłabić naszą radość i odebrać nam poczucie własnej wartości.
Kiedy 13 lat temu zostałam matką, starałam się być idealną mamą, którą widziałam w telewizji, dorastając w latach 80-tych i 90-tych. Chciałam być piękną, pełną wdzięku, wiecznie cierpliwą mamą, która robi wszystko dobrze i dobrze, nie poświęcając swojej kobiecości.
Idealne macierzyństwo postrzegałam jako coś, co osiąga się po prostu ciężką pracą, tak jak dostanie się na dobrą uczelnię lub zatrudnienie do wymarzonej pracy.
Ale w rzeczywistości macierzyństwo było dalekie od tego, co wyobrażałam sobie jako młoda dziewczyna.
Po dwóch latach macierzyństwa znalazłam się w depresji, odizolowaniu, samotności i oderwaniu od siebie i innych. Miałam dzieci poniżej drugiego roku życia i nie spałam dłużej niż dwie do trzech godzin w nocy od miesięcy.
Moja pierwsza córka zaczęła wykazywać oznaki opóźnień rozwojowych (później zdiagnozowano u niej chorobę genetyczną), a moja maleńka córka potrzebowała mnie przez całą dobę.
Bałem się prosić o pomoc, bo głupio wpadłem na pomysł, że proszenie o pomoc oznacza, że jestem złą i nieodpowiednią matką. Starałam się być wszystkim dla wszystkich i chować się za maską idealnej matki, która ma to wszystko razem. Ostatecznie doszedłem do dna i zdiagnozowano u mnie depresję poporodową.
W tym momencie byłam zmuszona zacząć od nowa i na nowo nauczyć się, czym naprawdę jest macierzyństwo. Musiałam też odzyskać swoją tożsamość jako matki - nie według tego, co mówią inni, ale zgodnie z tym, co jest najlepsze i realistyczne dla mnie i moich dzieci.
Miałem szczęście, że otrzymałem natychmiastową opiekę medyczną i ostatecznie pokonałem tę wyniszczającą chorobę przy pomocy leków przeciwdepresyjnych, wsparcia rodziny i samoopieki. Zajęło wiele miesięcy terapii rozmową, czytania, badań, dzienników, refleksji i medytacji, aby w końcu zdać sobie sprawę, że pojęcie idealnej matki jest mitem. Musiałam porzucić ten destrukcyjny ideał, jeśli chciałam być matką, która była naprawdę spełniona i obecna dla moich dzieci.
Uwolnienie się od doskonałości niektórym może zająć więcej czasu niż innym. To naprawdę zależy od naszej osobowości, pochodzenia rodzinnego i chęci zmiany. Jedno jest jednak pewne, to fakt, że kiedy odpuszczasz doskonałość, faktycznie zaczynasz doceniać chaos i bałagan macierzyństwa. Twoje oczy w końcu otwierają się na całe piękno tkwiące w niedoskonałości i rozpoczynasz nową podróż uważnego rodzicielstwa.
Bycie uważnym rodzicem jest o wiele łatwiejsze, niż nam się wydaje. Oznacza to po prostu, że jesteśmy w pełni świadomi tego, co robimy w danym momencie. Stajemy się w pełni obecni i w pełni świadomi codziennych chwil, zamiast rozpraszać się tym kolejnym zadaniem lub odpowiedzialnością. Pomaga nam to doceniać i angażować się w proste radości związane z macierzyństwem, takie jak granie w gry, oglądanie filmu lub wspólne gotowanie jako rodzina, zamiast zawsze sprzątać lub przygotowywać posiłek godny Pinteresta.
Bycie uważnym rodzicem oznacza, że nie spędzamy już czasu na stresowaniu się tym, co nie zostało zrobione, a zamiast tego skupiamy się na tym, co możemy zrobić dla siebie i naszych bliskich w danym momencie, gdziekolwiek to jest.
Jako rodzice bezcenne jest wyznaczanie realistycznych oczekiwań i celów sobie i naszym dzieciom. Przyjmowanie bałaganu i chaosu życia przynosi korzyści całej naszej rodzinie, ucząc ją procesu, podczas którego całym sercem akceptujemy siebie i naszych bliskich. Stajemy się bardziej kochający, empatyczni, akceptujący i wybaczający. Oczywiście ważne jest, aby odpowiadać za swoje codzienne działania, ale najpierw musimy pamiętać, aby objąć wszystkie strony macierzyństwa, w tym złe i brzydkie.
Angela jest twórczynią i autorką popularnego lifestyle'owego bloga Mommy Diary. Posiada tytuł magistra i licencjata z języka angielskiego i sztuk wizualnych oraz ponad 15 lat nauczania i pisania. Kiedy znalazła się jako samotna i przygnębiona matka dwójki dzieci, szukała autentycznego związku z innymi mamami i zaczęła pisać blogi. Od tego czasu jej osobisty blog stał się popularnym miejscem, gdzie inspiruje i wpływa na rodziców na całym świecie swoimi opowiadaniami i kreatywnymi treściami. Regularnie współpracuje z TODAY, Parents i The Huffington Post, a także współpracuje z wieloma krajowymi markami dziecięcymi, rodzinnymi i lifestyle'owymi. Mieszka w południowej Kalifornii z mężem, trójką dzieci i pracuje nad swoją pierwszą książką.
