Zrobiłeś coś, co zraniło kogoś innego, być może nawet siebie. Żałujesz tego, ale nie możesz tego cofnąć, więc czekasz, aż ktoś to zauważy i zapewni jakąś korektę, aby uwolnić się od poczucia winy.
Wszelkiego rodzaju błędy często wywołują krytykę ze strony innych, chociaż bardziej znaczące błędy mogą spowodować ostrzejszą krytykę lub karę.
Może nie podoba ci się ta kara, niezależnie od tego, czy wiąże się ona z przeprosinami, czy z uczynkiem życzliwości. Ale kiedy to się skończy, prawdopodobnie poczujesz się znacznie lepiej. W końcu odpokutowałeś za swój występek i zasłużyłeś na przebaczenie.
Kiedy nikt nie zauważy twojej wpadki, twoje poczucie winy może pozostać. Jeśli z jakiegoś powodu nie czujesz się w stanie przyznać, możesz poszukać sposobów na ukaranie siebie, aby złagodzić poczucie winy.
Może się to wydawać jedynym logicznym posunięciem w tej chwili, ale samokaranie zwykle przynosi więcej szkody niż pożytku.
Skąd to pochodzi
Samokaranie przybiera różne formy. W najbardziej ekstremalnym przypadku może to obejmować pewien rodzaj samookaleczenia.
Ale może też odnosić się do:
- wstrzymanie nagrody
- pouczanie siebie psychicznie
- dalsze pogłębianie złych uczuć długo po podjęciu godnej pożałowania decyzji
Skąd ta potrzeba? Przyczyną mogą być przesłania kulturowe i inne złożone czynniki, więc nie zawsze istnieje prosta odpowiedź. Jednak poniższe wyjaśnienia często odgrywają rolę.
Wierzymy, że cierpienie poprawia nasz charakter
Pragnienie bycia lepszym człowiekiem jest dość powszechne. Chociaż ten cel jest godny podziwu, często wiąże się z pewnym stresem emocjonalnym: chcesz, żebyś był lepszy, więc karze się siebie za brak postępów.
Wiele osób postrzega ból (fizyczny lub emocjonalny) jako sposób na przywrócenie integralności i cnoty. Możesz postrzegać karę od kogoś innego jako zasłużoną, sprawiedliwą czynność, która zwalnia cię z twoich „grzechów”.
Doświadczenie cierpienia w formie samokarania się może wydawać się równie produktywnym sposobem zapłaty za błędy. Uważając się za odpowiedzialnego, gdy nikt inny tego nie robi, okazujesz wyrzuty sumienia i przywracasz swoje osobiste poczucie, że w rzeczywistości nie jesteś złą osobą.
Uważamy, że zasługujemy na to
Dzieci często uczą się wstydu we wczesnym wieku. Pierwsze poruszenie możesz poczuć, gdy rodzice lub inni opiekunowie zasugerują, że Twoje zachowanie narusza ich oczekiwania lub szersze normy społeczne.
Nie zawsze jest łatwo oddzielić wstyd od poczucia winy, szczególnie gdy pojawiają się razem, ale oto jeden pomocny sposób patrzenia na to: poczucie winy zwykle odnosi się do czynów, podczas gdy wstyd zwykle odnosi się do własnej tożsamości.
Możesz doświadczyć poczucia winy po konkretnym błędzie, podczas gdy wstyd opisuje ogólne poczucie siebie jako niegodne.
Takie poczucie niegodności może skłonić do samookaleczenia, nawet jeśli nie można ich powiązać z niczym konkretnym. Jak wskazują badania z 2015 r., Ludzie bardziej podatni na wstyd mają skłonność do częstszego karania siebie.
Chcemy uwolnić się od poczucia winy
W niektórych przypadkach możesz wahać się przed przyznaniem się do prawdy po błędzie, wierząc, że spowoduje to tylko większy ból.
Kiedy czujesz się winny z powodu myśli, których nie możesz wyrazić lub czynów, za które nie możesz przeprosić, możesz postrzegać karanie siebie jako sposób na odkupienie siebie, przynajmniej we własnych oczach.
W małym badaniu z 2010 r. Uczestnicy poproszeni o przypomnienie sobie nieetycznego zachowania, a następnie wykonanie bolesnego zadania (pozostawienie ręki w wiadrze z lodowatą wodą tak długo, jak mogli), zgłosili mniejsze poczucie winy po „ukaraniu”.
Dodatkowe badania z 2017 r. Dotyczyły również związku między poczuciem winy a karą za siebie. Sugerował, że ludzie, którzy czuli się winni z powodu ukrywania tajemnic przed swoimi romantycznymi partnerami, często próbowali złagodzić to poczucie winy, odmawiając sobie przyjemnych zajęć lub sprawiając im mniej przyjemności.
