Jak to jest żyć jednocześnie z chorobą psychiczną i fizyczną

Należę do tych szczęśliwców, którzy żyją zarówno z chorobą przewlekłą, jak i psychiczną.

Mam wrzodziejące zapalenie jelita grubego, formę zapalnej choroby jelit, która doprowadziła do usunięcia mojego jelita grubego, a także mam chorobę afektywną dwubiegunową, zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne (ZO-K), zaburzenie osobowości typu borderline i zespół stresu pourazowego (PTSD).

I tak, wspólne życie z tymi wszystkimi rzeczami może być do niczego.

W 2015 roku zdiagnozowano u mnie nieswoiste zapalenie jelit, a także chorobę afektywną dwubiegunową. Reszta pojawiła się w ciągu następnych kilku lat. I to było trudne.

Życie z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego jest wystarczająco trudne. Życie bez jelita grubego oznacza, że ​​korzystam z toalety kilka razy dziennie, mam wypadki, mam do czynienia ze zmęczeniem i skurczami żołądka, a wychodzenie z domu może być trudne, ponieważ często martwię się, że znajdę najbliższą toaletę i nie zdążę.

Choroba afektywna dwubiegunowa też jest trudna. Mając częste epizody manii i doświadczając depresji, z moimi stabilnymi okresami nękanymi takimi jak niestabilność emocjonalna z powodu BPD, obsesje i kompulsje spowodowane OCD oraz uczucie lęku związane z moim zespołem stresu pourazowego - czasami wydaje mi się, że mój mózg naprawdę nie może sobie z tym poradzić.

A kiedy połączysz razem to, co fizyczne i psychiczne, jest to jeszcze trudniejsze.

Żywią się sobą

Kiedy masz zarówno chorobę psychiczną, jak i fizyczną, możesz mieć wrażenie, że oboje walczą, karmiąc się nawzajem.

Kiedy mam zaostrzenie wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, nie tylko czuję się źle fizycznie, ale ból i zmęczenie często prowadzi mnie do niepokoju i niepokoju, co z kolei wpływa na psychiczną stronę rzeczy.

Potrafię się zirytować i odsuwać od ludzi wokół mnie. Izoluję się, ponieważ nie tylko czuję się źle fizycznie, ale stres, który odczuwam, czasami wydaje mi się, że nie mogę funkcjonować psychicznie.

Czasami nie możesz powiedzieć, gdzie kończy się jedna, a gdzie zaczyna się druga

Kiedy w przeszłości zrobiło się naprawdę ciężko, w związku z moją przewlekłą chorobą, znalazłem się w środku depresji, a moje wrzodziejące zapalenie jelita grubego wywołało ciemny epizod.

I to nie jest tylko uczucie smutku lub zmęczenia.

Kiedy mam depresję w ten sposób, czuję, że jestem gotowy się poddać. Jakbym nie mógł już tego znieść. Zastanawiam się, czy warto żyć - i jaką mam naprawdę jakość życia.

Chociaż są chwile, kiedy czuję się dobrze i mogę robić normalne rzeczy, panuje ciemność i jedyne, o czym mogę myśleć, to złe czasy i jak straszne jest być przyklejeniem do toalety 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu.

Trudno jest wyjść z epizodu depresyjnego, gdy dopada cię fizyczna choroba.

Ale działa to również w obie strony.

Czasami mój żołądek może być w porządku. Wycieczki do toalety słabną, a skurcze nie istnieją. Ale jeśli źle się czuję ze swoim zdrowiem psychicznym, może to powodować nadmierne wizyty w toalecie i ból.

To dobrze znany fakt, że stres może negatywnie wpływać na przewód pokarmowy, a to jest ekstremalne, gdy masz przewlekłą chorobę przewodu pokarmowego.

Tak naprawdę nigdy nie masz przerwy

Obie te choroby są trudne, ponieważ czasami wydaje mi się, że po prostu nie mogę wygrać. Jakby to była jedna lub druga rzecz.

Przy różnych chorobach psychicznych bardzo rzadko wszystko jest w 100% idealne. Są dziwne dni, w których wszystko jest w porządku, ale przez większość czasu mam wrażenie, że toczę niekończącą się walkę zarówno ciałem, jak i umysłem.

Wydaje mi się, że nigdy nie mam przerwy.

Jeśli źle spędzam czas ze swoim ciałem, wpływa to na mój stan psychiczny. Jeśli mam kłopoty psychiczne, powoduje to zaostrzenie choroby zapalnej jelit.

Tęsknię za dniami, kiedy nie muszę się o nic martwić.

Może to być wyczerpujące i oznacza, że ​​muszę bardziej dbać o swoje ciało, upewniając się, że biorę leki, koncentrując się na ćwiczeniach umysłowych i dając sobie przerwę, kiedy tego potrzebuję. Dokładam wszelkich starań, aby utrzymać niski poziom stresu i robię wszystko, co w mojej mocy, aby uniknąć płomienia.

Ale nawet psychiczna gimnastyka i samoopieka mogą być przytłaczające, gdy czujesz presję, by się chronić.

Życie z chorobą fizyczną i psychiczną czyni cię silnym jak diabli

Istnieje kilka pozytywów związanych z przewlekłą chorobą psychiczną i fizyczną.

Nauczyłem się współczucia i empatii po obu stronach. Czuję, że dobrze rozumiem oba typy chorób, dzięki czemu mogę współczuć sytuacjom innych ludzi.

Nauczyło mnie to nie oceniać, przez co przechodzi ktoś inny, a ponieważ moje własne choroby są „niewidoczne”, przypomniało mi, że nie wszystkie choroby są widoczne i nigdy nie wiadomo, przez co przechodzi ktoś inny.

Życie z chorobą psychiczną i fizyczną uświadomiło mi również, jak silną jestem osobą.

Trudno jest żyć z jednym i drugim, a kiedy żyjesz z obojgiem, może się wydawać, że świat cię nienawidzi. A więc kiedy przeżywam dzień po dniu, jestem z siebie dumny, że nadal walczę.

Jestem dumny, że staram się jak najlepiej wykorzystać złą sytuację.

Jestem dumny, że mimo tego całego życia, które rzuciło na mnie, wciąż tu jestem.

Hattie Gladwell jest dziennikarką zajmującą się zdrowiem psychicznym, autorką i rzeczniczką. Pisze o chorobach psychicznych w nadziei na zmniejszenie piętna i zachęcenie innych do zabrania głosu.