Czasami najtrudniejszą częścią jest próba zrozumienia przez piętno i niezrozumienie ataków paniki.
Zdrowie i dobre samopoczucie dotykają każdego z nas inaczej. To historia jednej osoby.
Kiedy pierwszy raz dostałem ataku paniki, miałem 19 lat i wracałem z jadalni do mojego akademika.
Nie potrafiłem określić, od czego to się zaczęło, co wywołało przypływ koloru na mojej twarzy, zadyszkę, szybki początek intensywnego strachu. Ale zacząłem szlochać, owinąłem ramiona wokół ciała i pośpieszyłem z powrotem do pokoju, do którego właśnie się wprowadziłem - potrójnego z dwoma innymi studentami.
Nie było dokąd pójść - nie było gdzie ukryć wstydu z powodu tej intensywnej i niewytłumaczalnej emocji - więc zwinęłam się na łóżku i spojrzałam na ścianę.
Co się ze mną działo? Dlaczego to się stało? I jak mogłem to zatrzymać?
Pełne zrozumienie tego, co się dzieje, wymagało wielu lat terapii, edukacji i zrozumienia piętna otaczającego chorobę psychiczną.
W końcu zrozumiałem, że intensywny przypływ strachu i niepokoju, którego doświadczyłem wiele razy w tym momencie, został nazwany atakiem paniki.
Istnieje wiele błędnych przekonań na temat tego, jak wyglądają i odczuwają ataki paniki. Częścią redukcji piętna związanego z tymi doświadczeniami jest zbadanie, jak wyglądają ataki paniki i oddzielenie faktów od fikcji.
Mit: Wszystkie ataki paniki mają te same objawy
Rzeczywistość: Ataki paniki mogą być różne dla każdego i w dużej mierze zależą od osobistych doświadczeń.
Typowe objawy to:
- duszność
- bijące serce
- poczucie utraty kontroli lub bezpieczeństwa
- ból w klatce piersiowej
- nudności
- zawroty głowy
Istnieje wiele różnych objawów i możliwe jest odczucie niektórych, ale nie wszystkich.
Dla mnie ataki paniki często zaczynają się od przypływu gorąca i zaczerwienionej twarzy, intensywnego strachu, przyspieszonego tętna i płaczu bez znaczących czynników wyzwalających.
Przez długi czas zastanawiałem się, czy mógłbym nazwać to, co przeżyłem, atakiem paniki, i walczyłem, by „domagać się” mojego prawa do troski i zmartwień, zakładając, że jestem po prostu dramatyczny.
W rzeczywistości panika może wyglądać jak wiele różnych rzeczy i niezależnie od tego, jaką etykietę ją przypiszesz, zasługujesz na wsparcie.
Mit: Ataki paniki to przesadna reakcja i celowo dramatyczne
Rzeczywistość: w przeciwieństwie do stygmatyzujących przekonań, ataki paniki nie są czymś, co ludzie mogą kontrolować. Nie wiemy dokładnie, co powoduje ataki paniki, ale wiemy, że często mogą one być wywołane przez stresujące wydarzenia, choroby psychiczne lub nieokreślone bodźce lub zmiany w środowisku.
Ataki paniki są nieprzyjemne, mimowolne i często pojawiają się bez ostrzeżenia.
Zamiast zwracać na siebie uwagę, większość ludzi, którzy doświadczają ataków paniki, ma wiele zinternalizowanych piętn i wstydu oraz nienawidzi ataków paniki w miejscach publicznych lub wśród innych.
W przeszłości, gdy czułem się bliski ataku paniki, szybko opuszczałem sytuację lub wracałem do domu tak szybko, jak to możliwe, aby uniknąć publicznego zażenowania.
Często ludzie mówili do mnie rzeczy w stylu „Nie ma się nawet czym denerwować!” lub „Nie możesz się po prostu uspokoić?” Te rzeczy zwykle bardziej mnie denerwowały i utrudniały uspokojenie się.
Najlepszą rzeczą, jaką możesz zrobić dla kogoś, kto ma atak paniki, jest po prostu zapytać go bezpośrednio, czego potrzebuje i jak najlepiej go wesprzeć.
Jeśli znasz przyjaciela lub ukochaną osobę, która często doświadcza ataków paniki, zapytaj ich w spokojnym momencie, czego chcieliby od Ciebie lub osób wokół nich, jeśli taki miałby się wydarzyć.
