Po raz pierwszy miałem wrażenie, że ktoś w końcu mnie usłyszał.
Jeśli jest jedna rzecz, którą wiem, to to, że trauma ma interesujący sposób na odwzorowanie się na twoim ciele. Dla mnie trauma, którą przeżyłem, ostatecznie okazała się „nieuwagą” - uderzająco podobną do ADHD.
Kiedy byłem młody, to, co teraz nazywam nadmierną czujnością i dysocjacją, było w dużej mierze mylone z „działaniem” i samowolą. Ponieważ moi rodzice rozwiedli się, gdy miałam 3 lata, moi nauczyciele powiedzieli mojej mamie, że moja nieuwaga jest formą wyzywającego, szukającego uwagi zachowania.
Dorastając, starałem się skupić na projektach. Miałem trudności z odrabianiem pracy domowej i denerwowałem się, gdy nie rozumiałem określonych przedmiotów lub lekcji w szkole.
Pomyślałem, że to, co się ze mną dzieje, jest normalne; Nie wiedziałem nic lepszego i nie widziałem, żeby coś było nie tak. Widziałem, jak zmagam się z uczeniem się, jak być osobistym niepowodzeniem z mojej strony, niszcząc moją samoocenę.
Dopiero gdy dorastałem, zacząłem uważnie przyglądać się swoim zmaganiom z koncentracją, regulacją emocjonalną, impulsywnością i nie tylko. Zastanawiałem się, czy mogło się przydarzyć coś więcej.
Jak kłębek włóczki, który zaczynał się rozwijać, każdego tygodnia próbowałem przepracować różne wspomnienia i uczucia związane z traumą minionych lat.
Czułem się, jakbym powoli, ale zdecydowanie rozplątywał bałagan. Chociaż badanie mojej historii traumy pomogło mi zrozumieć niektóre z moich zmagań, nadal nie wyjaśniło w pełni niektórych moich problemów z uwagą, pamięcią i innymi funkcjami wykonawczymi.
Po dalszych badaniach i autorefleksji zdałem sobie sprawę, że moje objawy są podobne do zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD). I szczerze mówiąc, chociaż nie wiedziałem wtedy zbyt wiele o zaburzeniu neurorozwojowym, coś w nim zaskoczyło.
Postanowiłem poruszyć ten temat na najbliższej wizycie terapeutycznej.
Wchodząc na następne spotkanie, byłem zdenerwowany. Ale czułem się gotowy, aby stawić czoła tym problemom i wiedziałem, że mój terapeuta będzie kimś bezpiecznym, z kim będę mógł porozmawiać o tym, jak się czuję.
Siedząc w pokoju, z nią naprzeciwko, zacząłem opisywać konkretne sytuacje, takie jak trudność, z jaką miałem się skupić, kiedy próbowałem pisać, lub jak musiałem trzymać kilka list i kalendarzy, aby zachować porządek.
Wysłuchała i potwierdziła moje obawy oraz powiedziała mi, że to, czego doświadczam, jest normalne.
Nie tylko było to normalne, ale było to również coś, co było badane.
Donoszono, że dzieci, które były narażone na traumatyczne doświadczenia z dzieciństwa, mogą wykazywać zachowania podobne do tych, u których zdiagnozowano ADHD.
Szczególnie ważne: u dzieci, które doświadczyły traumy we wcześniejszym okresie życia, istnieje znacznie większe prawdopodobieństwo rozpoznania ADHD.
Chociaż jedno nie powoduje drugiego, badania pokazują, że istnieje pewien związek między tymi dwoma warunkami. Chociaż nie ma pewności, co to za połączenie, istnieje.
Po raz pierwszy miałem wrażenie, że ktoś w końcu mnie usłyszał i sprawił, że poczułem, że nie ma wstydu z powodu tego, czego doświadczam.
W 2015 roku, po wielu latach zmagania się z własnym zdrowiem psychicznym, ostatecznie zdiagnozowano u mnie zespół zespołu stresu pourazowego (CPTSD). Dopiero po tej diagnozie zacząłem słuchać swojego ciała i próbować uleczyć się od środka.
Dopiero wtedy zacząłem rozpoznawać również objawy ADHD.
Nie jest to zaskakujące, jeśli spojrzeć na badania: nawet u dorosłych istnieje coraz więcej dowodów na to, że osoby z PTSD prawdopodobnie będą miały dodatkowe objawy, których nie można wyjaśnić, bardziej przypominające ADHD.
