Czy te późne noce to znak czegoś głębszego?
Dorastając, mój ojciec zawsze pracował.
Wiele nocy wychodził, zanim obudziłam się do szkoły i wracał o 19:30. w nocy - lub później. Innym razem nie było go w pracy przez kilka tygodni.
Często zabierał ze sobą pracę do domu w nocy i na rodzinne wyjazdy i cały czas o tym mówił. Większość jego przyjaciół była kolegami i miał problem z odłączeniem się od pracy, nawet w pobliżu rodziny.
Kiedy przeszedł na emeryturę, nie zajęło mu dużo czasu, zanim ponownie spróbował pracować. Na jakiś czas został konsultantem. Potem zaczął zamieniać codzienne obowiązki w pracę.
Nie wiedział, co ze sobą zrobić, kiedy nie miał już co dzień robić. Nadal spędza codziennie godziny przed komputerem, „pracując”.
Jako dziecko myślałem, że ta etyka pracy jest normalna. To właśnie robili ludzie sukcesu: pracowali cały czas. Długie godziny i niewielka równowaga między życiem zawodowym a prywatnym były tylko ceną wyprzedzania i zarabiania dobrej pensji.
W rezultacie próbowałem go naśladować.
Myślałem, że godziny, które poświęciłeś na coś, podyktowały twój sukces. Że była to „prawdziwa” miara twojego poświęcenia, by iść do przodu.
Jako student spędzałem godziny na odrabianiu prac domowych, wypracowaniach lub studiowaniu w bibliotece. Nie chodziłem na imprezy ani nie spędzałem czasu z przyjaciółmi. Nie spałam przez całą noc i zachowywałam się, jakby to było jakaś odznaka honoru, pewny znak, że pewnego dnia odniosę taki sam sukces jak mój ojciec.
Myślałem, że nazywanie siebie „pracoholikiem” to dobra rzecz.
Jedyny problem: nie mogłem tego utrzymać.
Taka etyka pracy nie była ani zdrowa, ani dobra. Dopiero po latach długie godziny, duży stres i mało snu zaczęły wpływać na moje zdrowie.
Wtedy zdałem sobie sprawę, że jest problem.
Co to jest pracoholizm?
Termin „pracoholizm” został po raz pierwszy użyty w 1971 roku przez psychologa Wayne'a Oatesa i zdefiniował go jako przymus lub niekontrolowaną potrzebę nieustannej pracy.
Od tego czasu psychologowie i badacze zdrowia psychicznego spierali się o definicję.
Chociaż nie jest to formalnie rozpoznane zaburzenie, które można zdiagnozować w nowym wydaniu Diagnostycznego i statystycznego podręcznika zaburzeń psychicznych (DSM-5), jedno jest jasne: jest to bardzo prawdziwy stan zdrowia psychicznego i może mieć bardzo realny wpływ na życie ludzi.
„Uzależnienie od pracy to złożony stan, w którym dana osoba rozwija psychiczną, emocjonalną i społeczną zależność od pracy” - wyjaśnia Matt Glowiak, licencjonowany doradca kliniczny z Illinois. „To jest chroniczne i postępujące”.
Zgadza się z tym dr Brian Wind, psycholog kliniczny i dyrektor kliniczny ośrodka leczenia uzależnień.
„Osoby uzależnione od pracy często pracują kompulsywnie kosztem innych aspektów swojego życia” - wyjaśnia. „Mogą pracować przez długie godziny, nawet gdy nie jest to potrzebne, poświęcać sen, aby wykonać pracę i mieć paranoję na punkcie swojej pracy. Mogą mieć obsesję na punkcie zastanawiania się, jak poświęcić więcej czasu na pracę i stresować się, jeśli przestaną pracować ”.
Długie godziny a uzależnienie od pracy
Uzależnienie od pracy to nie to samo, co zwykłe długie godziny pracy, co jest częścią tego, co sprawia, że tak trudno go zauważyć
Nawet w 1998 roku sądzono, że Stany Zjednoczone mają jedne z najwyższych wskaźników ludzi pracujących powyżej 50 godzin tygodniowo, ale to nie znaczy, że jesteśmy narodem pracoholików.
