Kompleksowy przewodnik po HIV i AIDS

Uwzględniamy produkty, które naszym zdaniem są przydatne dla naszych czytelników. Jeśli kupujesz za pośrednictwem linków na tej stronie, możemy zarobić niewielką prowizję. Oto nasz proces.

Co to jest HIV?

HIV to wirus uszkadzający układ odpornościowy. Nieleczony HIV wpływa i zabija komórki CD4, które są rodzajem komórek odpornościowych zwanych limfocytami T.

Z biegiem czasu, gdy HIV zabija więcej komórek CD4, organizm jest bardziej narażony na różnego rodzaju choroby i nowotwory.

HIV jest przenoszony przez płyny ustrojowe, które obejmują:

• krew
• sperma
• płyny pochwowe i doodbytnicze
• mleko matki

Wirus nie przenosi się w powietrzu, wodzie ani w wyniku przypadkowego kontaktu.

Ponieważ HIV wkleja się do DNA komórek, jest to stan trwający całe życie i obecnie nie ma leku, który eliminuje HIV z organizmu, chociaż wielu naukowców pracuje nad jego znalezieniem.

Jednak dzięki opiece medycznej, w tym leczeniu zwanemu terapią antyretrowirusową, można leczyć HIV i żyć z wirusem przez wiele lat.

Bez leczenia osoba zarażona wirusem HIV może rozwinąć poważny stan zwany zespołem nabytego niedoboru odporności, znany jako AIDS.

W tym momencie układ odpornościowy jest zbyt słaby, aby skutecznie przeciwdziałać innym chorobom, infekcjom i stanom.

Nieleczona oczekiwana długość życia ze schyłkową postacią AIDS wynosi około 3 lata. Dzięki terapii antyretrowirusowej HIV można dobrze kontrolować, a oczekiwana długość życia może być prawie taka sama, jak u osoby, która nie zaraziła się wirusem HIV.

Szacuje się, że obecnie z HIV żyje 1,2 miliona Amerykanów. Spośród tych osób 1 na 7 nie wie, że jest nosicielem wirusa.

HIV może powodować zmiany w całym ciele.

Dowiedz się o wpływie wirusa HIV na różne układy organizmu.

Co to jest AIDS?

AIDS to choroba, która może rozwinąć się u osób z HIV. To najbardziej zaawansowany etap HIV. Ale tylko dlatego, że ktoś jest nosicielem wirusa HIV, nie oznacza, że ​​AIDS się rozwinie.

HIV zabija komórki CD4. Zdrowe osoby dorosłe mają na ogół liczbę CD4 od 500 do 1600 na milimetr sześcienny. Osoba z HIV, u której liczba CD4 spadnie poniżej 200 na milimetr sześcienny, zostanie zdiagnozowana z AIDS.

AIDS można również zdiagnozować u osoby, która jest nosicielem wirusa HIV i ma oportunistyczną infekcję lub raka, które są rzadkie u osób, które nie mają HIV.

Infekcja oportunistyczna, taka jak Pneumocystis jiroveci zapalenie płuc to takie, które występuje tylko u osoby z ciężkim obniżeniem odporności, na przykład osoby z zaawansowanym zakażeniem wirusem HIV (AIDS).

Nieleczony wirus HIV może przekształcić się w AIDS w ciągu dziesięciu lat. Obecnie nie ma lekarstwa na AIDS, a bez leczenia oczekiwana długość życia po postawieniu diagnozy to około 3 lata.

Może to być krótsze, jeśli dana osoba zapadnie na ciężką chorobę oportunistyczną. Jednak leczenie lekami przeciwretrowirusowymi może zapobiec rozwojowi AIDS.

Jeśli AIDS się rozwinie, oznacza to, że układ odpornościowy jest poważnie upośledzony, to znaczy osłabiony do tego stopnia, że ​​nie może już skutecznie reagować na większość chorób i infekcji.

To sprawia, że ​​osoba żyjąca z AIDS jest podatna na wiele chorób, w tym:

• zapalenie płuc
• gruźlica
• pleśniawki jamy ustnej, grzybicy jamy ustnej lub gardła
• cytomegalowirus (CMV), rodzaj wirusa opryszczki
• kryptokokowe zapalenie opon mózgowych, choroba grzybicza mózgu
• toksoplazmoza, stan mózgu wywołany przez pasożyta
• kryptosporydioza, stan wywoływany przez pasożyta jelitowego
• raka, w tym mięsaka Kaposiego (KS) i chłoniaka

Skrócenie oczekiwanej długości życia związane z nieleczonym AIDS nie jest bezpośrednim skutkiem samego zespołu. Jest to raczej wynik chorób i powikłań wynikających z osłabienia układu odpornościowego przez AIDS.

Dowiedz się więcej o możliwych komplikacjach, które mogą wyniknąć z HIV i AIDS.

HIV i AIDS: jaki jest związek?

Aby rozwinąć się AIDS, osoba musi zarazić się wirusem HIV. Ale posiadanie wirusa HIV niekoniecznie oznacza, że ​​ktoś zachoruje na AIDS.

Przypadki HIV przechodzą przez trzy etapy:

• etap 1: stan ostry, pierwsze kilka tygodni po transmisji
• etap 2: opóźnienie kliniczne lub stadium przewlekłe
• etap 3: AIDS

Ponieważ HIV obniża liczbę komórek CD4, układ odpornościowy słabnie. Typowa liczba CD4 u osoby dorosłej wynosi od 500 do 1500 na milimetr sześcienny. Uważa się, że osoba z liczbą poniżej 200 ma AIDS.

