Nadal martwię się, że nie pożegnałem się właściwie, ostatecznie.
The Other Side of Grief to serial o zmieniającej życie sile straty. Te potężne historie z perspektywy pierwszej osoby badają wiele powodów i sposobów, w jakie przeżywamy smutek i poruszamy się po nowej normalności.
Z córką biegnącą beztrosko po podwórku, siedziałam z Dziadkiem i moim mężem i nie rozmawiałam o niczym szczególnym. Może łakałem olbrzymich angielskich ogórków, które zasadził specjalnie dla mnie, albo pogadałem o zbliżającym się sezonie piłkarskim w college'u albo o tym, co zabawne zrobił ostatnio jego piesek.
Naprawdę nie pamiętam.
Tego dnia było pięć lat temu. Chociaż pamiętam, jak ciepłe było powietrze i jak dobrze pachniały hamburgery na grillu, nie pamiętam, o czym rozmawialiśmy podczas ostatniego wspólnego popołudnia.
W sierpniu minęła piąta rocznica śmierci mojego dziadka, a dwa tygodnie później - piąta rocznica śmierci mojej babci. Po pół dekadzie bez nich w moim życiu mój smutek wciąż jest surowy. Czasami wydaje mi się, że minęło kolejne życie, odkąd ich straciłem.
Pod koniec tego słonecznego sierpniowego popołudnia uścisnęliśmy się na pożegnanie i powiedzieliśmy, że kocham cię i do zobaczenia później. Często czuję, że zmarnowałem to popołudnie. Miałem trzy godziny z moim bardzo żyjącym dziadkiem, aby zadać ważne pytania lub porozmawiać z większą ilością treści niż ogórki.
Ale skąd mogłem wiedzieć, że wkrótce potem odejdzie? Rzeczywistość, z którą wszyscy mamy do czynienia, jest taka, że nigdy nie możemy wiedzieć.
Dwa dni później „Masz raka w czwartym stadium z przerzutami”, gdy siedziałem w szpitalnej sali z dziadkiem i lekarzem. Nigdy wcześniej nie słyszałem tych słów. Nie osobiście, nie od lekarza i nie skierowany do nikogo, kogo tak dobrze znałem.
To, czego żaden z nas nie wiedział, a czego nie wiedział lekarz, to ta diagnoza, że minutnik został przekręcony. Zaledwie kilka dni później dziadka nie będzie.
Kiedy próbowałam przetworzyć tę wiadomość i nie miałam pojęcia, jakie mogą być następne kroki, mój ukochany dziadek aktywnie umierał. Jednak nie miałem pojęcia.
Patrzył mi w twarz. Sprawdzałem go w szpitalu, słyszałem słowa lekarza, ale żadne z nich nie brzmiało jak „on teraz umiera”.
Na następny dzień zaplanowano operację. Pocałowałem jego słoną, łysą głowę, powiedziałem, że go kocham, i powiedziałem, że zobaczymy go wkrótce, gdy zawieziemy go na salę operacyjną.
Widziałem go ponownie, ale to był ostatni raz, kiedy mnie widział. Następnego dnia na oddziale intensywnej terapii jego ciało było tam fizycznie, ale dziadka, którego kochałem, już nie był obecny. Nikt nie mógł nam powiedzieć, co się dzieje, jakie są prognozy ani co powinniśmy robić. Wyszliśmy na obiad. Następnie zadzwoniła pielęgniarka, aby powiedzieć, że sytuacja stała się krytyczna.
Mój brat zawiózł nas do szpitala, ale nie dość szybko. Upuścił mnie przy drzwiach i pobiegłem.
Mój Boże, biegałem tak ciężko i szybko, że prawie
zepchnąłem kogoś z nosza, kiedy skręciłem za róg do windy.
Spotkał mnie kapelan i wiedziałem, że zdał.
Mój brat, siostra i ja przeszliśmy za zasłonę, aby znaleźć jego zmęczone 75-letnie ciało, ale go nie było. Staliśmy razem i podziękowaliśmy mu za to, że nigdy nie przegapił świąt. Podziękowaliśmy mu za to, że zawsze tam był. Podziękowaliśmy mu za to, że jest naszym wspaniałym Dziadkiem.
Powiedzieliśmy wszystko, co mówisz komuś, gdy zostało mu tylko kilka dni życia. Ale było za późno.
I nadal, wtedy iw godzinach, które do tego doprowadziły
straszny moment, zapomniałem się pożegnać. Słowa nigdy nie opuściły moich ust.
Tęsknię za szansą pożegnania - i tęsknię za ich ostatnimi słowami
Ostatnią lekcją, jaką zostawił mi stary człowiek, była śmierć. Nigdy wcześniej przez to nie przechodziłam. Miałem 32 lata i do tego momentu moja rodzina była nietknięta.
Dwa tygodnie później moja babcia, moja ulubiona osoba
na ziemi, zmarł w tym samym szpitalu. Ja też zapomniałem jej pożegnać.
Wciąż rozłączam się z faktem, że nie pożegnałem się z żadnym z nich.
Może się to wydawać nieistotne, ale myślę, że właściwe pożegnanie daje poczucie ostateczności.
Wyobrażam sobie, że istnieje szczególny rodzaj zamknięcia ze strony obu stron, które przyznają, a nawet akceptują, że już się nie zobaczą. To pożegnanie jest podsumowaniem wydarzeń, prawda? Pod koniec wieczoru z przyjaciółmi stawia szpilkę w ostatnich kilku godzinach radości. Przy czyimś łóżku w ostatnich godzinach życia przedstawia pożegnanie chwil życia razem.