Często ludzie mają plany ataku paniki lub kryzysowe, którymi mogą podzielić się tym, co pomaga im się uspokoić i powrócić do stanu wyjściowego.
Mit: Osoby doświadczające ataków paniki potrzebują pomocy lub pomocy medycznej
Rzeczywistość: Obserwowanie kogoś, kto przeżywa atak paniki, może być przerażające. Należy jednak pamiętać, że nie grozi im żadne bezpośrednie niebezpieczeństwo. Najlepsze, co możesz zrobić, to zachować spokój.
Chociaż ważne jest, aby pomóc komuś odróżnić atak paniki od zawału serca, zwykle ludzie, którzy mają ataki paniki, często są w stanie to odróżnić.
Jeśli jesteś w pobliżu kogoś, kto ma atak paniki i już go zapytałeś, czy potrzebuje wsparcia, najlepszą rzeczą, jaką możesz zrobić, jest uszanowanie jakiejkolwiek odpowiedzi i uwierzenie mu, jeśli stwierdzi, że może sobie z tym poradzić samodzielnie.
Wiele osób nabywa biegłości w rozwijaniu umiejętności i sztuczek powstrzymujących ataki paniki i ma domyślny plan działania w takich sytuacjach.
Wiem dokładnie, co zrobić, aby zadbać o siebie w takich sytuacjach i często potrzebuję tylko trochę czasu, aby zrobić to, co wiem, że pomoże mi - nie martwiąc się o ocenę ze strony osób wokół mnie.
Jeśli zapytałeś kogoś, kto ma atak paniki, czy potrzebuje pomocy, najlepszą rzeczą, jaką możesz zrobić, jest uszanowanie jego odpowiedzi - nawet jeśli powie, że poradzi sobie z tym sam.
Mit: Tylko osoby, u których zdiagnozowano chorobę psychiczną, doświadczają ataków paniki
Rzeczywistość: Każdy może doświadczyć ataku paniki, nawet bez diagnozy choroby psychicznej.
To powiedziawszy, niektórzy ludzie są bardziej narażeni na doświadczanie wielu ataków paniki przez całe życie, w tym osoby z historią ataków paniki w rodzinie lub historią znęcania się nad dziećmi lub traumy. Ktoś jest również bardziej narażony na ryzyko, jeśli ma diagnozy:
- zaburzenie lękowe
- zespół lęku uogólnionego (GAD)
- zespół stresu pourazowego (PTSD)
Osoby, które nie spełniają tych kryteriów, nadal są zagrożone - zwłaszcza jeśli przeżyją traumatyczne wydarzenie, znajdują się w stresującym środowisku w pracy lub szkole lub nie mają wystarczającej ilości snu, jedzenia lub wody.
Z tego powodu dobrym pomysłem jest, aby każdy miał ogólne pojęcie o tym, jak odczuwa się atak paniki i co można zrobić, aby powrócić do spokoju.
Zrozumienie ataków paniki i nauczenie się, jak najlepiej wspierać siebie i innych, znacznie zmniejsza piętno związane z chorobą psychiczną. Może zmniejszyć jedną z najtrudniejszych części ataków paniki - wyjaśnić ludziom wokół ciebie, co się stało lub co się dzieje.
Piętno choroby psychicznej jest często najtrudniejszą częścią, z którą trzeba sobie poradzić w sytuacjach, gdy ktoś już przeżywa ciężkie chwile.
Z tego powodu nauka oddzielania mitu od rzeczywistości może mieć ogromne znaczenie zarówno dla osób, które doświadczają ataków paniki, jak i dla tych, którzy chcą zrozumieć, jak wspierać ludzi, których kochają.
Ciągle jestem pod wrażeniem sposobu, w jaki moi przyjaciele, którzy nauczyli się o lęku i atakach paniki, reagują, gdy przeżywam trudny okres.
Wsparcie, które otrzymałem, było niesamowite. Jestem niezmiernie wdzięczny przyjaciołom i sojusznikom, którzy pomagają mi radzić sobie z chorobami psychicznymi, począwszy od cichego siedzenia ze mną, gdy jestem zdenerwowany, po pomoc w obronie moich potrzeb, gdy mam problemy z mówieniem.
Caroline Catlin jest artystką, aktywistką i pracownikiem zdrowia psychicznego. Lubi koty, kwaśne cukierki i empatię. Możesz ją znaleźć na jej stronie internetowej.