To, jak szybko przypadek HIV przechodzi przez stadium przewlekłe, różni się znacznie w zależności od osoby. Bez leczenia może trwać do dziesięciu lat, zanim zachoruje na AIDS. Leczenie może trwać w nieskończoność.

Obecnie nie ma lekarstwa na HIV, ale można nim zarządzać. Osoby zarażone wirusem HIV często mają prawie normalną długość życia przy wczesnym leczeniu terapią przeciwretrowirusową.

Zgodnie z tymi samymi zasadami, obecnie technicznie nie ma lekarstwa na AIDS. Jednak leczenie może zwiększyć liczbę CD4 danej osoby do poziomu, w którym uważa się, że nie ma ona już AIDS. (Ten punkt jest liczony od 200 lub więcej).

Leczenie może również zazwyczaj pomóc w opanowaniu infekcji oportunistycznych.

HIV i AIDS są spokrewnione, ale to nie to samo.

Dowiedz się więcej o różnicy między HIV a AIDS.

Transmisja wirusa HIV: poznaj fakty

Każdy może zarazić się wirusem HIV. Wirus jest przenoszony w płynach ustrojowych, które obejmują:

• krew
• sperma
• płyny pochwowe i doodbytnicze
• mleko matki

Oto niektóre sposoby przenoszenia wirusa HIV z osoby na osobę:

• seks waginalny lub analny - najczęstsza droga przenoszenia
• dzieląc się igłami, strzykawkami i innymi przedmiotami do zażywania narkotyków w zastrzykach
• dzieląc się sprzętem do tatuażu bez sterylizacji go między użyciami
• w czasie ciąży, porodu lub porodu od kobiety w ciąży do dziecka
• podczas karmienia piersią
• poprzez „premastyfikację”, czyli przeżuwanie pokarmu dla dziecka przed jego podaniem
• poprzez kontakt z krwią, nasieniem, wydzielinami pochwowymi i odbytu oraz mlekiem osoby żyjącej z wirusem HIV, na przykład przez wkłucie igłą

Wirus może być również przenoszony przez transfuzję krwi lub przeszczep narządu i tkanki. Jednak rygorystyczne testy na obecność wirusa HIV wśród dawców krwi, narządów i tkanek zapewniają, że jest to bardzo rzadkie w Stanach Zjednoczonych.

Teoretycznie możliwe, ale uważane za niezwykle rzadkie, przenoszenie wirusa HIV przez:

• seks oralny (tylko w przypadku krwawienia dziąseł lub otwartych ran w ustach osoby)
• ugryzienie przez osobę zakażoną wirusem HIV (tylko wtedy, gdy ślina jest krwawa lub w ustach osoby są otwarte rany)
• kontakt między uszkodzoną skórą, ranami lub błonami śluzowymi a krwią osoby zakażonej wirusem HIV

HIV NIE przenosi się przez:

• kontakt skóra do skóry
• przytulanie, ściskanie dłoni lub całowanie
• powietrze lub woda
• dzielenie się jedzeniem lub napojami, w tym fontannami
• ślina, łzy lub pot (chyba że są zmieszane z krwią osoby zakażonej wirusem HIV)
• dzielenie toalety, ręczników lub pościeli
• komary lub inne owady

Należy zauważyć, że jeśli osoba żyjąca z HIV jest leczona i ma trwale niewykrywalne miano wirusa, przeniesienie wirusa na inną osobę jest praktycznie niemożliwe.

Dowiedz się więcej o przenoszeniu wirusa HIV.

Przyczyny HIV

HIV to odmiana wirusa, który może być przenoszony na szympansy afrykańskie. Naukowcy podejrzewają, że małpi wirus niedoboru odporności (SIV) przeskoczył z szympansów na ludzi, gdy ludzie spożywali mięso szympansa zawierające wirusa.

W ludzkiej populacji wirus zmutował się w coś, co obecnie znamy jako HIV. Prawdopodobnie wydarzyło się to już w latach dwudziestych XX wieku.

HIV przenosił się z człowieka na człowieka w całej Afryce w ciągu kilku dziesięcioleci. Ostatecznie wirus przeniósł się do innych części świata. Naukowcy po raz pierwszy odkryli HIV w próbce ludzkiej krwi w 1959 roku.

Uważa się, że wirus HIV istnieje w Stanach Zjednoczonych od lat 70. XX wieku, ale zaczął uderzać w świadomość publiczną dopiero w latach 80. XX wieku.

Dowiedz się więcej o historii HIV i AIDS w Stanach Zjednoczonych.

Przyczyny AIDS

AIDS jest wywoływany przez HIV. Osoba nie może zarazić się AIDS, jeśli nie zaraziła się wirusem HIV.

Zdrowe osoby mają liczbę CD4 od 500 do 1500 na milimetr sześcienny. Bez leczenia HIV nadal namnaża się i niszczy komórki CD4. Jeśli liczba CD4 osoby spadnie poniżej 200, osoba ma AIDS.

Ponadto, jeśli ktoś z HIV rozwinie oportunistyczną infekcję związaną z HIV, nadal można zdiagnozować u niego AIDS, nawet jeśli ich liczba CD4 przekracza 200.

Jakie testy są używane do diagnozowania HIV?

Do zdiagnozowania HIV można zastosować kilka różnych testów. Pracownicy służby zdrowia określają, który test jest najlepszy dla każdej osoby.

