Zdrowie i dobre samopoczucie dotykają każdego z nas inaczej. To historia jednej osoby.
„Twoi przodkowie mieszkali w lochach” - powiedział dermatolog bez cienia humoru.
Leżałem całkowicie nagi, opierając się plecami o zimny metalowy stół do badań. Trzymał jedną z moich kostek dwiema rękami, zerkając uważnie na pieprzyk na mojej łydce.
Miałem 23 lata i właśnie skończyłem trzymiesięczną podróż do Nikaragui, gdzie pracowałem jako instruktor surfingu. Ostrożnie obchodziło mnie słońce, ale nadal wróciłem z mocno opalonymi bruzdami, a moje piegowate ciało nie było nawet bliskie normalnej bladości.
Pod koniec spotkania, kiedy już się przebrałam, spojrzał na mnie ze współczuciem i irytacją. „Twoja skóra nie jest w stanie znieść ilości słońca, na które ją wystawiasz” - powiedział.
Nie pamiętam, co powiedziałem, ale jestem pewien, że było to złagodzone młodzieńczą arogancją. Wychowałem się na surfingu i zanurzyłem się w kulturze. Opalanie było tylko częścią życia.
Tego dnia wciąż byłam zbyt uparta, by przyznać, że mój związek ze słońcem był głęboko niepokojący. Ale byłem u progu większej zmiany w moim sposobie myślenia. W wieku 23 lat zacząłem wreszcie rozumieć, że tylko ja jestem odpowiedzialny za swoje zdrowie.
Dlatego właśnie umówiłem się na wspomnianą wizytę u dermatologa w celu zbadania wielu znamion - pierwszej w dorosłym życiu. W ciągu czterech lat, które minęły, przeszedłem - przyznaję, że czasami bez entuzjazmu - w całkowicie zreformowanego garbarza.
Opalanie uzależniło mnie od braku wykształcenia, ale utrzymywało się to z powodu upartego unikania, jeśli nie całkowitego odrzucania faktów opartych na dowodach. Więc to jest skierowane do wszystkich fanatyków opalania, którzy po prostu nie potrafią pozbyć się tego nałogu. Kiedy ostatnio zadawałeś sobie pytanie: czy naprawdę warto ryzykować?
Dorastając, utożsamiałam brąz z pięknem
Dorastałem w opalaniu razem z rodzicami, którzy uwierzyli masowo sprzedawanej idei, że nie ma piękna bez brązu.
Jak głosi legenda, ikona mody lat dwudziestych Coco Chanel wróciła z rejsu po Morzu Śródziemnym z ciemną opalenizną i wprawiła w szał popkulturę, która prawie zawsze ceniła bladą cerę. I narodziła się obsesja zachodniej cywilizacji na punkcie opalenizny.
W latach 50. i 60. kultura surfingu weszła do głównego nurtu, a taneczność stała się jeszcze bardziej ekstremalna. Opalanie było nie tylko piękne, ale było też odą do ciała i wyzwaniem dla konserwatyzmu. A Południowa Kalifornia, dawny dom obojga moich rodziców, znajdowała się w strefie zero.
Mój tata skończył szkołę średnią poza Los Angeles w 1971 roku, w tym samym roku miała premierę brązowa Malibu Barbie, gotowa na plażę w kostiumie kąpielowym i okularach przeciwsłonecznych. A moja mama spędzała lato jako nastolatka włócząc się po Venice Beach.
Jeśli w tamtych czasach stosowali filtry przeciwsłoneczne lub zapobiegawczo działali na słońcu, to wystarczyło tylko, aby zapobiec poważnym oparzeniom - ponieważ widziałem zdjęcia, a ich ciała lśniły miedzią.
Jednak obsesja na punkcie opalonej skóry nie skończyła się wraz z pokoleniem moich rodziców. Pod wieloma względami było tylko gorzej. Brązowy wygląd pozostał popularny w latach 90. i na początku 2000 r., A technologia opalania wydawała się tylko bardziej zaawansowana. Dzięki solarium nie musiałeś nawet mieszkać w pobliżu plaży.