Niektóre zawody wymagają po prostu długich godzin pracy. Tylko dlatego, że ktoś wykonuje jedną z tych prac, nie oznacza, że jest koniecznie uzależniony od tego, co robi.
Jednak „nasza kultura nagradza ludzi, którzy ciężko pracują” - wyjaśnia Wind. Oznacza to, że jeśli mamy problem, możemy nie zdawać sobie z tego sprawy.
„Być może otrzymujemy pochwały i uznanie od przełożonych i kolegów z zespołu, co zachęca nas do cięższej pracy, nie zdając sobie sprawy, że jesteśmy nałogowi” - mówi Wind. „Możemy usprawiedliwić nasze zachowanie, mówiąc, że mamy ambicję i pracujemy nad osiągnięciem sukcesu”.
Jaka jest więc różnica między kimś, kto po prostu pracuje przez długie godziny, a prawdziwym pracoholikiem? Osoba uzależniona od pracy zmaga się z psychologicznym oderwaniem się od pracy, nawet gdy jest poza biurem.
Pracoholizm i problemy zdrowotne
Kiedy z trudem odrywasz się od pracy, przeżuwasz. Według badania z 2012 roku może to prowadzić do wysokiego poziomu stresu, lęku, depresji i problemów ze snem.
Według przeglądu badań z 2013 roku, pod wpływem chronicznego stresu organizm zaczyna odczuwać skutki, takie jak wysokie ciśnienie krwi i wysoki poziom kortyzolu.
To zwiększa ryzyko chorób układu krążenia, cukrzycy, a nawet śmierci.
Ponadto uzależnienie od pracy może wpływać na Twoje relacje, prowadząc do:
- samotność
- izolacja
- depresja
Czasami pracoholizm może współistnieć z innym stanem zdrowia psychicznego, takim jak zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne (OCD) lub zaburzenie afektywne dwubiegunowe.
Uzależnienie od pracy można leczyć
Leczenie jest możliwe, ale najpierw musisz rozpoznać, że masz problem.
„Często mówię swoim klientom:„ Trudno jest odczytać etykietę z wnętrza butelki ”” - mówi Terry McDougall, autor i trener kariery, który pracuje z klientami, aby znaleźć więcej równowagi między życiem zawodowym a prywatnym w ich życiu.
„Po prostu nie mają wystarczającej odległości od siebie, aby zobaczyć, co się naprawdę dzieje. Są tak skoncentrowani na uzyskaniu walidacji poprzez pracę, że mogą nie dostrzec kosztów dla związków lub ich zdrowia ”- mówi McDougall.
Ich działania mogą być nawet związane z reakcją na przetrwanie.
„Często osoby osiągające dobre wyniki mogą uzależnić się od pracy, a to dlatego, że przez wiele lat byli nagradzani za opóźnianie gratyfikacji, co staje się nawykiem” - kontynuuje. „Ludzie, którzy dążyli do doskonałości w szkole i karierze - i zostali za to wynagrodzeni - mogą mieć trudności ze zrozumieniem, że nie będą zagrożeni, jeśli zwolnią.”
Nie pomaga to, że pracoholicy często dorastają w rodzinach z innymi pracoholikami, co sprawia, że całodobowe zachowanie wydaje się normalne. Staje się głęboko zakorzenioną wartością, której trudno się pozbyć.
Pracoholizm może również rozwinąć się z traumy, ponieważ praca może stać się mechanizmem radzenia sobie, aby pomóc im przetrwać. „[Ale] jeśli trauma nie zostanie rozwiązana, może być trudno powstrzymać zachowanie, którego używali, by poradzić sobie z traumą” - mówi McDougall.
Na przykład pracował z klientką, która jako nastolatka zaczęła pracować w pełnym wymiarze godzin, opiekując się chorą matką i siostrą.
„W tamtym czasie konieczne było zapewnienie jej przetrwania” - mówi McDougall. „Jednak znacznie później, kiedy była sama i radziła sobie dobrze w swojej karierze, nadal żyła w przekonaniu, że może nie przeżyć, gdyby nie pracowała tak ciężko”.