Testy na obecność przeciwciał / antygenów

Najczęściej stosowanymi testami są testy na obecność przeciwciał / antygenów. Mogą wykazywać pozytywne wyniki zwykle w ciągu 18–45 dni po tym, jak ktoś zaraża się wirusem HIV.

Te testy sprawdzają krew pod kątem przeciwciał i antygenów. Przeciwciało to rodzaj białka wytwarzanego przez organizm w odpowiedzi na infekcję. Z drugiej strony antygen jest częścią wirusa, która aktywuje układ odpornościowy.

Testy przeciwciał

Te testy sprawdzają krew wyłącznie pod kątem przeciwciał. W okresie od 23 do 90 dni po przeniesieniu choroby u większości ludzi pojawią się wykrywalne przeciwciała HIV, które można znaleźć we krwi lub ślinie.

Testy te przeprowadza się za pomocą badań krwi lub wymazów z jamy ustnej i nie są wymagane żadne przygotowania. Niektóre testy dają wyniki w ciągu 30 minut lub krócej i można je wykonać w gabinecie lub klinice lekarza.

Inne testy przeciwciał można wykonać w domu:

• Test na HIV OraQuick. Wymaz z jamy ustnej zapewnia rezultaty już po 20 minutach.
• Dostęp do domowego systemu testowego na HIV-1. Po ukłuciu palca przez osobę wysyłają próbkę krwi do licencjonowanego laboratorium. Mogą pozostać anonimowi i wezwać wyniki następnego dnia roboczego.

Jeśli ktoś podejrzewa, że ​​był narażony na zakażenie wirusem HIV, ale wynik testu w domu jest ujemny, powinien powtórzyć test za 3 miesiące. Jeśli uzyskają pozytywny wynik, powinni skontaktować się z lekarzem w celu potwierdzenia.

Test kwasu nukleinowego (NAT)

Ten kosztowny test nie jest używany do ogólnych badań przesiewowych. Jest przeznaczony dla osób, które mają wczesne objawy HIV lub mają znany czynnik ryzyka. Ten test nie szuka przeciwciał; szuka samego wirusa.

Wykrycie wirusa HIV we krwi trwa od 5 do 21 dni. Temu testowi zwykle towarzyszy lub potwierdza test na obecność przeciwciał.

Dzisiaj badanie na obecność wirusa HIV jest łatwiejsze niż kiedykolwiek.

Dowiedz się więcej o opcjach domowych testów na HIV.

Jaki jest okres „okna HIV”?

Gdy tylko ktoś zarazi się wirusem HIV, zaczyna się rozmnażać w jego ciele. Układ odpornościowy człowieka reaguje na antygeny (części wirusa), wytwarzając przeciwciała (komórki, które podejmują środki zaradcze przeciwko wirusowi).

Czas pomiędzy ekspozycją na HIV a momentem jego wykrycia we krwi nazywany jest okresem okna HIV. U większości ludzi wykrywalne przeciwciała HIV rozwijają się w ciągu 23 do 90 dni po przeniesieniu.

Jeśli dana osoba podejmie test na obecność wirusa HIV w okresie okienkowym, prawdopodobnie otrzyma wynik negatywny. Jednak w tym czasie nadal mogą przenosić wirusa na inne osoby.

Jeśli ktoś uważa, że ​​mógł być narażony na zakażenie wirusem HIV, ale w tym czasie wynik testu był ujemny, powinien powtórzyć test za kilka miesięcy, aby potwierdzić (czas zależy od zastosowanego testu). W tym czasie muszą używać prezerwatyw lub innych metod barierowych, aby zapobiec możliwemu rozprzestrzenianiu się wirusa HIV.

Ktoś, kto uzyska wynik negatywny podczas okna, może odnieść korzyści z profilaktyki poekspozycyjnej (PEP). Jest to lek stosowany po ekspozycji, aby zapobiec zarażeniu się wirusem HIV.

PEP należy przyjąć jak najszybciej po narażeniu; należy go spożyć nie później niż 72 godziny po ekspozycji, ale najlepiej przedtem.

Innym sposobem zapobiegania zarażeniu się wirusem HIV jest profilaktyka przedekspozycyjna (PrEP). Połączenie leków na HIV, przyjmowanych przed potencjalną ekspozycją na HIV, PrEP może zmniejszyć ryzyko zarażenia się lub przeniesienia wirusa HIV, jeśli jest przyjmowane konsekwentnie.

Podczas wykonywania testów na obecność wirusa HIV ważny jest czas.

Dowiedz się więcej o tym, jak czas wpływa na wyniki testów na obecność wirusa HIV.

Wczesne objawy HIV

Pierwsze kilka tygodni po zarażeniu się wirusem HIV nazywa się ostrym stadium infekcji.

W tym czasie wirus szybko się rozmnaża. Układ odpornościowy człowieka reaguje, wytwarzając przeciwciała HIV, które są białkami, które podejmują działania w odpowiedzi na infekcję.

Na tym etapie niektórzy ludzie początkowo nie mają żadnych objawów. Jednak wiele osób doświadcza objawów w ciągu pierwszego miesiąca po zarażeniu się wirusem, ale często nie zdają sobie sprawy, że HIV powoduje te objawy.

