Objawy stwardnienia rozsianego (SM) pojawiają się i znikają. Możesz mieć okresy, w których nasilają się objawy, takie jak zmęczenie, drętwienie i osłabienie, co jest również znane jako zaostrzenie.
Okresy nawrotów przeplatają się z okresami remisji bez objawów. Nawroty to zupełnie nowe objawy, które trwają dłużej niż 24 godziny. Nie są to nawracające stare objawy, co jest powszechnym nieporozumieniem.
Celem leczenia SM jest spowolnienie postępu choroby i zapobieganie nawrotom.
Rozpoczniesz leczenie wkrótce po postawieniu diagnozy. Ponieważ nie ma lekarstwa na stwardnienie rozsiane, prawdopodobnie będziesz musiał przyjmować leki, dopóki nie będziesz starsza.
Jednak nowe badania oferują obiecujące badania, które pokazują, że przerwanie leczenia po sześćdziesiątce może być bezpieczne, jeśli nie masz nowej lub pogarszającej się choroby.
Do 20 procent osób, u których zdiagnozowano SM, przerywa leczenie w ciągu pierwszych 6 miesięcy.
Chociaż leczenie SM nie łagodzi objawów, tak jak leki objawowe są przeznaczone do leczenia, ważne jest, aby trzymać się leków na SM.
Leki te pomagają spowolnić postęp choroby i zapobiegają nawrotom lub nowym objawom.
Przerwanie przyjmowania leków zwiększa prawdopodobieństwo nawrotu choroby.
Nawet jeśli czujesz się dobrze, przestrzeganie przepisanego planu leczenia jest najlepszym sposobem uniknięcia długoterminowych problemów związanych ze stwardnieniem rozsianym.
Oto pięć powodów, dla których konieczne jest kontynuowanie przyjmowania leków, niezależnie od tego, czy występują częste nawroty, czy nie.
1. Nawet pojedynczy nawrót SM może wymagać leczenia
Niektórzy ludzie mają tylko jeden nawrót SM. Lekarze nazywają ten typ SM klinicznie izolowanym zespołem (CIS). Nie u każdego z CIS rozwinie się klinicznie określone SM, ale jest prawdopodobne, że u niektórych tak się stanie.
Nawet jeśli miałeś tylko jeden epizod objawów, musisz rozpocząć leczenie, jeśli twój lekarz uważa, że może to rozwinąć się w stwardnienie rozsiane.
Przestrzeganie planu leczenia może pomóc zmniejszyć stan zapalny w mózgu i rdzeniu kręgowym. Może również pomóc opóźnić drugi atak i potencjalne długoterminowe szkody, które mogą mu towarzyszyć.
2. Leczenie SM może pomóc w zapobieganiu nawrotom
W SM twój układ odpornościowy nie działa i omyłkowo atakuje powłokę, która otacza i chroni twoje nerwy, zwaną mieliną.
Z biegiem czasu uszkodzenie osłonki mielinowej może narastać i uszkodzić akson, co jest określane jako uszkodzenie aksonów.
Akson jest częścią neuronu, którą chroni otoczka mielinowa. Ciągłe uszkodzenie aksonów może prowadzić do trwałej utraty neuronów i śmierci komórki.
Leki, które leczą przyczynę SM, nazywane są lekami modyfikującymi przebieg choroby lub terapiami modyfikującymi przebieg choroby (DMT).
Pomagają zmienić przebieg choroby, zapobiegając atakowi układu odpornościowego na nerwy. Te leki pomagają powstrzymać tworzenie się nowych zmian SM w mózgu i rdzeniu kręgowym.
Leczenie SM może również pomóc zmniejszyć prawdopodobieństwo nawrotu, ale nie pomaga zmniejszyć nasilenia nawrotów.
Jeśli przestaniesz przyjmować leki na SM, istnieje większe prawdopodobieństwo nawrotu choroby. Nieleczone stwardnienie rozsiane może skutkować większym uszkodzeniem nerwów i nasileniem objawów.
