Wszystko, co chcesz wiedzieć o zaburzeniach obsesyjno-kompulsywnych

Przegląd

Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne (OCD) to przewlekły stan zdrowia psychicznego charakteryzujący się obsesjami, które prowadzą do zachowań kompulsywnych.

Ludzie często sprawdzają dwukrotnie, aby upewnić się, że zamknęli drzwi wejściowe lub zawsze noszą szczęśliwe skarpetki w dni, w których odbywają się mecze - proste rytuały lub nawyki, dzięki którym czują się bezpieczniej.

OCD wykracza poza podwójne sprawdzanie czegoś lub praktykowanie rytuału dnia gry. Ktoś, u którego zdiagnozowano OCD, czuje się zmuszony do wielokrotnego wykonywania pewnych rytuałów, nawet jeśli nie chce - i nawet jeśli niepotrzebnie komplikuje to jego życie.

Co to jest OCD?

Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne (OCD) charakteryzuje się powtarzającymi się, niechcianymi myślami (obsesjami) i irracjonalnymi, nadmiernymi impulsami do wykonywania określonych czynności (kompulsje).

Chociaż osoby z OCD mogą wiedzieć, że ich myśli i zachowania nie mają logicznego sensu, często nie są w stanie ich powstrzymać.

Objawy

Obsesyjne myśli lub kompulsywne zachowania związane z OCD na ogół trwają dłużej niż godzinę każdego dnia i zakłócają codzienne życie.

Obsesje

Są to powtarzające się niepokojące myśli lub impulsy.

Osoby z zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym mogą próbować je ignorować lub stłumić, ale mogą się obawiać, że w jakiś sposób myśli mogą być prawdziwe.

Lęk związany z tłumieniem może również stać się zbyt duży, aby go znieść, co powoduje, że angażują się w kompulsywne zachowania, aby zmniejszyć ich lęk.

Kompulsje

Są to powtarzające się czynności, które tymczasowo łagodzą stres i niepokój spowodowany obsesją. Często ludzie, którzy mają kompulsje, wierzą, że te rytuały zapobiegną zdarzeniu się czegoś złego.

Przeczytaj więcej o różnicach między obsesjami a kompulsjami.

Leczenie

Typowy plan leczenia OCD zwykle obejmuje zarówno psychoterapię, jak i leki. Połączenie obu zabiegów jest zwykle najbardziej skuteczne.

Lek

Leki przeciwdepresyjne są przepisywane w celu złagodzenia objawów OCD.

Selektywny inhibitor wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) jest lekiem przeciwdepresyjnym stosowanym w celu zmniejszenia zachowań obsesyjnych i kompulsji.

Terapia

Terapia rozmowa z lekarzem psychiatrycznym może pomóc w dostarczeniu narzędzi, które umożliwiają zmiany w myśleniu i wzorcach zachowań.

Terapia poznawczo-behawioralna (CBT) oraz terapia ekspozycji i odpowiedzi to rodzaje terapii rozmową, które są skuteczne dla wielu osób.

Zapobieganie ekspozycji i reakcji (ERP) ma na celu umożliwienie osobie z zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym radzenia sobie z lękiem związanym z obsesyjnymi myślami w inny sposób, zamiast angażować się w kompulsywne zachowanie.

Co powoduje OCD?

Dokładna przyczyna OCD jest nieznana, ale naukowcy uważają, że pewne obszary mózgu mogą nie reagować normalnie na serotoninę, substancję chemiczną używaną przez niektóre komórki nerwowe do komunikowania się ze sobą.

Uważa się, że genetyka również przyczynia się do OCD.

Jeśli Ty, Twój rodzic lub rodzeństwo macie OCD, istnieje około 25 procent szans, że będzie to miało inny członek najbliższej rodziny.

Rodzaje OCD

Istnieje kilka różnych rodzajów obsesji i kompulsji. Do najbardziej znanych należą:

obsesje, które wiążą się ze strachem przed zakażeniem (zarazkami) i towarzyszącym im przymusem czyszczenia i mycia
obsesje związane z symetrią lub perfekcjonizmem z pokrewnymi przymusami zamawiania lub powtarzania

Według dr Jill Stoddard, autorki książki „Be Mighty: A Woman’s Guide to Liberation from Anxiety, Worry, and Stress Using Mindfulness and Acceptance”, inne obsesje obejmują:

natrętne i niechciane myśli seksualne
strach przed skrzywdzeniem siebie lub kogoś innego
strach przed działaniem impulsywnym (jak wyrzucenie przekleństwa w chwili ciszy). Obejmują one kompulsje, takie jak sprawdzanie, liczenie, modlenie się i powtarzanie, a także mogą obejmować unikanie (inne niż kompulsje), takie jak unikanie ostrych przedmiotów.

Dowiedz się więcej o różnych typach OCD.

OCD u dzieci

OCD zwykle rozwija się u dzieci w dwóch przedziałach wiekowych: w średnim dzieciństwie (8–12 lat) oraz między późnym okresem dojrzewania a wczesną dorosłością (18–25 lat) - mówi dr Steve Mazza, stypendysta podoktoranckiego w Columbia University Clinic for Anxiety and Powiązane zaburzenia.

„Dziewczęta mają tendencję do rozwoju OCD w starszym wieku niż chłopcy” - mówi Mazza. „Chociaż w dzieciństwie występuje wyższy wskaźnik OCD u chłopców niż dziewcząt, są równe wskaźniki OCD między dorosłymi mężczyznami i kobietami”.

OCPD vs OCD

Chociaż nazwy są podobne, obsesyjno-kompulsywne zaburzenie osobowości (OCPD) i OCD to bardzo różne schorzenia.

OCD zwykle obejmuje obsesje, po których następują kompulsywne zachowania. OCPD opisuje zestaw cech osobowości, które często mogą wpływać na relacje międzyludzkie.

OCPD charakteryzuje się wyjątkową potrzebą uporządkowania, doskonałości i kontroli, w tym w relacjach międzyludzkich, mówi Mazza. Podczas gdy OCD zwykle ogranicza się do zestawu obsesyjnych myśli i związanych z nimi kompulsji.

„Osoby [z] zaburzeniami obsesyjno-kompulsyjnymi częściej szukają pomocy, ponieważ są zestresowane lub zaniepokojone objawami” - mówi. „Osoby z OCPD mogą nie postrzegać swojej charakterystycznej sztywności i potrzeby doskonałości jako problematycznej, pomimo jej destrukcyjnego wpływu na ich relacje i samopoczucie”.

Przeczytaj więcej o objawach i leczeniu OCPD.

Diagnoza OCD

Według Mazzy, OCD diagnozuje specjalista zdrowia psychicznego za pomocą częściowo ustrukturyzowanego procesu wywiadu.

Jednym z najczęściej używanych instrumentów jest Skala Obsesyjno-Kompulsywna Yale-Browna (Y-BOCS), która ocenia różnorodność najczęstszych obsesji i kompulsji, a także stopień, w jakim objawy OCD powodują niepokój i przeszkadzają ich funkcjonowania.