Dzieje się tak, ponieważ objawy ostrej fazy mogą być bardzo podobne do objawów grypy lub innych wirusów sezonowych, takich jak:

• mogą być łagodne do ciężkich
• mogą przychodzić i odchodzić
• mogą trwać od kilku dni do kilku tygodni

Wczesne objawy HIV mogą obejmować:

• gorączka
• dreszcze
• obrzęk węzłów chłonnych
• ogólne bóle i bóle
• wysypka na skórze
• ból gardła
• bół głowy
• nudności
• rozstrój żołądka

Ponieważ objawy te są podobne do typowych chorób, takich jak grypa, osoba, która je ma, może nie myśleć, że musi udać się do lekarza.

A nawet jeśli tak się stanie, ich lekarz może podejrzewać grypę lub mononukleozę, a nawet nie brać pod uwagę wirusa HIV.

Niezależnie od tego, czy dana osoba ma objawy, czy nie, w tym okresie jej miano wirusa jest bardzo wysokie. Miano wirusa to ilość wirusa HIV w krwiobiegu.

Wysoki poziom wiremii oznacza, że ​​HIV może w tym czasie łatwo zostać przeniesiony na kogoś innego.

Początkowe objawy HIV zwykle ustępują w ciągu kilku miesięcy, gdy osoba wchodzi w przewlekły lub kliniczny etap utajenia HIV. W przypadku leczenia ten etap może trwać wiele lat, a nawet dziesięcioleci.

Objawy HIV mogą się różnić w zależności od osoby.

Dowiedz się więcej o wczesnych objawach HIV.

Jakie są objawy HIV?

Po mniej więcej pierwszym miesiącu HIV wchodzi w kliniczną fazę utajenia. Ten etap może trwać od kilku do kilkudziesięciu lat.

Niektórzy ludzie nie mają w tym czasie żadnych objawów, podczas gdy inni mogą mieć minimalne lub niespecyficzne objawy. Nieswoisty objaw to objaw, który nie dotyczy jednej konkretnej choroby lub stanu.

Te niespecyficzne objawy mogą obejmować:

• bóle głowy i inne bóle
• obrzęk węzłów chłonnych
• nawracające gorączki
• nocne poty
• zmęczenie
• nudności
• wymioty
• biegunka
• utrata masy ciała
• wysypki skórne
• nawracające zakażenia drożdżakowe jamy ustnej lub pochwy
• zapalenie płuc
• półpasiec

Podobnie jak na wczesnym etapie, HIV jest nadal przenoszony w tym czasie, nawet bez objawów i może zostać przeniesiony na inną osobę.

Jednak osoba nie będzie wiedziała, że ​​jest nosicielem wirusa HIV, dopóki nie zostanie poddana testom. Jeśli ktoś ma takie objawy i uważa, że ​​mógł być narażony na zakażenie wirusem HIV, ważne jest, aby poddał się badaniu.

Objawy HIV na tym etapie mogą pojawiać się i znikać lub mogą szybko postępować. Postęp ten można znacznie spowolnić podczas leczenia.

Przy konsekwentnym stosowaniu tej terapii przeciwretrowirusowej, przewlekły HIV może trwać przez dziesięciolecia i prawdopodobnie nie przekształci się w AIDS, jeśli leczenie zostanie rozpoczęte wystarczająco wcześnie.

Dowiedz się więcej o tym, jak objawy HIV mogą się rozwijać w czasie.

Czy wysypka jest objawem HIV?

Wiele osób z HIV doświadcza zmian na skórze. Wysypka jest często jednym z pierwszych objawów zakażenia wirusem HIV. Na ogół wysypka związana z wirusem HIV pojawia się jako liczne małe czerwone zmiany, które są płaskie i wypukłe.

Wysypka związana z HIV

HIV czyni kogoś bardziej podatnym na problemy skórne, ponieważ wirus niszczy komórki układu odpornościowego, które podejmują działania przeciwko infekcji. Koinfekcje, które mogą powodować wysypkę, obejmują:

• mięczak zakaźny
• opryszczka pospolita
• półpasiec

Przyczyna wysypki określa:

• jak to wygląda
• jak długo to trwa
• sposób leczenia zależy od przyczyny

Wysypka związana z lekami

Podczas gdy wysypka może być spowodowana przez koinfekcje HIV, może być również spowodowana lekami. Niektóre leki stosowane w leczeniu HIV lub innych chorób mogą powodować wysypkę.

Ten rodzaj wysypki pojawia się zwykle w ciągu tygodnia lub 2 tygodni od rozpoczęcia stosowania nowego leku. Czasami wysypka ustępuje samoistnie. Jeśli tak się nie stanie, może być konieczna zmiana leków.

Wysypka spowodowana reakcją alergiczną na leki może być poważna.

Inne objawy reakcji alergicznej to:

• trudności w oddychaniu lub połykaniu
• zawroty głowy
• gorączka

Zespół Stevensa-Johnsona (SJS) to rzadka reakcja alergiczna na leki na HIV. Objawy obejmują gorączkę i obrzęk twarzy i języka. Pęcherzowa wysypka, która może obejmować skórę i błony śluzowe, pojawia się i szybko się rozprzestrzenia.

Gdy dotyczy to 30 procent skóry, nazywa się to toksyczną nekrolizą naskórka, która jest stanem zagrażającym życiu. Jeśli tak się stanie, potrzebna jest pomoc medyczna w nagłych wypadkach.

Chociaż wysypka może być powiązana z lekami na HIV lub HIV, należy pamiętać, że wysypki są częste i mogą mieć wiele innych przyczyn.

Dowiedz się więcej o wysypce spowodowanej wirusem HIV.

Objawy HIV u mężczyzn: czy istnieje różnica?