W 2007 roku E! wypuścił Sunset Tan, reality show skupiające się wokół solarium w Los Angeles. W magazynach o surfingu, które pożerałem jako nastolatka, na każdej stronie był inny - choć nieuchronnie kaukaski - model o brązowej, niemożliwie gładkiej skórze.
Więc ja też nauczyłem się czcić ten pocałowany słońcem blask. Uwielbiałem to, że kiedy moja skóra była ciemniejsza, moje włosy wydawały się bardziej blond. Kiedy byłam opalona, moje ciało wydawało się nawet bardziej stonowane.
Naśladując moją mamę, kładłem się na naszym podwórku, spieniony od stóp do głów w oliwie z oliwek, a moja anglosaska skóra skwierczała jak gupik na patelni. Przez większość czasu nawet mi się to nie podobało. Ale wytrzymałem pot i nudę, aby uzyskać wyniki.
Mit bezpiecznego opalania
Utrzymałem ten styl życia, trzymając się przewodniej zasady: byłem bezpieczny, dopóki się nie poparzyłem. Uważałem, że raka skóry można uniknąć, o ile opalałem się z umiarem.
Dr Rita Linkner jest dermatologiem w Spring Street Dermatology w Nowym Jorku. Jeśli chodzi o opalanie, jest jednoznaczna.
„Nie ma czegoś takiego jak bezpieczny sposób opalania” - mówi.
Wyjaśnia, że ponieważ uszkodzenia słoneczne kumulują się, każda ekspozycja na słońce zwiększa ryzyko raka skóry.
„Kiedy światło UV pada na powierzchnię skóry, tworzy wolne rodniki” - mówi. „Jeśli nagromadzisz wystarczającą ilość wolnych rodników, zaczną one wpływać na sposób replikacji DNA. W końcu DNA będzie replikować się nieprawidłowo i w ten sposób uzyskuje się komórki przedrakowe, które przy wystarczającej ekspozycji na słońce mogą przekształcić się w komórki rakowe ”.
Nie jest mi łatwo przyznać się do tego teraz, ale jednym z powodów, dla których nadal się opalam w wieku dorosłym, było to, że jeszcze kilka lat temu żywiłem sceptycyzm - pozostałość po dorastaniu w gospodarstwie domowym składającym się wyłącznie z naturalnych składników - w kierunku nowoczesnej medycyny.
Zasadniczo nie chciałem przestać się opalać. Więc wykorzystałem niejasną, niewyartykułowaną nieufność, jaką czułem w stosunku do nauki, aby stworzyć świat, który bardziej mi odpowiadał - świat, w którym opalanie nie było takie złe.
Moja podróż do pełnej akceptacji współczesnej medycyny to inna historia, ale to właśnie ta zmiana w myśleniu przyczyniła się do mojego ostatecznego przebudzenia się w kwestii realiów raka skóry. Statystyki są zbyt przytłaczające, aby ich uniknąć.
Weźmy na przykład, że codziennie u 9500 Amerykanów diagnozuje się raka skóry. To około 3,5 miliona ludzi rocznie. W rzeczywistości u większej liczby osób diagnozuje się raka skóry niż wszystkie inne nowotwory razem wzięte, a prawie 90 procent wszystkich przypadków raka skóry jest spowodowanych ekspozycją na słońce.
Chociaż wczesna interwencja może zapobiec wielu formom raka skóry, czerniak jest przyczyną około 20 zgonów dziennie w Stanach Zjednoczonych. „Spośród wszystkich śmiertelnych typów raka, czerniak jest wysoko na tej liście” - mówi Linkner.
Kiedy czytam listę czynników ryzyka rozwoju raka skóry, jestem w stanie zaznaczyć większość pól: niebieskie oczy i blond włosy, historia oparzeń słonecznych, mnóstwo pieprzyków.
Podczas gdy osoby rasy białej są najbardziej narażone na zachorowanie na wszystkie rodzaje raka skóry, mają również najlepszy współczynnik przeżycia. Według jednego z badań, osoby pochodzenia afroamerykańskiego były czterokrotnie bardziej narażone na rozpoznanie czerniaka, gdy doszło do stadium zagrażającego życiu. Konieczne jest, aby bez względu na pochodzenie etniczne lub fenotyp regularnie badać swoje ciało (raz w roku sugeruje Linkner) pod kątem rozwoju przedrakowego i rakowego.