Rozpoczęcie leczenia wkrótce po zdiagnozowaniu i trzymanie się go może również pomóc opóźnić potencjalną progresję z rzutowo-remisyjnego SM (RRMS) do wtórnie postępującego SM (SPMS).
3. Uszkodzenia mogą wystąpić bez objawów SM
Objawy SM pojawiają się, gdy choroba uszkadza nerwy. Możesz więc założyć, że jeśli czujesz się dobrze, nie dzieje się nic. To nieprawda.
Pod powierzchnią choroba może nadal niszczyć nerwy w mózgu i rdzeniu kręgowym, nawet jeśli nie występują żadne objawy. Wszelkie wynikające z tego uszkodzenia mogą być nieodwracalne.
4. Zachowaj cierpliwość: wyniki mogą nie być widoczne od razu
Leki na stwardnienie rozsiane nie zaczynają działać z dnia na dzień, co sprawia, że natychmiastowa poprawa jest mało prawdopodobna.
Dla tych, którzy mogą oczekiwać natychmiastowej poprawy, może to wywołać uczucie rozczarowania, a nawet rozważenie zaprzestania leczenia.
Dlatego ważne jest, aby porozmawiać z zespołem opieki zdrowotnej przed rozpoczęciem nowej terapii. Pozwala z wyprzedzeniem uzyskać informacje o przebiegu zabiegu.
Zapytaj swojego lekarza, czego się spodziewać po rozpoczęciu stosowania nowego leku. W ten sposób dowiesz się, czy opóźnienie poprawy jest normalne, czy też leki nie działają i musisz spróbować czegoś innego.
5. Efekty uboczne leków SM są możliwe do opanowania
Prawie każdy przyjmowany lek może powodować skutki uboczne.
Niektóre leki na SM mogą zwiększać ryzyko infekcji. Inne mogą powodować objawy grypopodobne lub ból brzucha. Po wstrzyknięciu niektórych leków na SM może wystąpić reakcja skórna.
Te efekty uboczne nie są przyjemne, ale nie trwają wiecznie. Większość ustąpi po pewnym czasie zażywania narkotyku. Twój lekarz może również zalecić wskazówki dotyczące radzenia sobie ze skutkami ubocznymi, które nadal występują.
Jeśli efekty uboczne nie ustępują, porozmawiaj ze swoim lekarzem. Mogą zalecić przejście na inny lek, który jest łatwiejszy do tolerowania.
Na wynos
Ważne jest, aby kontynuować leczenie SM przepisane przez lekarza.
Twoje leki pomagają zapobiegać nowym objawom. Jeśli przestaniesz go przyjmować, możesz doświadczyć nasilenia nawrotów, co może spowodować więcej uszkodzeń związanych z SM.
Należy również zauważyć, że zaprzestanie stosowania DMT nie powoduje ponownego wystąpienia objawów. Jednak niektóre czynniki wyzwalające, takie jak ciepło i stres, mogą powodować nawrót.
Zrozumienie, co może zrobić dla Ciebie leczenie, pomoże Ci zrozumieć, dlaczego musisz się go trzymać przez długi czas.
Za każdym razem, gdy zaczynasz nowy lek, zapytaj lekarza, czego się spodziewać. Dowiedz się, jak długo potrwa, zanim zauważysz poprawę. Zapytaj również, jakie skutki uboczne lek może powodować i jak sobie z nimi radzić.
Rozważ dołączenie do grupy wsparcia lub skontaktowanie się z nią. Grupy wsparcia to kolejne miejsce, w którym możesz uzyskać informacje o lekach na SM.
Rozmowa z innymi osobami, u których zdiagnozowano SM, może dostarczyć cennych informacji o tym, jak pomogły im leki.
Mogą również podzielić się wskazówkami dotyczącymi radzenia sobie ze skutkami ubocznymi.