Objawy wirusa HIV różnią się w zależności od osoby, ale są podobne u mężczyzn i kobiet. Objawy te mogą pojawiać się i ustępować lub stopniowo się nasilać.

Jeśli dana osoba była narażona na HIV, mogła być również narażona na inne infekcje przenoszone drogą płciową (STI). Obejmują one:

• rzeżączka
• chlamydia
• syfilis
• rzęsistkowica

Mężczyźni i osoby z penisem mogą częściej niż kobiety zauważać objawy chorób przenoszonych drogą płciową, takie jak rany na genitaliach. Jednak mężczyźni zazwyczaj nie szukają pomocy medycznej tak często, jak kobiety.

Dowiedz się więcej o objawach HIV u mężczyzn.

Objawy HIV u kobiet: czy jest różnica?

W większości objawy HIV są podobne u mężczyzn i kobiet. Jednak objawy, których ogólnie doświadczają, mogą się różnić w zależności od różnych zagrożeń, na jakie narażeni są mężczyźni i kobiety, jeśli są nosicielami wirusa HIV.

Zarówno mężczyźni, jak i kobiety z HIV są narażeni na zwiększone ryzyko chorób przenoszonych drogą płciową. Jednak kobiety i osoby z pochwą mogą rzadziej niż mężczyźni zauważyć małe plamki lub inne zmiany na genitaliach.

Ponadto kobiety zakażone wirusem HIV są narażone na zwiększone ryzyko:

• nawracające zakażenia drożdżakowe pochwy
• inne infekcje pochwy, w tym bakteryjne zapalenie pochwy
• choroba zapalna miednicy mniejszej (PID)
• zmiany cyklu miesiączkowego
• wirus brodawczaka ludzkiego (HPV), który może powodować brodawki narządów płciowych i prowadzić do raka szyjki macicy

Chociaż nie jest to związane z objawami HIV, innym ryzykiem dla kobiet z HIV jest to, że wirus może zostać przeniesiony na dziecko w czasie ciąży. Jednak terapia antyretrowirusowa jest uważana za bezpieczną w czasie ciąży.

Kobiety leczone terapią przeciwretrowirusową są narażone na bardzo niskie ryzyko przeniesienia wirusa HIV na swoje dziecko podczas ciąży i porodu. Karmienie piersią dotyka również kobiety zakażone wirusem HIV. Wirus może zostać przeniesiony na dziecko przez mleko matki.

W Stanach Zjednoczonych i innych miejscach, gdzie mleko modyfikowane jest dostępne i bezpieczne, zaleca się, aby kobiety zakażone wirusem HIV nie karmiły piersią. W przypadku tych kobiet zachęca się do stosowania formuły.

Opcje oprócz formuły obejmują pasteryzowane mleko ludzkie w banku.

W przypadku kobiet, które mogły być narażone na zakażenie wirusem HIV, ważne jest, aby wiedzieć, jakich objawów należy szukać.

Dowiedz się więcej o objawach HIV u kobiet.

Jakie są objawy AIDS?

AIDS odnosi się do zespołu nabytego niedoboru odporności. W tej chorobie układ odpornościowy jest osłabiony z powodu wirusa HIV, który zwykle nie jest leczony przez wiele lat.

Jeśli HIV zostanie wykryty i wcześnie leczony terapią antyretrowirusową, osoba zwykle nie rozwinie AIDS.

Osoby z HIV mogą rozwinąć AIDS, jeśli ich HIV nie zostanie zdiagnozowany do późna lub jeśli wiedzą, że są nosicielami wirusa HIV, ale nie stosują konsekwentnie terapii przeciwretrowirusowej.

Mogą również rozwinąć AIDS, jeśli mają typ wirusa HIV, który jest odporny na leczenie przeciwretrowirusowe (nie reaguje na nie).

Bez odpowiedniego i konsekwentnego leczenia osoby żyjące z HIV mogą szybciej zachorować na AIDS. W tym czasie układ odpornościowy jest już dość uszkodzony i ma trudniej wytworzyć odpowiedź na infekcję i chorobę.

Stosując terapię antyretrowirusową, osoba może utrzymywać przewlekłą diagnozę HIV bez rozwoju AIDS przez dziesięciolecia.

Objawy AIDS mogą obejmować:

• nawracająca gorączka
• przewlekle obrzęk węzłów chłonnych, zwłaszcza pach, szyi i pachwiny
• chroniczne zmęczenie
• nocne poty
• ciemne plamy pod skórą lub wewnątrz ust, nosa lub powiek
• owrzodzenia, plamy lub uszkodzenia jamy ustnej i języka, narządów płciowych lub odbytu
• guzy, zmiany skórne lub wysypki skórne
• nawracająca lub przewlekła biegunka
• szybka utrata masy ciała
• problemy neurologiczne, takie jak problemy z koncentracją, utrata pamięci i splątanie
• niepokój i depresja

Terapia antyretrowirusowa kontroluje wirusa i zwykle zapobiega rozwojowi AIDS. Można również leczyć inne infekcje i powikłania AIDS. Zabieg ten musi być dostosowany do indywidualnych potrzeb osoby.

Możliwości leczenia HIV

Leczenie należy rozpocząć jak najszybciej po zdiagnozowaniu wirusa HIV, niezależnie od miana wirusa.

Głównym sposobem leczenia HIV jest terapia antyretrowirusowa, połączenie codziennych leków, które powstrzymują rozmnażanie się wirusa. Pomaga to chronić komórki CD4, utrzymując układ odpornościowy na tyle silny, aby mógł podjąć działania przeciwko chorobom.

