To, co próbowaliśmy zrobić, nie działało dla żadnego z nas, więc dlaczego byłam tak oporna, żeby się zatrzymać?
Nienawidzę karmienia piersią.
Słowa zdawały się pulsować na ekranie mojego komputera. „Czy naprawdę tak się czuję?” Zapytałem siebie. "Jestem dozwolony czuć się w ten sposób? Czy jestem złą mamą / niewdzięczną / porażką / przymiotnikiem-wstawiającym-nienawiść-do siebie-tutaj, że czuję się w ten sposób? ”
Strona była pusta poza tymi trzema słowami, a jednak te trzy słowa mówiły tak wiele. Mówili o miesiącach łez, ciągłym niepokoju, rozczarowaniu i wyczerpaniu. Byłem taki wyczerpany.
Rzecz w tym, że naprawdę uwielbiałam karmienie piersią - kiedy poszło gładko. Ale w czasie, gdy pisałem te słowa, o ile mój syn nie spał, była to walka do końca.
Nie zawsze tak było
Najbardziej frustrujące było to, że już pokonaliśmy ogromną przeszkodę. Ucząc się radzić sobie z nadmierną podażą i silnym rozczarowaniem, które uczyniło pierwsze półtora miesiąca tak niemożliwym, prawie przeniosłem się do wyłącznego pompowania.
Oczywiście, aby dokończyć karmienie, musieliśmy leżeć bokiem na łóżku przez całą karmę (co oznaczało, że nie mogliśmy być poza domem dłużej niż 2 godziny na raz), ale hej, w porównaniu do wczesnych tygodni, to było wygrana. Zaczynaliśmy nawet odważnie karmić się w pozycji wyprostowanej w nadziei, że znów będziemy mogli wyjść z domu.
Potem, w wieku około 12 tygodni, gdy świadomość poznawcza mojego syna poszerzyła się, zaczęło się rozpraszanie. Jakikolwiek spokój, którego kiedyś doświadczyliśmy podczas karmienia, wyszedł za drzwi.
Jego głowa kręci się dookoła, próbując uchwycić każdy przedmiot w pokoju. Karmienie przez 3 minuty, czasem 1, zanim przestaniesz płakać i odmówisz powrotu. Zachowywałam się, jakbym torturowała go na sam widok moich piersi.
Jego przyrost masy ciała nieco spadł na skali wzrostu i chociaż nasz pediatra wydawał się obojętny, miałam obsesję na punkcie jego jedzenia. To było wszystko, o czym mogłem myśleć lub o tym rozmawiać. Poszukiwanie wsparcia laktacyjnego z każdego możliwego źródła.
Wypróbowaliśmy wszystkie sztuczki z książki, spędzając większość dni zamknięci w cichym pokoju przy zgaszonym świetle, walcząc ze sobą i płacząc. To był mroczny okres, dosłownie iw przenośni.
„Nie mogę uwierzyć, że to się znowu dzieje” - płakałam do męża. Stres i trauma od pierwszych tygodni powracają i pogłębiają się z czystym wyczerpaniem towarzyszącej 4-miesięcznej regresji snu.
„Myślę, że czas spróbować czegoś innego. To najwyraźniej nie działa - delikatnie zasugerował.
Ale byłem niesamowicie odporny. Nie do oceny innych metod. Ja sam byłem karmiony mlekiem modyfikowanym i jak wspomniano, w tamtych wczesnych dniach byłem kilka chwil od przejścia do butelek z pompką. Byłem oporny, bo gdyby mój syn wolał formułę lub butelkę, czułem się, jakby mnie odrzucił.
Miałem też obsesję na punkcie tego, co kiedyś było. Trzymanie się tego krótkiego okresu, kiedy byliśmy w swoim ruterze, jakby to była podstawa do końca jego karmienia. Zapominając (lub jeszcze nie w pełni zdając sobie sprawę), że nie ma podstaw w rodzicielstwie, ponieważ dzieci ciągle się zmieniają.