To może wydawać się skuteczne
Kara nie zawsze jest najskuteczniejszym narzędziem, ale istnieje są razy, kiedy może to prowadzić do rozwoju osobistego.
Dla motywacji
Powiedzmy, że obiecałeś sobie, że po pracy spędzisz popołudnie na relaksie na plaży. Poświęcasz poranek na pracę, ale z jakiegoś powodu po prostu nie możesz się skupić i kończy się na tym, że robisz bardzo mało.
Kiedy nadciąga popołudnie, zamiast wyruszyć na plażę, zostajesz w domu i ponownie starasz się skończyć.
Odmawianie sobie zaplanowanej podróży daje drugą szansę zrobienia tego, co trzeba, i motywuje do kontynuowania zadania, gdy następnym razem zaplanujesz coś fajnego.
Za zmianę zachowania
Samokaranie może również zachęcić cię do zajęcia się problematycznym zachowaniem.
Być może ty i kilku znajomych z pracy zdecydujecie się zrobić żartu współpracownikowi. „To tylko nieszkodliwa zabawa”, mówicie sobie, ale dowcip naprawdę denerwuje waszego współpracownika. Znikają w łazience, przez resztę dnia unikając wszystkich.
Nigdy się nie dowiedzą, że byłeś w to zamieszany, ale nadal chcesz to naprawić. Organizujesz anonimową dostawę ich ulubionych cukierków i zabierasz je na lunch pod koniec tego tygodnia.
Następnym razem, gdy ktoś wspomina o dowcipie, przypominasz sobie zakłopotanie współpracownika i odmawiasz udziału.
To kosztuje
Chociaż niektóre formy samokarania mogą być przydatne, problem polega na tym, że łatwo może stać się szkodliwym cyklem, z którego trudno się wydostać.
Zamiast wybaczać sobie normalne ludzkie błędy, możesz zacząć skupiać się na nawet drobnych wpadkach, oferując niemiły osąd zamiast kochającego siebie „Następnym razem pójdę lepiej”.
Nie zawsze rozwiązuje to problem
Powiedz, że czujesz się winny, ponieważ kogoś okłamałeś lub zrobiłeś coś, co chcesz zachować w tajemnicy. Karanie siebie może zmniejszyć poczucie winy i pomóc ci poczuć się lepiej. Jednak nie rozwiązuje prawdziwego problemu - tego, co ukrywasz.
W przyszłości możesz ponownie kłamać, aby podtrzymać swoje oszustwo. To kłamstwo stwarza więcej poczucia winy, które możesz próbować rozwiązać, stosując więcej kar za siebie. Co najmniej dość nieprzyjemny cykl.
Może wywołać więcej niepokoju
Weź pod uwagę odwołaną wycieczkę na plażę. Jeśli spędzisz popołudnie na krytykowaniu siebie za wcześniejsze odwrócenie uwagi, nadal możesz mieć trudności z ukończeniem pracy.
Pod koniec dnia czujesz się nieszczęśliwy. Przegapiłeś coś, czego nie mogłeś się doczekać, i Ciebie nadal mają mnóstwo pracy do wykonania.
Negatywne mówienie o sobie, powtarzające się w twojej głowie, również sprawia, że czujesz, że nie możesz zrobić niczego dobrze.
Zamiast zdecydować się spróbować ponownie jutro, decydujesz, że nie zasługujesz na żadne nagrody i zamiast tego rzucasz się w wir pracy.
Ten wzór prawdopodobnie sprawi, że poczujesz się wyczerpany i wypalony, co może mieć znacznie większe żniwo w pracy niż popołudnie na plaży.
Gdzie narysować granicę
Nie masz pewności, czy twoje podejście do samokarania się bardziej należy do kategorii samodoskonalenia motywacyjnego, czy też niepomocnej i potencjalnie szkodliwej?
Może to czasami okazać się trudne, ale zadawanie sobie tych pytań może pomóc:
- Czy to zachowanie jest konstruktywne? Czy to, co robisz, rzeczywiście pomoże Ci się poprawić, czy po prostu sprawi, że poczujesz się gorzej?
- Co powstrzymuje mnie przed osobistym zadośćuczynieniem? Ogólnie rzecz biorąc, wyznanie błędu jest zwykle najlepsze, jeśli masz taką możliwość.
- Czy takie zachowanie przyczyni się do trwałej szkody? Negatywne mówienie o sobie, samookaleczenie, nadmierne ćwiczenia i pomijanie posiłków to wszystkie formy samokarania się, które mogą mieć trwały wpływ na zdrowie emocjonalne i fizyczne.
- Czy takie zachowanie zastępuje zdrową samoopiekę? Kara, która powstrzymuje cię od dbania o siebie, nigdy nie jest pomocna. Na przykład praca do późna w nocy może wydawać się dobrym sposobem na zrekompensowanie rozproszenia uwagi, ale może to szybko zakłócić sen i wpłynąć na zdrowie.
