Wszedłem do budynku zamroczony, gotowy do wykonywania tych samych porannych czynności, które wykonywałem codziennie od miesięcy. Kiedy podniosłem rękę przez pamięć mięśni, aby nacisnąć przycisk „w górę”, coś nowego przykuło moją uwagę.
Wpatrywałem się w tabliczkę „niesprawny” przymocowaną do windy w moim ulubionym centrum rekreacyjnym. Trzy lata temu nie zwracałbym zbytniej uwagi i po prostu pobiegłem po pojedynczych schodach obok niego, uważając to za dodatkowe cardio.
Ale tym razem oznaczało to, że musiałbym zmienić plany na ten dzień.
Moja codzienna rutyna uderzania w basen (jedyne miejsce, w którym mogę się swobodnie poruszać) dwa razy dziennie i pisania w cichym miejscu na górze została udaremniona przez niemożność wciągnięcia chodzika, torby na laptopa i niepełnosprawnego ciała po schodach.
To, co kiedyś uznałbym za niedogodność, teraz stało się barierą, która wyprowadziła mnie z miejsca, do którego tak często docierałem wcześniej.
Trzy lata temu uznałbym ten budynek za łatwo dostępny. Potem moja perspektywa zmieniła się wraz z moim ciałem.
Byłem pod trzydziestką, kiedy zwyrodnieniowa choroba pleców ostatecznie podniosła mnie z okresowego bólu do stanu niepełnosprawności.
Podczas gdy zwykłem błąkać się po mieście godzinami, uważając swoje sprawne ciało za coś oczywistego, zacząłem mieć problemy z chodzeniem na duże odległości.
Następnie na przestrzeni kilku miesięcy straciłem zdolność chodzenia do parku, potem na podwórko, a potem dookoła domu, aż samotne stanie przez ponad minutę spowodowało nieznośny ból.
Na początku z tym walczyłem. Widziałem specjalistów i miałem wszystkie testy. W końcu musiałem zaakceptować fakt, że już nigdy nie będę pełnosprawny.
Przełknąłem dumę i strach przed trwałością mojej sytuacji, i zabezpieczyłem pozwolenie na parkowanie dla osób niepełnosprawnych oraz balkonik, który pozwala mi chodzić przez kilka minut, zanim będę musiał odpocząć.
Z czasem i wieloma poszukiwaniami duszy zacząłem przyjmować moją nową niepełnosprawną tożsamość.
Reszta świata, jak szybko się dowiedziałem, nie.
Jest taki okropny film z lat 80. zatytułowany „Oni żyją”, w którym dzięki specjalnym okularom postać Roddy'ego Pipera, Nada, może zobaczyć to, czego inni nie potrafią.
Dla reszty świata wszystko wygląda na status quo, ale dzięki tym okularom Nada może zobaczyć „prawdziwe” napisy na znakach i inne rzeczy, które są złe w świecie, który wygląda normalnie i akceptowalny dla większości.
W pewnym sensie, moja niepełnosprawność dała mi te „okulary”. To, co wydawało mi się dostępnym miejscem, kiedy byłem pełnosprawny, teraz żywo wyróżnia się jako niedostępne.
Nie mówię tylko o miejscach, które nie podjęły żadnego wysiłku, aby wdrożyć dostępne narzędzia w swoim środowisku (to temat do innej dyskusji), ale o miejscach, które wydają się dostępne - chyba że faktycznie potrzebujesz dostępu.
Kiedyś widziałem symbol osoby niepełnosprawnej i zakładałem, że miejsce jest zoptymalizowane dla osób niepełnosprawnych. Zakładałem, że zastanawiano się, w jaki sposób osoby niepełnosprawne będą korzystać z tej przestrzeni, a nie tylko instalując rampę lub drzwi elektryczne i nazywając je dostępnymi.
Teraz zauważam rampy, które są zbyt strome, aby efektywnie korzystać z wózka inwalidzkiego. Za każdym razem, gdy używam chodzika w moim ulubionym kinie i walczę z pochyleniem rampy, myślę o tym, jak trudne musi być utrzymanie kontroli nad ręcznym wózkiem inwalidzkim na tym zboczu w dowolnym kierunku. Być może dlatego nigdy nie widziałem, aby ktoś korzystał z wózka inwalidzkiego w tym obiekcie.