Terapia antyretrowirusowa pomaga powstrzymać rozwój HIV w AIDS. Pomaga również zmniejszyć ryzyko przenoszenia wirusa HIV na inne osoby.

Gdy leczenie jest skuteczne, miano wirusa będzie „niewykrywalne”. Osoba nadal ma HIV, ale wirus nie jest widoczny w wynikach testu.

Jednak wirus nadal jest w organizmie. A jeśli ta osoba przestanie przyjmować terapię antyretrowirusową, poziom wirusa ponownie wzrośnie, a HIV może ponownie zacząć atakować komórki CD4.

Dowiedz się więcej o tym, jak działa leczenie HIV.

Leki na HIV

Wiele leków przeciwretrowirusowych jest zatwierdzonych do leczenia HIV. Działają, aby zapobiec rozmnażaniu się i niszczeniu przez HIV komórek CD4, które pomagają układowi odpornościowemu w tworzeniu odpowiedzi na infekcję.

Pomaga to zmniejszyć ryzyko wystąpienia powikłań związanych z HIV, a także przenoszenia wirusa na inne osoby.

Te leki przeciwretrowirusowe są podzielone na sześć klas:

• nukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy (NRTI)
• nienukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy (NNRTI)
• inhibitory proteazy
• inhibitory fuzji
• Antagoniści CCR5, znani również jako inhibitory wejścia
• inhibitory transferu nici integrazy

Schematy leczenia

Amerykański Departament Zdrowia i Opieki Społecznej (HHS) ogólnie zaleca początkowy schemat trzech leków na HIV z co najmniej dwóch z tych klas leków.

Ta kombinacja pomaga zapobiegać tworzeniu się oporności wirusa HIV na leki. (Oporność oznacza, że ​​lek nie działa już w leczeniu wirusa).

Wiele leków przeciwretrowirusowych jest łączonych z innymi, tak że osoba zarażona wirusem HIV przyjmuje zazwyczaj tylko jedną lub dwie tabletki dziennie.

Pracownik służby zdrowia pomoże osobie zakażonej wirusem HIV w wyborze schematu leczenia w oparciu o ogólny stan zdrowia i sytuację osobistą.

Te leki należy przyjmować codziennie, dokładnie zgodnie z zaleceniami. Jeśli nie zostaną podjęte odpowiednio, może rozwinąć się oporność wirusów i może być potrzebny nowy schemat.

Badanie krwi pomoże określić, czy schemat działa, aby utrzymać poziom wiremii i zwiększyć liczbę limfocytów CD4. Jeśli schemat terapii antyretrowirusowej nie działa, pracownik służby zdrowia zmieni go na inny, bardziej skuteczny.

Skutki uboczne i koszty

Skutki uboczne terapii przeciwretrowirusowej są różne i mogą obejmować nudności, bóle głowy i zawroty głowy. Objawy te są często przejściowe i z czasem ustępują.

Poważne działania niepożądane mogą obejmować obrzęk ust i języka oraz uszkodzenie wątroby lub nerek. Jeśli skutki uboczne są poważne, leki można dostosować.

Koszty terapii antyretrowirusowej różnią się w zależności od położenia geograficznego i rodzaju ubezpieczenia. Niektóre firmy farmaceutyczne mają programy pomocy, które pomagają obniżyć koszty.

Dowiedz się więcej o lekach stosowanych w leczeniu HIV.

Profilaktyka HIV

Chociaż wielu naukowców pracuje nad opracowaniem takiej szczepionki, obecnie nie ma dostępnej szczepionki zapobiegającej przenoszeniu wirusa HIV. Jednak podjęcie pewnych kroków może pomóc w zapobieganiu przenoszeniu wirusa HIV.

Bezpieczniejszy seks

Najczęstszym sposobem przenoszenia wirusa HIV jest seks analny lub waginalny bez prezerwatywy lub innej metody mechanicznej. Tego ryzyka nie można całkowicie wyeliminować, chyba że całkowicie uniknie się seksu, ale można je znacznie zmniejszyć, stosując kilka środków ostrożności.

Osoba zaniepokojona ryzykiem zakażenia wirusem HIV powinna:

• Zrób test na HIV. Ważne jest, aby poznały swój status i status swojego partnera.
• Zrób test na inne infekcje przenoszone drogą płciową (STI). Jeśli wynik testu na jeden z nich jest pozytywny, powinni go leczyć, ponieważ posiadanie STI zwiększa ryzyko zarażenia się wirusem HIV.
• Używaj prezerwatyw. Powinni nauczyć się prawidłowego używania prezerwatyw i używać ich podczas każdego stosunku, niezależnie od tego, czy jest to stosunek pochwowy, czy analny. Należy pamiętać, że płyny przedsienne (które wydostają się przed wytryskiem mężczyzny) mogą zawierać HIV.
• Przyjmuj ich leki zgodnie z zaleceniami, jeśli są nosicielami wirusa HIV. Zmniejsza to ryzyko przeniesienia wirusa na partnera seksualnego.

Kupuj prezerwatywy online.