Jak przejść w kierunku współczucia dla siebie
Samokaranie może pomóc złagodzić poczucie winy po zrobieniu czegoś, z czego nie jesteś dumny. Ale może to nie zrobić wiele, aby poprawić ogólne odczucia do siebie, zwłaszcza jeśli masz również poczucie wstydu i niskiej samooceny.
Na szczęście współczucie dla siebie stanowi korzystną alternatywę. Nie tylko pomaga ci poczuć się bardziej komfortowo z myślą, że błędy są tylko częścią bycia człowiekiem, ale także pomaga ci nauczyć się kochać siebie niezależnie od postrzeganych wad.
Współczucie dla siebie może również pomóc złagodzić nawet długotrwały ból i wzmocnić poczucie własnej wartości, ułatwiając traktowanie siebie z miłością i życzliwością. Z biegiem czasu większa samoocena może zwiększyć twoją wiarę w twoją zdolność do dokonywania pozytywnych zmian.
Praktykuj wybaczanie siebie
Po złym uczynku łatwo jest obwiniać się o siebie. Jeśli nie czujesz się wart wybaczenia, możesz mieć trudności z odpuszczeniem swojego błędu.
Staraj się pamiętać, że życie wiąże się z okazjonalnymi błędami i zasługujesz na szansę, aby spróbować jeszcze raz (i jeszcze raz, w razie potrzeby), aby pokazać, że naprawdę możesz zrobić lepiej.
Przeformułowanie swoich błędów jako okazji do rozwoju, a nie porażek, może również ułatwić praktykowanie przebaczania sobie.
Zawsze możesz dać z siebie wszystko. Nawet jeśli twoje najlepsze umiejętności nie spełniają tego, co sobie wyobraziłeś, nadal możesz wykorzystać to, czego się nauczyłeś, do kierowania swoimi wyborami w przyszłości.
Nagradzaj siebie
Większość ludzi jest całkiem dobra w nagradzaniu siebie, kiedy uważają, że zrobili coś dobrze, ale czasami współczucie dla siebie wymaga nagrodzenia siebie, nawet jeśli myślisz, że zrobiłeś coś złego.
Następnym razem, gdy poczujesz się winny, że rozpraszasz się w pracy, zadaj sobie pytanie, czy brak koncentracji oznacza, że naprawdę potrzebujesz przerwy.
Wycieczka na plażę może wydawać się przyjemnością, ale ćwiczenia, słońce i spędzanie czasu na łonie natury mogą również poprawić nastrój, potencjalnie zwiększając produktywność.
Traktowanie siebie z życzliwością ułatwia uznanie i szanowanie swoich potrzeb, zamiast karania siebie za ich posiadanie.
Niech to stanie się nawykiem
Oswojenie się ze współczuciem dla siebie może zająć trochę czasu, ale zwykle zauważysz, że przychodzi to łatwiej dzięki praktyce.
Rozwijaj umiejętności współczucia wobec siebie poprzez:
- praktykowanie afirmacji
- prowadzenie dziennika
- próby medytacji miłującej dobroci
- poświęcenie czasu na relaks i samoopiekę
Jak terapia może pomóc
Długotrwały wzorzec karania siebie samego może być trudny do przezwyciężenia w pojedynkę, szczególnie gdy dotyczy on wstydu, niegodności lub trudności w wybaczaniu sobie.
Jeśli poczucie winy powoduje znaczny niepokój emocjonalny, wpływa na Twoje relacje lub uniemożliwia czerpanie przyjemności z życia, profesjonalne wsparcie może mieć duże znaczenie.
Terapia zapewnia bezpieczną przestrzeń do zajęcia się:
- wspomnienia, które wyzwalają poczucie winy i wstyd
- samookaleczenia i inne nieprzydatne zachowania samookaleczające
- negatywna rozmowa z samym sobą
Terapeuta może pomóc Ci w odkrywaniu zdrowszych podejść do radzenia sobie z poczuciem winy i rozwiązywania go, w tym współczucia dla siebie i odporności.
Podsumowując
Kiedy najostrzejszym krytykiem jesteś ty sam, kara za siebie może wydawać się najlepszą drogą do pokuty. Zwykle jednak okaże się, że trasa współczucia skutkuje bardziej produktywną podróżą.
Crystal Raypole wcześniej pracowała jako pisarz i redaktor w GoodTherapy. Jej pola zainteresowań obejmują języki i literaturę azjatycką, tłumaczenie japońskie, gotowanie, nauki przyrodnicze, pozytywność seksualną i zdrowie psychiczne. W szczególności stara się pomóc zmniejszyć piętno związane ze zdrowiem psychicznym.
-thread-lift.jpg)
