Kiedy nie chcesz tu być, ale boisz się umrzeć

Nie chcę już tu być, ale boję się umrzeć.

Wpisałem to w Google rok temu, ręce mi się trzęsły, gdy kwestionowałem, co mam na myśli. Nie chciałem już żyć ani istnieć. Ale jednocześnie nie bardzo chciałem umrzeć.

Czułem się samolubny, kiedy to pisałem, myśląc o wszystkich ludziach, którzy popełnili samobójstwo, martwiąc się, że nie okazuję szacunku tym, którzy w ten sposób stracili życie. Zastanawiałem się też, czy po prostu dramatyzuję.

Ale mimo wszystko nacisnąłem enter, desperacko próbując znaleźć odpowiedź na to, co czułem. Ku mojemu zdziwieniu natknąłem się na poszukiwanie po znalezieniu dokładnie tego samego pytania.

„Nie chcę umierać, po prostu nie chcę istnieć” - czytamy.

„Mam myśli samobójcze, ale nie chcę umierać” - czytamy w innym.

I wtedy zdałem sobie sprawę: nie jestem głupi. Nie jestem głupi, melodramatyczny ani szukający uwagi. Było tak wielu innych ludzi, którzy czuli dokładnie to samo. I po raz pierwszy nie czułem się taki samotny.

Ale nadal czułem to, co czułem. Czułam się oddalona od świata i od siebie; moje życie wydawało się prawie tak, jakby było na autopilocie.

Byłem świadomy swojego istnienia, ale tak naprawdę tego nie doświadczałem. Czułem się, jakbym oddzielił się od siebie, jakbym jakaś część mnie tylko obserwowała, jak moje ciało wykonuje ruchy. Codzienne czynności, takie jak wstawanie, ścielenie łóżka i całodzienna praca, wydawały się niemal mechaniczne. Byłem w toksycznym związku i byłem mocno przygnębiony.

Moje życie stało się powtarzalne i pod wieloma względami nie do zniesienia.

I zapytałem, o co w tym dokładnie chodzi. Po co dalej żyć, skoro tak naprawdę nie czułem, że żyję?

Zacząłem sobie wyobrażać, jak wyglądałoby życie ludzi beze mnie. Zastanawiałem się, co się stanie po mojej śmierci. Byłem bombardowany natrętnymi myślami, uczuciami samobójczymi, chęcią zranienia się i uczuciem rozpaczy.

Ale była jedna rzecz, która temu zaprzeczała: bałem się śmierci.

Tyle pytań przewijało się przez moją głowę, kiedy myślałem o tym, żeby właściwie zakończyć swoje życie.

A jeśli spróbuję się zabić i to się nie uda? Co by było, gdyby poszło dobrze, ale w ostatnich kilku chwilach mojego życia zdałem sobie sprawę, że popełniłem błąd i żałowałem tego? Co dokładnie dzieje się po mojej śmierci? Co się dzieje z ludźmi wokół mnie? Czy mogłem to zrobić mojej rodzinie? Czy ludzie za mną tęsknią?

I te pytania ostatecznie doprowadziły mnie do pytania, czy naprawdę chcę umrzeć?

W głębi duszy odpowiedź brzmiała: nie. Więc trzymałem się tego, żeby iść dalej, tego małego przebłysku niepewności za każdym razem, gdy myślałem o zakończeniu życia. Gdyby ten niewielki niepokój nadal istniał, była szansa, że ​​podjąłbym złą decyzję.

Była szansa, że ​​jakaś część mnie myślała, że ​​może być lepiej.

Ale to nie będzie łatwe. Od dłuższego czasu sytuacja się pogarszała. Od kilku miesięcy cierpiałem na silny lęk spowodowany zespołem stresu pourazowego, który przerodził się w codzienne ataki paniki. Ciągle odczuwałem lęk w żołądku, napięciowe bóle głowy, drżenie ciała i nudności.

To przejmowało moje życie przez tak długi czas, aż nagle warknąłem.

Wtedy wszystko zdrętwiało. To był ogromny punkt zwrotny, przejście od poczucia wszystkiego naraz do całkowitego braku odczuwania.

I szczerze mówiąc, myślę, że nicość była gorsza. Nicość w połączeniu z tą samą codzienną rutyną i toksycznym związkiem sprawiła, że ​​moje życie wydawało się całkowicie bezwartościowe. Pod koniec mojej liny zwróciłem się do Google. Nikt tak naprawdę nigdy nie wyjaśnił, jak radzić sobie z myślami samobójczymi, zwłaszcza gdy tego nie robisz naprawdę chcieć umrzeć.