Radzenie sobie z uzależnieniem od pracy
Kiedy już uznasz, że możesz mieć problem, możesz spróbować wypracować zdrowszą etykę pracy:
1. Ustal „czas zakończenia” pracy i trzymaj się go
„To zmusza nas do zatrzymania się na pewien czas i zaczekania do następnego dnia, aby zacząć od nowa” - wyjaśnia Wind. „Może nam pomóc znaleźć czas na relaks i odprężenie”.
Warto też zatrzymać się na lunch.
Trzeba przyznać, że dla osoby, która odczuwa kompulsywną potrzebę pracy, jest to często najtrudniejszy krok. Pamiętaj jednak, że możesz pracować mądrzej, aby skrócić swój dzień pracy.
„Inteligentna, wydajna praca jest tak samo - jeśli nie bardziej - wydajna niż poświęcanie na coś dodatkowego czasu” - mówi Glowiak.
Osoba uzależniona od pracy może być skłonna myśleć, że czas decyduje o sukcesie, ale rzeczywistość jest taka, że jeśli tę pracę można wykonać w krótszym czasie i wydajniej, to jest to lepszy sposób na pracę.
Zatem wyznaczanie sobie ograniczeń czasowych może wymusić efektywność pracy.
„Jest wiele zadań, które wymagają określonego czasu i to jest w porządku” - mówi Glowiak. „Jednak w większości przypadków możemy być bardziej wydajni. Nie chodzi o chodzenie na skróty lub poświęcanie pracy, ale eliminowanie bzdur, aby odzyskać swoje życie. Gdy ustalimy granice i będziemy twardo, inni dostosują się i podążą za nimi ”.
2. Zaplanuj działania po zakończeniu dnia pracy
Na przykład zaplanuj spacer, medytację, pisanie w dzienniku lub przygotowywanie obiadu po pracy. Wind wyjaśnia, że stworzenie rutyny może nadać pracoholikom strukturę i utrzymać ich zaangażowanie, nawet jeśli w rzeczywistości nie pracują.
„Ważne jest, aby znaleźć to, co działa na siebie - to będzie inne dla każdego” - mówi Glowiak. „Ale kiedy takie działania zostaną znalezione, mogą one służyć jako odwrócenie uwagi od pracy”.
3. Znajdź czas dla przyjaciół i rodziny
Jeśli to pomaga, najpierw zaplanuj ten czas w swoim kalendarzu, aby o tym nie zapomnieć. Poświęcenie im czasu pomoże naprawić relacje i pomóc w wyzdrowieniu.
4. Jeśli masz problemy, zwróć się o pomoc do terapeuty lub doradcy
Mogą z Tobą współpracować, aby zrozumieć Twoją kompulsywną potrzebę pracy i pomóc Ci zminimalizować negatywne skutki przepracowania. Jeśli masz również współistniejące schorzenie psychiczne, takie jak ZOK lub choroba afektywna dwubiegunowa, mogą pomóc w opracowaniu planu leczenia, który będzie dla Ciebie odpowiedni.
Możesz również wypróbować programy rehabilitacji stacjonarnej i ambulatoryjnej, a także opcje terapii grupowej, takie jak Anonimowi Pracoholicy.
Podsumowując
Jeśli jesteś uzależniony od pracy, będziesz odczuwać kompulsywną potrzebę wykonywania swojej pracy. Kiedy jesteś z dala od tego, trudno ci będzie „wyłączyć się”, co może wpłynąć na twoje zdrowie psychiczne i fizyczne, a także na relacje osobiste.
Dobra wiadomość jest taka, że jest pomoc. Jeśli uważasz, że dotyczy Cię uzależnienie od pracy, wiedz, że masz opcje.
„Ludzie odnoszący największe sukcesy wiedzą, że ich czas jest cenny, ale nadal znajdują czas na zajęcia poza pracą” - mówi Wind. „Zdrowa równowaga między życiem zawodowym a prywatnym może uczynić osobę szczęśliwszą, energetyzowaną i bardziej odświeżoną, co z kolei prowadzi do większej kreatywności i wydajności w pracy”.
Simone M. Scully to nowa mama i dziennikarka, która pisze o zdrowiu, nauce i rodzicielstwie. Znajdź ją na jej stronę internetową lub na Facebook i Świergot.
