Przegląd
Łuszczyca to stan zapalny skóry charakteryzujący się czerwonymi, swędzącymi plamami skóry pokrytymi srebrzystobiałymi łuskami. To choroba przewlekła. Objawy mogą pojawiać się i znikać oraz mieć różny stopień nasilenia.
Łuszczyca jest powszechną chorobą, dotykającą prawie 3 procent światowej populacji. Około 7,4 miliona ludzi w Stanach Zjednoczonych ma łuszczycę.
Dokładna przyczyna łuszczycy nie jest pewna. Uważa się, że jest to połączenie genetyki, czynników środowiskowych i układu odpornościowego.
Na podstawie wyników badań w ciągu ostatnich kilku lat łuszczyca została ogólnie sklasyfikowana jako choroba autoimmunologiczna. Oznacza to, że komórki układu odpornościowego, zwane komórkami T, omyłkowo atakują własne komórki skóry jako obcy najeźdźcy. Powoduje to szybkie namnażanie się komórek skóry, co prowadzi do charakterystycznych łuszczycowych zmian skórnych.
Nie wszyscy badacze uważają, że łuszczyca jest chorobą autoimmunologiczną. Niektórzy zgadzają się, że łuszczyca jest chorobą o podłożu immunologicznym. Ale ich teoria mówi, że łuszczyca jest wynikiem nieprawidłowych reakcji genów na bakterie skórne.
Zrozumienie chorób autoimmunologicznych
Zwykle układ odpornościowy rozpoznaje własne komórki i ich nie atakuje. Choroby autoimmunologiczne występują, gdy układ odpornościowy omyłkowo atakuje zdrowe komórki, tak jakby były one zewnętrznymi najeźdźcami atakującymi twoje ciało.
Istnieje ponad 100 chorób autoimmunologicznych. Niektóre choroby autoimmunologiczne obejmują tylko jedną część ciała - na przykład skórę w łuszczycy. Inne mają charakter ogólnoustrojowy i obejmują całe ciało.
Cechą wspólną wszystkich chorób autoimmunologicznych jest to, że są spowodowane kombinacją genów i czynników środowiskowych.
Dokładny sposób, w jaki geny i czynniki środowiskowe oddziałują na siebie, powodując wiele różnych chorób, jest przedmiotem ciągłych badań.
Jak dotąd wiadomo, że osoby z genetyczną predyspozycją do autoimmunizacji mogą mieć 2 do 5 razy większe szanse na rozwój choroby autoimmunologicznej niż osoby bez predyspozycji genetycznych.
Grupa zaangażowanych genów nazywana jest kompleksem zgodności tkankowej, znanym jako HLA. HLA jest inny u każdego człowieka.
Genetyczne predyspozycje do autoimmunizacji mogą występować w rodzinach, ale członkowie rodziny mogą rozwinąć różne choroby autoimmunologiczne. Ponadto, jeśli masz jedną chorobę autoimmunologiczną, masz większe ryzyko zachorowania na inną.
Mniej wiadomo o specyficznych czynnikach środowiskowych, które wywołują chorobę autoimmunologiczną u kogoś, kto ma genetyczne predyspozycje do autoimmunizacji.
Typowe choroby autoimmunologiczne
Oto niektóre z bardziej powszechnych chorób autoimmunologicznych:
- celiakia (reakcja na gluten)
- cukrzyca typu 1
- choroby zapalne jelit, w tym choroba Leśniowskiego-Crohna
- toczeń (układowy toczeń rumieniowaty, który atakuje skórę, nerki, stawy, mózg i inne narządy)
- reumatoidalne zapalenie stawów (zapalenie stawów)
- Zespół Sjögrena (suchość ust, oczu i innych miejsc)
- bielactwo (utrata pigmentu skóry, która powoduje białe plamy)
Łuszczyca jako choroba autoimmunologiczna
Większość dzisiejszych naukowców uważa, że łuszczyca jest chorobą autoimmunologiczną. Od dawna wiadomo, że w łuszczycy bierze udział układ odpornościowy. Ale dokładny mechanizm nie jest pewien.
W ciągu ostatnich dwudziestu lat badania wykazały, że geny i grupy genów związane z łuszczycą są wspólne ze znanymi chorobami autoimmunologicznymi. Badania wykazały również, że leki immunosupresyjne są skutecznymi nowymi metodami leczenia łuszczycy. Leki te działają poprzez osłabienie układu odpornościowego atakującego zdrową tkankę.
Trwają badania nad rolą limfocytów T układu odpornościowego w łuszczycy. Limfocyty T to „żołnierze” układu odpornościowego, którzy normalnie zwalczają infekcje. Kiedy komórki T nie wypalają się i zamiast tego atakują zdrową skórę, uwalniają specjalne białka zwane cytokinami. Powodują one namnażanie się i gromadzenie się komórek skóry na powierzchni skóry, powodując zmiany łuszczycowe.
