W środku lata 1996 roku, w wieku 12 lat, zdiagnozowano u mnie cukrzycę typu 1. Występowałem w ramach obozu teatralnego w moim rodzinnym mieście Mansfield w stanie Massachusetts. Dość dramatycznie nosiłem ogromne butelki z wodą i robiłem częste przerwy w łazience (wszystkie klasyczne objawy). Był sierpień, więc te praktyki nie wydawały się niezwykłe. Dopiero na przyjęciu obsady, kiedy założyłem krótki, czerwony kombinezon bez rękawów - nigdy tego nie zapomnę - było jasne, ile schudłem.
Od razu moim głównym celem było to, aby cukrzyca nie przeszkadzała mi w planach.
Kariera w cukrzycy
Co ciekawe, w końcu cukrzyca stała się głównym tematem mojej kariery. Początkowo specjalizowałem się w języku angielskim, a następnie przez trzy lata pracowałem w firmie zajmującej się edukacją informatyczną. Ale potem zdałem sobie sprawę, że chcę zrobić karierę w służbie zdrowia, ponieważ na tym mi naprawdę zależy. Świadomość ta pochodziła z cukrzycy oraz z faktu, że inne osoby w mojej rodzinie miały problemy zdrowotne. Zdałem sobie sprawę, że mimo cukrzycy jestem zdrowy, bo miałem szczęście - moi rodzice byli biegli w zdrowiu i dobrze rozumieli chorobę. Poza tym mieszkałem w pobliżu legendarnego Joslin Diabetes Center w Bostonie i mogłem tam pojechać, kiedy tylko potrzebowałem.
To wtedy kryzys otyłości naprawdę trafiał na pierwsze strony gazet, więc zainspirowało mnie, żebym uzyskał tytuł magistra zdrowia publicznego, aby pomóc chorym na cukrzycę, którzy nie mieli dostępu do tych samych zasobów, co ja. Tak więc pracowałem w lokalnym ośrodku zdrowia w Bostonie w ramach programu zapobiegania otyłości u dzieci, następnie w Boston Public Health Commission nad społecznymi uwarunkowaniami zdrowotnymi w liceum, a następnie w Joslin Diabetes Center przez 6 lat w badaniach klinicznych, a następnie w technologii i innowacjach. , zanim dołączył do Eli Lilly w kwietniu 2017 r.
Obecnie pracuję w Eli Lilly Cambridge Innovation Center (siedzibie MIT), zarządzając projektami badawczymi dotyczącymi cukrzycy. Cały dzień mówię o cukrzycy i ogólnie czuję się teraz dobrze z wzlotami i upadkami (gra słów nie jest zamierzona!).
Mimo to najbardziej przeszkadzają mi chwile utraty kontroli w cukrzycy. Narzędzia i technologia diabetologiczna przeszły długą drogę i są coraz lepsze z każdym rokiem, ale nadal warto pamiętać, że czasami największą przeszkodą w radzeniu sobie z tym, co dzieje się z moją trzustką, jest radzenie sobie z tym, co dzieje się w mojej głowie.
Straszny i upokarzający niski poziom cukru we krwi
Dorastając, hipoglikemia wydawała się zagrożeniem dla wszystkich moich zajęć i dla mojego już i tak skomplikowanego życia w gimnazjum, więc starałem się wyeliminować jej występowanie. Minęło trochę czasu, zanim to minęło. Dla mnie strach i unikanie hipoglikemii mniej polega na zapobieganiu niskim liczbom, a bardziej na próbie uniknięcia zażenowania. Chociaż uczucie spocenia, mdłości, drżenie i niepokój nie są moim pomysłem na dobrą zabawę, radzę sobie z tymi wrażeniami o wiele lepiej niż odczuwam upokorzenie lub doświadczanie jakiegokolwiek uderzenia w moją tożsamość jako zdolnej, odpowiedzialnej osoby.
Jedno szczególnie pamiętne zdarzenie miało miejsce niedługo po ukończeniu college'u. Odwiedzałem znajomych w Connecticut i planowaliśmy uruchomić 5K dla organizacji zajmującej się badaniami nad rakiem. Poranek w wyścigu był bardzo gorący i nie byłem odpowiednio nawodniony. Nie byłam też w dobrej formie. Postanowiłem też zjeść bajgla na śniadanie (wiesz, ładowanie węglowodanów), więc wziąłem bardzo dużą dawkę insuliny w bolusie. Wyścig poszedł dobrze (co oznacza, że w pewnym momencie skończyłem), a ja i moi przyjaciele spotkaliśmy się i poszliśmy do restauracji z burgerami, żeby posiedzieć i zjeść lunch.
To były dni przed CGM i zbyt dobrze się bawiłem, żeby zatrzymać się i zrobić test z opuszki palca. Nie brałem też pod uwagę, że mój organizm nie był przyzwyczajony do biegania i że miałem na pokładzie bolus insuliny wielkości bajgla. Kiedy szczęśliwie rozmawiałem z przyjaciółmi przy stoliku na zewnątrz, zacząłem mieć zawroty głowy. Pomimo, że chorowałem na cukrzycę od wielu lat, przypisałem to uczucie zapotrzebowania na więcej wody.