Co więcej, na dole znajdują się rampy z krawężnikami, które pokonują cały ich cel. Mam zaszczyt być na tyle mobilnym, że mogę unieść mój balkonik nad guzem, ale nie każda osoba niepełnosprawna ma taką możliwość.
Innym razem dostępność kończy się wejściem do budynku.
„Mogę wejść do budynku, ale toaleta jest na schodach w górę lub w dół” - mówi o problemie pisarz Clouds Haberberg. „Albo mogę wejść do budynku, ale korytarz nie jest wystarczająco szeroki, aby standardowy ręczny wózek inwalidzki mógł się przez niego poruszać”.
Dostępne toalety mogą być szczególnie mylące. Mój balkonik pasuje do większości wyznaczonych toalet. Ale właściwie wejście na stragan to zupełnie inna historia.
Mam zdolność stania przez kilka chwil, co oznacza, że jestem w stanie otworzyć drzwi ręką, jednocześnie niezgrabnie wpychając chodzik do boksu drugim. Wychodząc, mogę wycisnąć moje stojące ciało z drogi drzwi, aby wyjść z moim chodzikiem.
Wiele osób nie ma takiej mobilności i / lub potrzebuje pomocy opiekuna, który musi również wchodzić i wychodzić z kabiny.
„Czasami po prostu rzucają rampę zgodną z ADA i nazywają to dniem, ale ona nie może się tam zmieścić ani wygodnie się poruszać” - mówi Aimee Christian, której córka porusza się na wózku inwalidzkim.
„Ponadto drzwi do dostępnego stoiska są często problematyczne, ponieważ nie ma przycisków” - mówi. „Jeśli otwiera się na zewnątrz, trudno jest jej wejść do środka, a jeśli otwiera się do wewnątrz, wyjście jest prawie niemożliwe”.
Aimee zwraca również uwagę, że często przycisk zasilania drzwi do całej toalety znajduje się tylko na zewnątrz. Oznacza to, że ci, którzy tego potrzebują, mogą wejść samodzielnie - ale muszą poczekać, aż pomoc wyjdzie, skutecznie zatrzymując ich w toalecie.
Następnie pojawia się kwestia siedzenia. Samo stworzenie miejsca, w którym zmieści się wózek inwalidzki lub inne urządzenie ułatwiające poruszanie się, nie wystarczy.
„Oba miejsca dla wózków inwalidzkich znajdowały się za ludźmi, którzy stali” - mówi pisarka Charis Hill o swoich ostatnich doświadczeniach z dwóch koncertów.
„Nie widziałem nic poza tyłkami i plecami, a gdybym potrzebowała skorzystać z toalety, nie było bezpiecznego sposobu na wyjście z tłumu, ponieważ wokół mnie było pełno ludzi” - mówi Charis.
Charis doświadczyła również problemów z widocznością podczas lokalnego marszu kobiet, w którym w strefie dostępnej dla osób niepełnosprawnych brakowało wyraźnego widoku zarówno na scenę, jak i na tłumacza ASL, który stał za mówcami.
Tłumacz był również blokowany przez większość transmisji na żywo - kolejny przypadek złudzenia, że środki dostępności nie mają praktycznego zastosowania.
W Sacramento Pride Charis musiała ufać nieznajomym, że zapłacą za i wręczy im piwo, ponieważ namiot piwny znajdował się na podwyższeniu. Napotkali tę samą barierę, co punkt pierwszej pomocy.
Na koncercie w parku na miejscu był dostępny nocnik - ale znajdował się on na pasie trawy i zainstalowany pod takim kątem, że Charis prawie ześlizgnął się na tylną ścianę z wózkiem inwalidzkim.
Czasami znalezienie miejsca do siedzenia jest problemem. W swojej książce „The Pretty One” Keah Brown pisze list miłosny do krzeseł w swoim życiu. Bardzo się z tym wiązałem; Mam głęboką miłość do tych, którzy są w moich.
Dla osoby poruszającej się w ruchu, ale mającej ograniczenia ruchowe, widok krzesła może być jak oaza na pustyni.
Nawet z moim chodzikiem nie mogę stać ani chodzić przez długi czas, co może sprawiać, że stanie w długich kolejkach lub poruszanie się po miejscach bez miejsc do zatrzymania się i siedzenia może być dość bolesne.