Niemowlęta nie są związane naszymi oczekiwaniami
Człowieku, czy on się kiedykolwiek zmieniał. Gdy jego wizja się poprawiła, cały jego świat eksplodował, a on to uwielbiał! Poza tym, gdy próbowaliśmy go nakarmić lub uśpić, nigdy się nie denerwował ani nie zachowywał głodu.Najwyraźniej jedzenie z całodobowego baru boobie mamy zapewniało mu satysfakcję przez cały dzień.
Jednak nadal się martwiłem i jeszcze raz przyprowadziłem go z powrotem do lekarza. Jego przyrost masy ciała był stały, a ona po raz kolejny zapewniła mnie, że to wszystko jest normalną częścią jego rozwoju.
Potem, gdy patrzyła, jak rozgląda się po sali egzaminacyjnej i studiuje wszystko w zasięgu wzroku, zaproponowała: „Może po prostu się nudzi?” Postanowiliśmy dać to na tydzień przed wypróbowaniem formuły.
Nie wytrzymałem nawet kolejnych 24 godzin, zanim znów się załamałem i ustąpiłem. Płakałam, gdy mój mąż napełnił butelkę. Czy to koniec karmienia piersią?
Kiedy okazało się, że on też nie jest zainteresowany formułą, przez chwilę poczułem się usprawiedliwiony. Może w końcu to nie było osobiste! Ale potem zdał sobie sprawę, że jeśli nawet nie przyjmie formuły, co będziemy robić?
I wtedy stało się coś niesamowitego.
Kilka dni później, po kolejnym okropnym karmieniu (lub jego braku), wychodziłem z lochu pokoju dziecinnego do wypełnionego słońcem salonu, aby znaleźć męża.
W ramach zarządzania nadmierną podażą zawsze odciągałem kilka uncji do pojemnika na mleko przed karmieniem. Trzymałem naszego syna jedną ręką, a Haakaa w drugiej, kiedy chwycił go i przyciągnął do ust jak kubek i zaczął się ściskać.
To był magiczny moment. Było coś w trzymaniu własnego kubka, w byciu niezależnym w procesie karmienia, co zainspirowało go do ponownego rozpoczęcia jedzenia.
Poszliśmy za jego przykładem
Na następny posiłek wyszliśmy z ciemnego pokoju i wyprowadziliśmy go do światła jadalni. Zamiast karmić go w pozycji leżącej, posadziliśmy go na krześle i zamiast wepchnąć mu pierś do ust, podaliśmy mu butelkę mleka.
Wypił całość w kilka minut. Bez zamieszania. Bez łez. Żadnego zadławienia. Spojrzał mi w oczy, intensywniej niż kiedykolwiek podczas karmienia piersią (ponieważ jego oczy były często zamknięte z frustracji lub dla uniknięcia nieuczciwych sprayów).
Kiedy skończył, spojrzał na nas z ogromnym, bezzębnym uśmiechem. Tak dumny z siebie. Z ulgą.
Widząc radość mojego syna z możliwości samodzielnego karmienia, podjąłem trudną decyzję o przejściu do butelek w ciągu dnia. Chociaż wiedziałem, że to właściwy ruch, było ogromne poczucie straty. Musiałam opłakiwać nasz związek z karmieniem piersią w ciągu dnia.
Ale czy nie wiedzielibyście o tym, chwilę po tym, jak się zamieniliśmy, zaczął zapytać na cycki. On chciał karmić piersią!
Dając nam obojgu pozwolenie na zatrzymanie się, faktycznie pomogło nam to kontynuować.
Mój syn ma teraz 7 miesięcy i nie tylko nadal karmimy piersią, ale w końcu możemy to robić (głównie) z łatwością. Nie jestem pewien, co przyniesie jutro ani jak długo będzie chciał trwać, więc po prostu będę się delektować tą chwilą taką, jaka jest teraz.
Postaram się o tym pamiętać, ponieważ on ciągle się zmienia, ja też muszę być chętny.
Sarah Ezrin jest mamą, pisarką i nauczycielką jogi. Z siedzibą w San Francisco, gdzie mieszka z mężem, synem i psem, Sarah zmienia świat, ucząc miłości własnej tylko jedną osobę na raz. Więcej informacji na temat Sarah można znaleźć na jej stronie internetowej www.sarahezrinyoga.com.
.jpg)