W artykule z 2017 roku opisano nowe badania, w których zidentyfikowano interakcję określonych komórek T i interleukin, o których już wiadomo, że są zaangażowane w rozwój łuszczycy. Ponieważ znanych jest więcej szczegółów, może stać się możliwe opracowanie nowych ukierunkowanych terapii lekowych.
Zabiegi ukierunkowane na układ odpornościowy
Leczenie łuszczycy zależy od rodzaju i ciężkości choroby, ogólnego stanu zdrowia i innych czynników.
Oto różne terapie, które są ukierunkowane na określone czynniki w układzie odpornościowym, które powodują stan zapalny. Są one zwykle stosowane, gdy objawy łuszczycy są umiarkowane lub ciężkie. Zauważ, że nowsze leki są droższe.
Starsze narkotyki
Dwa starsze leki stosowane w celu osłabienia układu odpornościowego i wyraźnych objawów łuszczycy to metotreksat i cyklosporyna. Oba są skuteczne, ale przy długotrwałym stosowaniu mają toksyczne skutki uboczne.
Biologia
Antagoniści TNF
Nowszy lek działa na substancję wywołującą stan zapalny zwaną czynnikiem martwicy nowotworu (TNF). TNF to cytokina wytwarzana przez składniki układu odpornościowego, takie jak limfocyty T. Te nowe leki nazywane są antagonistami TNF.
Leki anty-TNF są skuteczne, ale mniej niż nowsze leki biologiczne. Leki będące antagonistami TNF obejmują:
- adalimumab (Humira)
- etanercept (Enbrel)
- infliksymab (Remicade)
- certolizumab pegol (Cimzia)
Nowsze leki biologiczne
Nowsze leki biologiczne celują i blokują określone szlaki komórek T i interleukin zaangażowane w łuszczycę. Trzy leki biologiczne ukierunkowane na IL-17 zostały zatwierdzone od 2015 roku:
- sekukinumab (Cosentyx)
- iksekizumab (Taltz)
- brodalumab (Siliq)
Inne leki mają na celu blokowanie innego szlaku interleukin (I-23 i IL-12):
- ustekinuman (Stelara) (IL-23 i IL-12)
- guselkumab (Tremfya) (IL-23)
- tyldrakizumab-asmn (Ilumya) (IL-23)
- risankizumab-rzaa (Skyrizi) (IL-23)
Te leki biologiczne okazały się bezpieczne i skuteczne.
Łuszczyca i ryzyko innych chorób autoimmunologicznych
Posiadanie jednej choroby autoimmunologicznej, takiej jak łuszczyca, naraża Cię na ryzyko wystąpienia innej choroby autoimmunologicznej. Ryzyko jest większe, jeśli twoja łuszczyca jest ciężka.
Grupy genów, które predysponują Cię do rozwoju choroby autoimmunologicznej, są podobne w różnych rodzajach chorób autoimmunologicznych. Niektóre procesy zapalne i czynniki środowiskowe są również podobne.
Główne zaburzenia autoimmunologiczne związane z łuszczycą to:
- łuszczycowe zapalenie stawów, które dotyka od 30 do 33 procent osób z zapaleniem stawów
- reumatyzm
- nietolerancja glutenu
- Choroba Leśniowskiego-Crohna i inne choroby jelit
- stwardnienie rozsiane
- toczeń (toczeń rumieniowaty układowy lub SLE)
- autoimmunologiczna choroba tarczycy
- Zespół Sjogrena
- autoimmunologiczne wypadanie włosów (łysienie plackowate)
- pemfigoid pęcherzowy
Najsilniejszy związek z łuszczycą ma reumatoidalne zapalenie stawów.
Związek łuszczycy z innymi chorobami autoimmunologicznymi jest przedmiotem trwających badań. Badane jest również powiązanie łuszczycy z innymi chorobami i wyższą śmiertelnością z powodu tych chorób.
Wygląd zewnętrzny
Perspektywy dla osób z łuszczycą są bardzo dobre. Tego stanu nie można wyleczyć, ale obecne metody leczenia zwykle pozwalają kontrolować objawy.
Badania medyczne nieustannie odkrywają więcej szczegółów na temat przyczyn łuszczycy i innych chorób autoimmunologicznych. Te nowe odkrycia pomagają następnie w opracowywaniu nowych leków, które są ukierunkowane na szlaki chorobowe i blokują je.
Na przykład kilka nowych leków ukierunkowanych na interleukinę-23 znajduje się obecnie w fazie badań klinicznych. Inne nowe podejścia prawdopodobnie wynikną z trwających badań nad ogólnie zaburzeniami autoimmunologicznymi.
Porozmawiaj ze swoim lekarzem o uczestnictwie w trwających badaniach klinicznych io nowych osiągnięciach. Możesz również dołączyć do internetowej grupy wsparcia łuszczycy / PsA.