Dla mnie chyba najbardziej przerażająca statystyka jest taka, że dokładnie jedno oparzenie słoneczne u dziecka lub nastolatka podwaja ryzyko zachorowania na czerniaka. Pięć lub więcej osób przed ukończeniem 20 roku życia i 80 razy większe ryzyko.
Szczerze mówiąc, nie mogę powiedzieć, ile palących oparzeń słonecznych dostałem jako dziecko, ale to o wiele więcej niż jeden.
Często te informacje mogą mnie przytłoczyć. W końcu nie mogę nic zrobić z niedoinformowanymi wyborami, których dokonałem jako młoda osoba. Linkner zapewnia mnie jednak, że jeszcze nie jest za późno, aby to zmienić.
„Jeśli zaczniesz korygować nawyki [pielęgnacji skóry], nawet w wieku 30 lat, możesz naprawdę ograniczyć ryzyko zachorowania na raka skóry w późniejszym życiu” - mówi.
Jak więc poprawić te nawyki? Złota zasada nr 1: Noś codziennie krem przeciwsłoneczny
„W zależności od rodzaju skóry, słodki punkt znajduje się między 30 a 50 SPF” - mówi Linkner. „Jeśli jesteś niebieskooka, blondynką i piegowata, sięgnij po 50 SPF. Idealnie byłoby, gdybyś aplikował 15 minut przed wyjściem na słońce ”.
Sugeruje również stosowanie fizycznych blokujących filtrów przeciwsłonecznych - produktów, w których składnikiem aktywnym jest tlenek cynku lub dwutlenek tytanu - zamiast chemicznych filtrów przeciwsłonecznych.
„[Fizyczne blokery] to sposób na całkowite odbijanie światła UV od powierzchni skóry, a nie pochłanianie go przez skórę” - mówi. „A jeśli masz skłonność do alergii lub egzemę, o wiele lepiej będzie używać fizycznych blokerów”.
Oprócz codziennego stosowania kremów przeciwsłonecznych stałem się fanatykiem noszenia czapek.
Jako dziecko nienawidziłem kapeluszy, ponieważ moja mama zawsze rzucała mi na głowę jakąś zmasakrowaną słomkę. Ale jako osoba, która dopiero co uświadomiła sobie słońce, zacząłem szanować wartość dobrego kapelusza. Czuję się bezpieczniej, nawet jeśli noszę krem przeciwsłoneczny, wiedząc, że moja twarz jest osłonięta przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych.
Rząd australijski wymienia noszenie kapelusza z szerokim rondem jako ważny środek zapobiegawczy w ograniczaniu ekspozycji na słońce. (Chociaż podkreślają konieczność noszenia kremów przeciwsłonecznych, ponieważ skóra nadal pochłania pośrednie światło słoneczne).
Teraz postrzegam ochronę skóry jako sposób na uhonorowanie mojego ciała
W te rzadkie dni, kiedy grzęznę bez kapelusza lub kremu z filtrem, nieuchronnie budzę się następnego dnia, patrzę w lustro i myślę: „Dlaczego dziś wyglądam tak dobrze?” Wtedy zdaję sobie sprawę: Och, jestem opalona.
W tym względzie nie straciłem swojej powierzchowności ani sposobu myślenia opalającego się lepiej. Prawdopodobnie zawsze będę wolał, jak wyglądam, kiedy jestem trochę opalony.
Ale dla mnie częścią przekraczania okresu dojrzewania - sposobu myślenia, który może trwać znacznie dłużej niż rzeczywisty wiek - jest trzeźwe i racjonalne podejście do mojego zdrowia.
Jako dziecko mogłem nie mieć odpowiednich informacji, ale mam je teraz. I szczerze mówiąc, jest coś głęboko wzmacniającego w podejmowaniu działań, aby dokonać pozytywnej zmiany w moim życiu. Lubię myśleć o tym jako o sposobie uhonorowania niewyobrażalnego szczęścia, jakie mam, że w ogóle żyję.
Ginger Wójcik jest asystentem redaktora w Greatist. Śledź więcej jej prac na Medium lub śledź ją na Twitterze.
.jpg)
.jpg)