Kiedyś zdarzyło się to, gdy byłem w biurze, aby uzyskać pozwolenie na parkowanie dla osób niepełnosprawnych!
Nawet jeśli budynek lub środowisko jest łatwo dostępne, pomocne jest tylko utrzymanie tych narzędzi.
Niezliczoną ilość razy naciskałem przycisk zasilania drzwi i nic się nie wydarzyło. Drzwi z napędem elektrycznym bez zasilania są tak samo niedostępne jak drzwi ręczne - a czasem cięższe!
To samo dotyczy wind. Już teraz osoby niepełnosprawne szukają windy, która często znajduje się daleko poza miejscem, do którego próbują dotrzeć.
Stwierdzenie, że winda jest niesprawna, jest nie tylko niewygodne; sprawia, że wszystko, co znajduje się powyżej parteru, staje się niedostępne.
To było dla mnie irytujące, gdy znalazłem nowe miejsce do pracy w centrum rekreacji. Ale gdyby to był gabinet mojego lekarza lub miejsce pracy, wywarłoby to ogromny wpływ.
Nie oczekuję, że takie rzeczy jak drzwi elektryczne i windy zostaną naprawione natychmiast. Ale należy to wziąć pod uwagę podczas tworzenia budynku. Jeśli masz tylko jedną windę, w jaki sposób osoby niepełnosprawne będą miały dostęp do innych pięter, gdy jest zepsuta? Jak szybko firma to naprawi? Pewnego dnia? Jeden tydzień?
To tylko kilka przykładów rzeczy, które uważałem za dostępne, zanim stałem się niepełnosprawny i uzależniony od nich.
Mógłbym spędzić kolejne tysiąc słów, omawiając więcej: miejsca parkingowe dla niepełnosprawnych, które nie pozostawiają miejsca na urządzenia ułatwiające poruszanie się, rampy bez poręczy, miejsca, które mieszczą się na wózku inwalidzkim, ale nie pozostawiają wystarczająco dużo miejsca na zawracanie. I tak dalej.
Skupiłem się tutaj wyłącznie na niepełnosprawności ruchowej. Nie wspomniałem nawet o tym, w jaki sposób miejsca „dostępne” są niedostępne dla osób z różnymi rodzajami niepełnosprawności.
Jeśli jesteś pełnosprawny i czytasz to, chcę, żebyś przyjrzał się bliżej tym przestrzeniom. Nawet to, co wydaje się „dostępne”, często nie jest. A jeśli tak nie jest? Mów głośniej.
Jeśli jesteś właścicielem firmy lub masz przestrzeń, która wita publiczność, zachęcam Cię do wyjścia poza zwykłe spełnienie minimalnych wymagań dotyczących dostępności. Rozważ zatrudnienie konsultanta ds. Niepełnosprawności, który oceni Twoją przestrzeń pod kątem rzeczywistej dostępności.
Porozmawiaj z osobami, które są faktycznie niepełnosprawne, a nie tylko z projektantami budynków, o tym, czy te narzędzia są użyteczne. Wdrażaj przydatne środki.
Gdy Twoja przestrzeń stanie się naprawdę dostępna, utrzymuj ją w tym stanie dzięki odpowiedniej konserwacji.
Osoby niepełnosprawne zasługują na taki sam dostęp do miejsc, jakie mają osoby pełnosprawne. Chcemy do Ciebie dołączyć. Zaufaj nam, Ty też chcesz, żebyśmy tam byli. Wnosimy dużo do stołu.
Nawet pozornie drobne poprawki, takie jak wyłamanie krawężnika i sporadycznie ustawiane krzesła, mogą zrobić ogromną różnicę dla osób niepełnosprawnych.
Pamiętaj, że wszystko, co jest dostępne dla osób niepełnosprawnych, jest dostępne, a często nawet lepsze dla osób pełnosprawnych.
Jednak to samo nie jest prawdą w odwrotnej kolejności. Kierunek działania jest jasny.
Heather M. Jones jest pisarką mieszkającą w Toronto. Pisze o rodzicielstwie, niepełnosprawności, obrazie ciała, zdrowiu psychicznym i sprawiedliwości społecznej. Więcej jej prac można znaleźć na jej temat stronie internetowej.