Inne metody zapobiegania

Inne kroki mające na celu zapobieganie rozprzestrzenianiu się wirusa HIV obejmują:

• Unikaj dzielenia się igłami lub innymi akcesoriami. HIV jest przenoszony przez krew i można się na niego zarazić, używając materiałów, które miały kontakt z krwią osoby zakażonej wirusem HIV.
• Rozważ PEP. Osoba, która była narażona na HIV, powinna skontaktować się ze swoim lekarzem w celu uzyskania profilaktyki poekspozycyjnej (PEP). PEP może zmniejszyć ryzyko zarażenia się wirusem HIV. Składa się z trzech leków przeciwretrowirusowych podawanych przez 28 dni. PEP należy rozpocząć jak najszybciej po ekspozycji, ale przed upływem 36 do 72 godzin.
• Rozważ PrEP. Osoba ma większe ryzyko zarażenia się wirusem HIV powinna porozmawiać ze swoim lekarzem o profilaktyce przedekspozycyjnej (PrEP). Konsekwentne przyjmowanie może obniżyć ryzyko zarażenia się wirusem HIV. PrEP to połączenie dwóch leków dostępnych w postaci tabletek.

Świadczeniodawcy mogą udzielić więcej informacji na temat tych i innych sposobów zapobiegania rozprzestrzenianiu się wirusa HIV.

Sprawdź tutaj, aby uzyskać więcej informacji na temat zapobiegania chorobom przenoszonym drogą płciową.

Życie z HIV: czego się spodziewać i wskazówki, jak sobie radzić

Ponad 1,2 miliona ludzi w Stanach Zjednoczonych żyje z HIV. Dla każdego jest inaczej, ale dzięki leczeniu wielu może spodziewać się długiego i produktywnego życia.

Najważniejsze jest jak najszybsze rozpoczęcie leczenia przeciwretrowirusowego. Przyjmując leki dokładnie zgodnie z zaleceniami, ludzie żyjący z HIV mogą utrzymać niski poziom wiremii i silny układ odpornościowy.

Ważne jest również, aby regularnie kontaktować się z lekarzem.

Inne sposoby, w jakie ludzie żyjący z HIV mogą poprawić swoje zdrowie, obejmują:

• Niech ich zdrowie będzie najwyższym priorytetem. Kroki, które pomogą osobom żyjącym z HIV poczuć się jak najlepiej, obejmują:
  • zasilając swój organizm dobrze zbilansowaną dietą
  • regularne ćwiczenia
  • dużo odpoczynku
  • unikanie tytoniu i innych narkotyków
  • natychmiastowe zgłaszanie wszelkich nowych objawów swojemu lekarzowi
• Skoncentruj się na ich zdrowiu psychicznym. Mogą rozważyć wizytę u licencjonowanego terapeuty, który ma doświadczenie w leczeniu osób z HIV.
• Stosuj bezpieczniejsze praktyki seksualne. Porozmawiaj z ich partnerem (ami) seksualnymi. Przeprowadź test na inne choroby przenoszone drogą płciową. I używaj prezerwatyw i innych metod mechanicznych za każdym razem, gdy uprawiają seks pochwowy lub analny.
• Porozmawiaj z lekarzem o PrEP i PEP. Przy regularnym stosowaniu przez osobę bez wirusa HIV profilaktyka przedekspozycyjna (PrEP) i profilaktyka poekspozycyjna (PEP) może zmniejszyć ryzyko przeniesienia. PrEP jest najczęściej zalecany osobom bez wirusa HIV w związkach z osobami zakażonymi wirusem HIV, ale można go również stosować w innych sytuacjach. Źródła online umożliwiające znalezienie dostawcy PrEP obejmują PrEP Locator i PleasePrEPMe.
• Otaczaj się bliskimi. Kiedy po raz pierwszy opowiadają ludziom o swojej diagnozie, mogą zacząć powoli, mówiąc komuś, kto może zachować ich pewność siebie. Mogą chcieć wybrać kogoś, kto nie będzie ich oceniał i który będzie wspierał ich w trosce o ich zdrowie.
• Uzyskać wsparcie. Mogą dołączyć do grupy wsparcia HIV osobiście lub przez Internet, aby mogli spotkać się z innymi, którzy borykają się z tymi samymi obawami. Ich dostawca opieki zdrowotnej może również skierować ich do różnych zasobów w ich okolicy.

Istnieje wiele sposobów, aby żyć z HIV jak najlepiej.

Posłuchaj prawdziwych historii ludzi żyjących z HIV.

Oczekiwana długość życia HIV: Poznaj fakty

W latach dziewięćdziesiątych oczekiwana długość życia 20-letniej osoby zakażonej wirusem HIV wynosiła 19 lat. Do 2011 roku 20-letnia osoba zarażona wirusem HIV może przeżyć kolejne 53 lata.

To radykalna poprawa, w dużej mierze dzięki terapii przeciwretrowirusowej. Przy odpowiednim leczeniu wiele osób zarażonych wirusem HIV może spodziewać się normalnej lub prawie normalnej długości życia.

Oczywiście wiele rzeczy wpływa na długość życia osoby zakażonej wirusem HIV. Wśród nich są:

• Liczba komórek CD4
• wiremia
• poważne choroby związane z HIV, w tym zapalenie wątroby
• nadużywanie narkotyków
• palenie
• dostęp, przestrzeganie zaleceń i odpowiedź na leczenie
• inne schorzenia
• wiek

Liczy się również miejsce zamieszkania danej osoby. Osoby w Stanach Zjednoczonych i innych krajach rozwiniętych mogą mieć większe szanse na dostęp do terapii antyretrowirusowej.

Konsekwentne stosowanie tych leków pomaga zapobiegać postępowi HIV w AIDS. Kiedy HIV rozwija się w AIDS, oczekiwana długość życia bez leczenia wynosi około 3 lata.