Teraz, bardziej niż kiedykolwiek, kiedy odchodzę od bliskich i przyjaciół, upewniam się, że się przytulę i upewniam się, że się żegnam. Nie sądzę, żebym mógł znieść ciężar utraty jeszcze jednego.
Kilka razy myślałem o zwróceniu się do słonia w sali OIOM-u, mówiąc to, co musiałem powiedzieć, przestałem, bo nie chciałem ich denerwować. Co by to powiedział, gdybym przyznał się do ich śmierci? Czy wyglądałoby na to, że akceptuję to, w porządku, przekazując im komunikaty „śmiało, odejdź, w porządku”? Ponieważ to absolutnie nie było w porządku.
A może stawienie czoła tej słodko-gorzkiej rozmowie dałoby im na koniec jakiś spokój? Czy było jakieś zamknięcie lub ostateczność, której potrzebowali, aby uczynić ich bardziej komfortowymi?
Wątpię, czy któryś z nich zastanawiał się, czy ich kocham, ale mówiąc to do widzenia, mogłem dać im znać, jak bardzo byli kochani.
Może tak nie było mój to było do widzenia
brakujący. Może potrzebowałem ich ostatniego pożegnania, usłyszeć, że tak
OK, że żyli pełnią życia i byli zadowoleni z końca historii.
Czekamy na pożegnanie
To zabawne stworzenie, żal. W ciągu ostatnich pięciu lat nauczyłem się, że podnosi głowę w sposób, który wydaje się śmiesznie nagły i prosty. Najzwyklejsze chwile mogą rozerwać tęsknotę za ludźmi, których straciłeś.
Zaledwie kilka tygodni temu zrobiłem szybki postój w sklepie spożywczym z moją córką. Szliśmy szczęśliwie, starając się nie zapomnieć o jednej rzeczy, w którą się zdecydowaliśmy, kiedy nad naszymi głowami rozbrzmiewała piosenka Phillipa Phillipsa „Gone, Gone, Gone”.
Kochanie, nie idę dalej
Kocham cię długo po twoim odejściu
Poczułem natychmiastowe łzy. Natychmiast gorące, płynące łzy, które zmoczyły moją twarz i zaparły mi dech w piersiach. Skręciłem w pustą alejkę, chwyciłem wózek i szlochałem. Moja ośmioletnia córka wpatrywała się we mnie w taki sam sposób, jak ja jej, kiedy rozpada się znikąd z pozoru nic.
Cztery lata i dziesięć miesięcy później podziwiam, jak ta piosenka wciąż mnie łamie, gdy wybijają pierwsze nuty.
Dokładnie tak wygląda smutek. Ty nie
Pogódź się z tym. Nie możesz tego przegapić. Po prostu znajdziesz sposób, by z tym żyć. ty
włóż go do pudełka i zrób dla niego miejsce w zakamarkach swoich emocji
wolna sypialnia, a czasem się w nią wpadasz, sięgając po coś innego
i rozlewa się po całym miejscu, a ty musisz posprzątać ten bałagan
więcej czasu.
Nie byłem przygotowany do radzenia sobie z tą rzeczywistością. Kiedy moi dziadkowie odeszli, dno wypadło z mojego świata w sposób, o którym nie wiedziałem, że jest możliwy. Minął rok, zanim poczułem ziemię pod stopami.
Spędziłem dużo czasu, może za dużo, odtwarzając godziny i dni, które doprowadziły do każdego z ich nagłych przejść. Bez względu na to, ile razy ta historia przemknęła mi przez głowę, zawsze utknąłem na tym pożegnaniu i jak bardzo chciałem, żeby to się stało.
Pożegnanie zmieniłoby mój bieg
żal czy zmniejszył mój ból? Prawdopodobnie nie.
Żal wypełnia wszystkie puste przestrzenie w twoim sercu i głowie, więc prawdopodobnie znalazłby coś innego, czym mógłbym owinąć swoje sękate ręce, abym miał obsesję na punkcie.
Odkąd moi dziadkowie odeszli, przyjąłem mantrę: „Zajmij się życiem lub zajmij się umieraniem”. Ich śmierć zmusiła mnie do spojrzenia na tak wiele z innej perspektywy i właśnie na tym się opieram, kiedy najbardziej za nimi tęsknię. Ich ostatnim prezentem dla mnie było niewypowiedziane, niematerialne przypomnienie, by żyć tak głośno i głośno, jak kiedykolwiek chciałem.
Prawie rok po ich śmierci moja rodzina wyprowadziła się z naszego domu i umieściła wszystko w magazynie, abyśmy mogli spędzić sześć miesięcy w podróży. Spędziliśmy ten czas na zwiedzaniu całego wschodniego wybrzeża i przedefiniowaniu tego, jak kochamy, pracujemy, bawimy się i żyjemy. W końcu opuściliśmy Wichita i przesiedliśmy do Denver (nigdy bym nie wyjechał, kiedy żyli). Kupiliśmy dom. Zredukowaliśmy się do jednego samochodu. Od tego czasu założyłem dwie firmy.
Może nie zdążyłem się pożegnać, ale ich śmierć dała mi swobodę przywitania się z zupełnie nowym sposobem myślenia. W ten sposób są ze mną każdego dnia.
Chcesz przeczytać więcej historii ludzi poruszających się po nowej normalności, gdy napotykają nieoczekiwane, zmieniające życie, a czasem tabu momenty żalu? Sprawdź całą serię tutaj.
Brandi Koskie jest założycielką Strategia Banter, gdzie jest strategiem treści i dziennikarką zdrowia dla dynamicznych klientów. Ma ducha wędrowania, wierzy w moc dobroci, pracuje i bawi się ze swoją rodziną u podnóża Denver.
