Jest we mnie odporność, której okoliczności nie mogą dotknąć.
Co roku w styczniu jedną z moich ulubionych praktyk jest wybieranie jednego słowa lub zestawu słów jako kotwicy na nadchodzący rok. Takie ustalenie intencji pomaga mi zintegrować nową podstawową wartość w moim codziennym życiu.
W styczniu 2020 roku wybrałem słowa radość, a teraz jako drogowskazy na nadchodzący rok. W tamtej chwili nie mogłem sobie wyobrazić bólu i chaosu, od którego dzieliły nas tygodnie jako zbiorowa globalna społeczność.
Jednakże, ja zrobił wiem, że byłem zdecydowany stworzyć poczucie niewzruszonej radości, nieprzeniknionej przez siły zewnętrzne, żywej i zdrowej w biciu mojego serca przez następne 12 miesięcy.
Jako ktoś, kto spędził większą część ostatniej dekady, żyjąc z intensywnym, wyniszczającym, chronicznym bólem, czułem się komfortowo, mając na celu tworzenie i przeżywanie radosnych chwil nawet w bólu serca i walce.
Chciałem, aby radość stała się czymś w moim życiu, zrodzonym z mojego wewnętrznego źródła obecności i wdzięczności, a nie czymś związanym z warunkowymi warunkami wstępnymi.
Nie chciałem, aby moja radość była zależna od tego, co idzie „we właściwy” sposób.
Po latach praktykowania uważności, aby lepiej radzić sobie z codziennym przewlekłym bólem, postanowiłem przenieść swoją praktykę na wyższy poziom.
Chciałem kultywować sposób myślenia zdolny do połączenia wdzięczności i obecności w radość - bez względu na okoliczności wokół mnie lub we mnie.
W obliczu nowego rodzaju ciemności
Po kilku miesiącach nowego roku stało się dla mnie jasne, że mój osobisty zamiar „teraz radości” będzie dotyczył dużo więcej niż przezwyciężanie ciężkości i ciemności płynącej z odpływów i odpływów moich własnych chronicznych dolegliwości zdrowotnych.
Kiedy ziemia została wyciągnięta spod naszych stóp na całym świecie, a COVID-19 zaczął szturmować społeczności i kraje, powodując bezprecedensową i ogromną tragedię, czułem się jeszcze bardziej zdeterminowany, aby głębiej zakorzenić się w moim pierwotnym celu.
Byłem zdeterminowany, aby znaleźć sposoby na doświadczanie radości, jednocześnie zachowując miejsce na głęboki, niewyobrażalny ból.
Zdałem sobie sprawę, że aby zaprosić do moich dni prawdziwą radość, muszę pozwolić sobie na autentyczne przejście przez ból i smutek.
Cierpienie naszego świata stało się bardzo osobiste, gdy bliski przyjaciel rodziny zmarł na koronawirusa COVID-19 w sierpniu.
Kiedy ogarnął mnie szok niespodziewanego żalu, zacząłem odprawiać nocny rytuał, aby uśmierzyć głęboki ból spowodowany tak dotkliwym dotknięciem przez tę pandemię.
Przez 2 tygodnie zapalałem świece i zapisywałem myśli, uczucia i wspomnienia o mojej ukochanej osobie. Złożyłem notatki i włożyłem je do słoika ozdobionego zdjęciami wielkości portfela, przedstawiającymi niektóre z wielu szczęśliwych wspomnień, które razem spędziliśmy.
Czułem i nadal czuję nieopisaną stratę. Jednak rozpaczając w autentyczny i obecny sposób, stworzyłem w świadomości przestrzeń, w której mogłem otoczyć moje doświadczenie delikatnym współczuciem.
Dowiedziałem się, że posiadanie rytuału, który ugruntowuje mnie w chwili obecnej, który daje przestrzeń do odczuwania emocji mojego „teraz” w komforcie i bezpieczeństwie, jest bezcennym zasobem - niezależnie od tego, czy chcę przejść przez pokój, żal, smutek, lub radość.
Wybór radości
Wewnątrz rzeczywistości wypełnionej większym bólem i ciemnością niż kiedykolwiek wcześniej, zdałem sobie sprawę, że radość jest decyzją.
Zdałem sobie sprawę, że mam moc budzenia się każdego dnia i angażowania się w praktyki i czynności, które wypełniają mój wyjątkowy „kielich radości”.
W miarę upływu roku stworzyłem swój „przepis na radość”. Składniki to rzeczy w moim życiu, które dodają mi energii. To przepis cenny dla mojej duszy.
Rok 2020 był dla mnie rokiem, w którym skupiłem się na wykorzystaniu magii w codzienności i poszukiwaniu piękna w tańcu światła i cienia.
COVID-19 przyniósł dodatkowe obawy o mój osłabiony układ odpornościowy i dodatkowo ograniczył moją już niewielką sferę zajęć na świeżym powietrzu, sprawunków i wycieczek.
W miarę zamykania coraz większej liczby dróg z powodu pandemii zacząłem doceniać możliwości nowego rozwoju i szukać radości w już istniejących codziennych czynnościach.
Postawiłem realistyczne intencje: więcej uprawiać ogródka, chodzić na spacery z psami bez telefonu, zapisywać się na lekcje ruchu z domu i, jak zawsze, nadal poszerzać swoje umiejętności uważności poprzez medytację, podcasty i audiobooki.
Objęcie „radości teraz” nauczyło mnie, że jest we mnie odporność, której okoliczności nie mogą dotknąć.
Ta odporność może wytrzymać głęboki ból i zachowaj świętą przestrzeń dla światła w tym samym momencie.
Uzyskanie dostępu do odpornej radości i pielęgnowanie jej przez cały 2020 rok było sposobem na przekształcenie bólu w lekcje zmieniające życie. Było to zaproszenie, aby nauczyć się powracać - w kółko - do kochania życia, które teraz prowadzę, zamiast trzymać się bólu.
Rok, w którym COVID-19 pojawił się w naszym życiu, zawsze będzie rokiem, w którym nauczyłem się być strażnikiem mojej radości. To rok, w którym nauczyłem się postrzegać siebie jako odpornego wojownika, który może przejść przez każdą burzę w moim życiu - i wciąż wyłaniać się po drugiej stronie, chętny do tańca z wdzięcznością za samą okazję, by tu być.
Natalie Sayre jest blogerką zajmującą się zdrowiem i zdrowiem, która dzieli się wzlotami i upadkami świadomego kierowania życiem z przewlekłą chorobą. Jej prace pojawiły się w różnych publikacjach drukowanych i cyfrowych, w tym w Mantra Magazine, Healthgrades, The Mighty i innych. Możesz śledzić jej podróż i znaleźć przydatne wskazówki dotyczące stylu życia, jak dobrze żyć z chorobami przewlekłymi na Instagramie i na jej stronie internetowej.