W 2017 roku około 20,9 miliona osób żyjących z HIV stosowało terapię antyretrowirusową.

Statystyki dotyczące oczekiwanej długości życia to tylko ogólne wskazówki. Osoby żyjące z HIV powinny porozmawiać ze swoim lekarzem, aby dowiedzieć się więcej o tym, czego mogą się spodziewać.

Dowiedz się więcej o oczekiwanej długości życia i długoterminowych perspektywach związanych z HIV.

Czy jest szczepionka na HIV?

Obecnie nie ma szczepionek zapobiegających lub leczących HIV. Badania i testy szczepionek eksperymentalnych są w toku, ale żadna z nich nie jest bliska zatwierdzenia do ogólnego użytku.

HIV to skomplikowany wirus. Szybko mutuje (zmienia się) i często jest w stanie odeprzeć reakcje układu odpornościowego. Tylko u niewielkiej liczby osób zakażonych wirusem HIV powstają przeciwciała neutralizujące w szerokim zakresie, rodzaj przeciwciał, które mogą reagować na szereg szczepów wirusa HIV.

Pierwsze od 7 lat badanie skuteczności szczepionki przeciwko wirusowi HIV rozpoczęto w Republice Południowej Afryki w 2016 r. Szczepionka eksperymentalna jest zaktualizowaną wersją szczepionki stosowanej w badaniu z 2009 r., Które odbyło się w Tajlandii.

3,5-letnia obserwacja po szczepieniu wykazała, że ​​szczepionka była skuteczna w zapobieganiu przenoszeniu wirusa HIV w 31,2%.

W badaniu wzięło udział 5400 mężczyzn i kobiet z Republiki Południowej Afryki. W 2016 roku w Afryce Południowej około 270 000 osób zaraziło się wirusem HIV. Wyniki badania spodziewane są w 2021 roku.

Obecnie trwają również inne, późne, wielonarodowe badania kliniczne szczepionek.

Trwają również inne badania nad szczepionką przeciwko HIV.

Chociaż nadal nie ma szczepionki zapobiegającej HIV, osoby zarażone wirusem HIV mogą skorzystać z innych szczepionek, aby zapobiec chorobom związanym z HIV. Oto zalecenia CDC:

• zapalenie płuc: zalecane dla wszystkich dzieci w wieku poniżej 2 lat i wszystkich osób dorosłych w wieku 65 lat i starszych
• grypa: zalecane dla wszystkich osób powyżej 6 miesiąca życia rocznie z rzadkimi wyjątkami
• wirusowe zapalenie wątroby typu A i B: zapytaj lekarza, czy należy się zaszczepić na wirusowe zapalenie wątroby typu A i B, zwłaszcza jeśli jesteś w grupie podwyższonego ryzyka
• zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych: szczepienie koniugatem przeciw meningokokom jest zalecane wszystkim nastolatkom i nastolatkom w wieku od 11 do 12 lat z dawką przypominającą w wieku 16 lat lub wszystkim zagrożonym. Szczepienie przeciwko meningokokom serogrupy B jest zalecane dla każdego, kto ma 10 lat lub więcej, ze zwiększonym ryzykiem.
• półpasiec: zalecane dla osób w wieku 50 lat lub starszych

Dowiedz się, dlaczego szczepionka przeciwko HIV jest tak trudna do opracowania.

Statystyki dotyczące HIV

Oto dzisiejsze numery HIV:

• W 2019 roku około 38 milionów ludzi na całym świecie żyło z HIV. Spośród nich 1,8 miliona to dzieci w wieku poniżej 15 lat.
• Pod koniec 2019 roku 25,4 mln osób żyjących z HIV stosowało terapię antyretrowirusową.
• Od początku pandemii 75,7 milionów ludzi zaraziło się wirusem HIV, a powikłania związane z AIDS pochłonęły 32,7 milionów istnień ludzkich.
• W 2019 roku 690000 osób zmarło z powodu chorób związanych z AIDS. To spadek z 1,9 miliona w 2005 roku.
• Najbardziej ucierpiała Afryka Wschodnia i Południowa. W 2019 roku 20,7 miliona ludzi na tych obszarach żyło z wirusem HIV, a 730 000 zostało zarażonych wirusem. Region zamieszkuje ponad połowa wszystkich ludzi żyjących z HIV na całym świecie.
• Dorosłe i nastoletnie kobiety stanowiły 19 procent nowych diagnoz HIV w Stanach Zjednoczonych w 2018 roku. Prawie połowa wszystkich nowych przypadków występuje u Afroamerykanów.
• Nieleczona kobieta zarażona wirusem HIV ma 15–45% szans na przeniesienie wirusa na swoje dziecko w czasie ciąży lub karmienia piersią. W przypadku terapii antyretrowirusowej przez cały okres ciąży i unikania karmienia piersią ryzyko jest mniejsze niż 5%.
• W latach dziewięćdziesiątych oczekiwana długość życia 20-letniej osoby zakażonej wirusem HIV wynosiła 19 lat. Do 2011 roku poprawił się do 53 lat.Obecnie oczekiwana długość życia jest prawie normalna, jeśli terapia antyretrowirusowa zostanie rozpoczęta wkrótce po zarażeniu się wirusem HIV.

Ponieważ dostęp do terapii antyretrowirusowej stale się poprawia na całym świecie, mamy nadzieję, że statystyki te będą się zmieniać.

Dowiedz się więcej statystyk dotyczących wirusa HIV.