Przewijając post po poście, zdałem sobie sprawę, że tak naprawdę wiele osób zrozumiało. Wiele osób wiedziało, jak to jest nie chcieć tu być, ale nie chcieć umierać.

Wszyscy wpisywaliśmy pytanie z jednym oczekiwaniem: odpowiedzi. A odpowiedzi oznaczały, że chcieliśmy wiedzieć, co zrobić z naszymi uczuciami, zamiast kończyć życie.

Uświadomienie sobie tego dało mi nadzieję. Powiedział mi, że gdyby ci ludzie, tacy jak ja, nadal tu byli - pomimo wszystkich tych samych uczuć - ja też mógłbym zostać.

I może, miałem nadzieję, że oznaczało to, że w głębi duszy wszyscy chcieliśmy się zatrzymać, aby zobaczyć, czy sytuacja się poprawi. I to moglibyśmy.

Mój umysł był zamglony niepokojem, rozpaczą, monotonią i związkiem, który powoli mnie niszczył. A ponieważ czułam się tak nisko, tak odrętwiała i pusta, właściwie nie zrobiłam żadnego kroku na bok, żeby naprawdę i prawdziwie na to spojrzeć. Aby zobaczyć, jak mogłoby się poprawić, gdybym spróbował wprowadzić zmiany.

Powodem, dla którego myślałem, że po prostu istnieję, było to, że naprawdę nim byłem. Byłem nieszczęśliwy i utknąłem. Ale nie rozdzieliłem swojego życia, żeby zrozumieć, dlaczego.

Nie mogę powiedzieć, że w ciągu jednego dnia wszystko się zmieniło, bo tak się nie stało. Ale zacząłem wprowadzać zmiany. Zacząłem spotykać się z terapeutą, który pomógł mi nabrać pewnej perspektywy. Mój toksyczny związek się skończył. Byłem tym zdruzgotany, ale sytuacja poprawiła się tak szybko, że zacząłem ćwiczyć swoją niezależność.

Tak, wciąż wstawałem każdego ranka i ścieliłem łóżko, ale reszta dnia była w moich rękach i powoli, ale pewnie, zaczęło mnie to podniecać. Myślę, że ogromna część uczucia, jakbym był po prostu jakąś formą egzystencji, wynikała z tego, że moje życie było tak przewidywalne. Teraz, kiedy to zostało zabrane, wszystko wydawało się nowe i ekscytujące.

Z czasem poczułem, że znowu żyję, a co najważniejsze, że mam i warto żyć.

Nadal cierpię na chorobę psychiczną. Nadal są złe dni i wiem, że zawsze będą.

Ale świadomość, że przeszedłem przez ten naprawdę trudny okres w moim życiu, daje mi motywację do ponownego przetrwania innych złych chwil. Dało mi siłę i determinację, by iść dalej.

I pomimo tego, jak się wtedy czułam, bardzo się cieszę, że wpisałam w Google to pytanie. Tak się cieszę, że zdałem sobie sprawę, że nie jestem sam. I tak się cieszę, że zaufałem temu niepokojowi, gdy przyszedł do pomysłu odebrania sobie życia. Ponieważ ten niepokój doprowadził mnie do takiego życia, naprawdę cieszę się, że żyję.

Chcę, żebyś wiedział - zwłaszcza jeśli, tak jak ja, znalazłeś się tutaj dzięki wyszukiwarce Google lub nagłówkowi, który przykuł twoją uwagę we właściwym czasie - to: Nieważne, jak bardzo czujesz się samotny lub okropny, wiedz, że jesteś ”. nie jesteś sam.

Nie powiem ci, że to nie jest okropne, przerażające uczucie. Wiem to lepiej niż większość. Ale obiecuję, że wszystko może i często się poprawia. Musisz tylko trzymać się tej wątpliwości, choćby niewielkiej. Ta wątpliwość ma swój powód: jest ważna część Ciebie, która wie, że Twoje życie jeszcze się nie skończyło.

A mówiąc z doświadczenia, zapewniam cię, że małe, dokuczliwe uczucie mówi ci prawdę. Jest taka przyszłość, która będzie tak szczęśliwa, że ​​słuchałaś.

Hattie Gladwell jest dziennikarką zajmującą się zdrowiem psychicznym, autorką i rzeczniczką. Pisze o chorobach psychicznych w nadziei na zmniejszenie piętna i zachęcenie innych do zabrania głosu.