Ponieważ u tak wielu młodych ludzi zdiagnozowano ADHD, nasuwa się wiele interesujących pytań na temat roli, jaką może odgrywać trauma z dzieciństwa.
Chociaż ADHD jest jednym z najczęstszych zaburzeń neurorozwojowych w Ameryce Północnej, dr Nicole Brown, mieszkanka Johns Hopkins w Baltimore, zauważyła specyficzny wzrost liczby jej młodych pacjentów wykazujących problemy behawioralne, ale nie reagujących na leki.
Doprowadziło to do tego, że Brown zbadał, co to może być. Dzięki swoim badaniom Brown i jej zespół odkryli, że powtarzająca się ekspozycja na traumę w młodym wieku (fizycznym lub emocjonalnym) zwiększyłaby ryzyko toksycznego stresu u dziecka, co z kolei może osłabić ich własny rozwój neurologiczny.
W 2010 roku zgłoszono, że każdego roku prawie milion dzieci może być błędnie zdiagnozowanych z ADHD, dlatego Brown uważa, że tak cenne jest, aby opieka oparta na traumie była prowadzona od młodszego wieku.
Pod wieloma względami otwiera to możliwość bardziej wszechstronnych i pomocnych metod leczenia, a być może nawet wcześniejszej identyfikacji PTSD u młodych ludzi.
Jako dorosły nie mogę powiedzieć, że było to łatwe. Do tego dnia w gabinecie terapeuty próba poruszania się po tym wydawała się czasami niemożliwa - zwłaszcza gdy nie wiedziałem, co jest nie tak.
Przez całe moje życie, gdy działo się coś stresującego, łatwiej było odciąć się od tej sytuacji. Kiedy tak się nie stało, często znajdowałem się w stanie nadmiernej czujności, ze spoconymi dłońmi i niezdolnością do skupienia się, bojąc się, że moje bezpieczeństwo zostanie naruszone.
Dopóki nie zacząłem spotykać się z terapeutą, który zasugerował mi zapisanie się na program terapii urazowej w lokalnym szpitalu, mój mózg szybko się przeciążał i wyłączał.
Wiele razy ludzie komentowali i mówili mi, że wydawałem się bezinteresowny lub rozkojarzony. Często odbijało się to na niektórych związkach, które miałem. Ale rzeczywistość była taka, że mój mózg i ciało tak bardzo walczyły o samoregulację.
Nie znałem innego sposobu, aby się chronić.
Chociaż jest jeszcze dużo do zrobienia, wciąż jestem w stanie zastosować strategie radzenia sobie, których nauczyłem się podczas leczenia, co ogólnie pomogło mojemu zdrowiu psychicznemu.
Zacząłem przyglądać się zarządzaniu czasem i zasobom organizacyjnym, aby pomóc mi skoncentrować się na nadchodzących projektach. Zacząłem wdrażać techniki ruchu i uziemienia w moim codziennym życiu.
Chociaż to wszystko nieco uspokoiło hałas w moim mózgu, wiedziałem, że potrzebuję czegoś więcej. Umówiłem się na wizytę u lekarza, aby omówić dostępne opcje i czekam na wizytę lada dzień.
Kiedy w końcu zacząłem dostrzegać walkę, jaką miałem z codziennymi zadaniami, poczułem wiele wstydu i zażenowania. Chociaż wiedziałem, że wiele osób boryka się z tymi rzeczami, czułem, że w jakiś sposób sam to na siebie sprowadziłem.
Ale im bardziej rozwijam splątane kawałki przędzy w swoim umyśle i przepracowuję traumę, którą przeszedłem, zdaję sobie sprawę, że nie zrobiłem tego na siebie. Raczej byłam najlepszą wersją siebie, pokazując się dla siebie i próbując traktować siebie z życzliwością.
Chociaż prawdą jest, że żadna ilość leków nie jest w stanie usunąć ani w pełni wyleczyć traum, których doświadczyłem, możliwość wokalizowania tego, czego potrzebuję - i świadomość, że istnieje nazwa na to, co dzieje się we mnie - okazała się pomocna poza słowami.
Amanda (Ama) Scriver jest niezależną dziennikarką najbardziej znaną z tego, że jest gruba, głośna i krzykliwa w Internecie. Jej teksty ukazały się w Buzzfeed, The Washington Post, FLARE, National Post, Allure i Leafly. Mieszka w Toronto. Możesz śledzić ją na Instagramie.