Wtedy mój żołądek zaczął się ściskać i zacząłem się pocić (nawet bardziej). Ale było gorąco, przypomniałem sobie. Po prostu potrzebowałem więcej wody. Wtedy zacząłem czuć się słabo. Obawiając się, że straciłem kontrolę, powoli wstałem od stołu, aby udać się do łazienki. Pomyślałem, że spryskuję twarz wodą i się pozbędę. Zacząłem karcić siebie za to, że nie ćwiczyłem więcej, myśląc, że moje dawne lenistwo było winne temu, jak chory się teraz czułem.
Dopiero gdy dotarłem do ciemnej łazienki, która była pojedyncza, pomyślałem, że mogę mieć hipoglikemię. Rzadko byłem wtedy nisko, unikając go całkowicie, ponieważ uważano to za niebezpieczne i zamiast tego zdecydowałem się płynąć na wysokim poziomie przy 200 mg / dl przez cały czas.
Nagle, przeklinając siebie za to, że nie dbam o swoją cukrzycę i nie biegam codziennie 20 mil, zacząłem widzieć plamy. W moim polu widzenia pojawiły się duże, ciemne plamy. Byłem sam, w zamkniętej łazience, bez glukometru lub tabletek glukozy, bez rzeczy, które teraz uważam za oczywiste - CGM i smartfona - i zdałem sobie sprawę, że tak naprawdę się dzieje. Zamierzałem zejść w stercie przepoconych ubrań do biegania, zemdleć na podłogę restauracji w łazience (zarazki!) I leżeć tam, aż przyjdą moi przyjaciele, żeby mnie sprawdzić.
W ciągu milisekund przebiegłem przez to, jak to by wyglądało: ich walenie do drzwi, wezwanie kierownika restauracji, ktoś dzwoni na 911, karetka… NIE! Nie mogłem na to pozwolić. Byłoby to zbyt żenujące. Musiałem jakoś zmniejszyć zakłopotanie. Sięgając po klamkę, wyszedłem z łazienki, człapałem do stołu z wyciągniętymi rękami na wypadek, gdyby upadłem, wykrzykując imiona moich przyjaciół i krzycząc, że zaraz zemdleję. Zażądałem soku. Upadłem na krzesło. Chwyciłem się krawędzi stołu, żeby ratować życie i dyszałem.
Ojciec jednego z moich przyjaciół jest lekarzem - tak naprawdę bardzo wybitnym pediatrą. Naprawdę go podziwiam i szanuję, a teraz będzie wiedział, że jestem bałaganem. Mój przyjaciel natychmiast rozmawiał z nim przez telefon i zastanawiał się, co zrobić, aby mi pomóc.
Rozejrzałem się. Wszyscy moi przyjaciele gapili się na mnie. Kelner wypijał kilka szklanek soku, który potem moja przyjaciółka pomogła mi wypić przez słomkę, podczas gdy jej tata zapewniał ją, że nic mi nie będzie. To było upokarzające. Kiedy zacząłem czuć się lepiej, wstyd i zażenowanie zaczęły pełzać po mnie i chciałem zniknąć.
Najbardziej obawiałem się, że wpłynie to na to, jak postrzegają mnie moi przyjaciele. Może nie czuliby się już komfortowo, gdybym z nimi biegał. Może nalegaliby na to, żeby wiedzieć, kiedy biorę insulinę i co jem. Może zlitowaliby się nad mną. Może tata mojego przyjaciela martwiłby się o dziewczynę z niekontrolowaną cukrzycą. Obawiałem się, że wiadomość, którą wysłałem tego dnia, była taka, że nie mogę o siebie zadbać. Czułem się jak ciężar i jak „chory” człowiek. Pomimo całego fizycznego cierpienia, jakiego doświadczyłem, ten wstyd społeczny był znacznie gorszy.
Zapewnienie i wnioski
W rzeczywistości, kiedy już powiedziałem, że czuję się dobrze, moi przyjaciele całkowicie odpuścili. Nigdy nie stali się „policją diabetologiczną”. Właściwie nie jestem nawet pewien, czy to zapamiętali. Miałem ogromne szczęście, że tego dnia pomogli mi przyjaciele, mogłem leczyć dolegliwości, zanim stało się coś poważnego, i że moi przyjaciele mogli zadzwonić do lekarza.
Nie jest to najgorszy dołek, jaki miałem, ale było to tak publiczne i zaangażowanych było tak wielu ludzi, że utkwiło mi to w pamięci.
Moje wnioski na wynos to:
- Jeśli czuję się dziwnie, muszę sprawdzić poziom cukru we krwi. Nie powinienem zgadywać.
- O ile to możliwe, muszę planować aktywność fizyczną z wyprzedzeniem, aby nie mieć dużo insuliny na pokładzie.
- Nikt nie ma kontroli przez cały czas.
Słyszymy cię. Dziękuję za podzielenie się swoją historią, Stephanie!
To jest post gościnny autorstwa Stephanie Edwards, która żyje z cukrzycą typu 1 od 12. roku życia. Pracuje w Eli Lilly & Company w Cambridge, MA, jako kierownik projektu ds. Innowacji i badań nad nowymi produktami.
.jpg)
.jpg)
