Jak problemy z przywiązaniami wpływają na Twoje relacje

Uwzględniamy produkty, które naszym zdaniem są przydatne dla naszych czytelników. Jeśli kupujesz za pośrednictwem linków na tej stronie, możemy zarobić niewielką prowizję. Oto nasz proces.

Czy dorośli mogą mieć zaburzenia przywiązania?

Zaburzenia przywiązania to ogólny termin określający schorzenia, które powodują, że ludzie mają trudności z łączeniem się i tworzeniem znaczących relacji z innymi.

Diagnostyczny i statystyczny podręcznik zaburzeń psychicznych wyróżnia dwa główne zaburzenia przywiązania. Oba są na ogół diagnozowane tylko u dzieci w wieku od 9 miesięcy do 5 lat.

• Reaktywne zaburzenie przywiązania (RAD). RAD obejmuje wzorce emocjonalnego wycofania się z opiekunów. Dzieci z RAD zwykle nie szukają pocieszenia ani nie reagują na nie, nawet gdy są zdenerwowane.
• Zakłócone zaburzenie zaangażowania społecznego (DSED). DSED polega na nadmiernej przyjaźni z nieznanymi dorosłymi. Dzieci z DSED mogą często wędrować, podchodzić do nieznajomych bez wahania i łatwo przytulać lub dotykać nieznanych dorosłych.

Nie ma formalnej diagnozy zaburzeń przywiązania u dorosłych. Ale z pewnością możesz doświadczyć problemów z przywiązaniem w wieku dorosłym. Dla niektórych mogą to być utrzymujące się objawy RAD lub DSED, które pozostały nierozpoznane w dzieciństwie.

Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o koncepcji przywiązania, w tym o teorii przywiązania, a także o tym, jak działają różne style przywiązania.

Co to jest teoria przywiązania?

Teoria przywiązania dotyczy sposobu, w jaki tworzysz intymne i emocjonalne więzi z innymi. Psycholog John Bowlby opracował teorię, badając, dlaczego dzieci są tak zdenerwowane, gdy są oddzielone od rodzica.

Niemowlęta potrzebują rodzica lub innego opiekuna, który zadba o ich podstawowe potrzeby. Bowlby odkrył, że używali tego, co nazwał zachowaniami przywiązania, takich jak płacz, poszukiwanie i trzymanie się rodzica, aby zapobiec separacji lub znaleźć zaginionego rodzica.

Badanie Bowlby'ego nad przywiązaniem u dzieci położyło podwaliny pod późniejsze badania nad przywiązaniem u dorosłych.

Wraz z wiekiem rozwijasz swój własny styl przywiązania, oparty w dużej mierze na zachowaniach przywiązania, których nauczyłeś się jako dziecko. Ten styl przywiązania może mieć duży wpływ na to, jak tworzysz relacje jako osoba dorosła.

Badania sugerują również, że styl przywiązania może wpływać na ogólne szczęście i codzienne życie.

Jakie są różne style przywiązania?

Twój styl przywiązania obejmuje twoje zachowania i interakcje z innymi oraz sposób, w jaki tworzysz z nimi relacje. Teoria przywiązania głosi, że style te są w dużej mierze zdeterminowane we wczesnym dzieciństwie.

Bezpieczne kontra niepewne

Style przywiązania są ogólnie klasyfikowane jako bezpieczne lub niepewne.

Jeśli Twoje potrzeby jako dziecka były zwykle zaspokajane od razu przez Twojego opiekuna, prawdopodobnie rozwinąłeś bezpieczny styl przywiązania. Jako dorosły najprawdopodobniej czujesz się bezpiecznie w swoich bliskich związkach i ufasz, że druga osoba będzie tam, kiedy jej potrzebujesz.

Jeśli Twój opiekun nie spełnił Twoich potrzeb jako dziecka - lub zrobił to powoli - możesz mieć niepewny styl przywiązania.Jako dorosły możesz mieć trudności z nawiązaniem intymnych więzi z innymi. Możesz także mieć trudności z zaufaniem osobom bliskim.

Istnieje kilka podtypów niepewnych stylów przywiązania u dorosłych.

Przywiązanie z niepokojem i zaabsorbowaniem

Jeśli masz styl przywiązania polegający na lęku, możesz:

• mają zwiększoną potrzebę poczucia się pożądanym
• spędzać dużo czasu na myśleniu o swoich związkach
• mają skłonność do zazdrości lub uwielbiania romantycznych partnerów
• wymagają częstych zapewnień od bliskich Ci osób, że im na tobie zależy

Jeśli potrzebujesz zapewnienia, że ​​nie zostanie spełniona, możesz zacząć wątpić, co myślą o tobie Twoi bliscy. Jeśli jesteś w związku romantycznym, często możesz sądzić, że twój partner jest na ciebie zdenerwowany i chce odejść.

Te lęki mogą sprawić, że staniesz się bardziej wrażliwy na zachowania bliskich Ci osób. Możesz zinterpretować niektóre z ich działań jako dowód, że to, o co się martwisz (ich odejście), faktycznie się dzieje.

Przywiązanie polegające na odrzucaniu i unikaniu

Jeśli Twój styl przywiązania jest lekceważący i unikający, możesz:

• mieć trudności z uzależnieniem od partnerów lub innych bliskich Ci osób
• wolisz być sam
• czuję, że bliskie relacje nie są warte zachodu
• martw się, że tworzenie bliskich więzi z innymi sprawi, że będziesz mniej niezależny

Takie zachowania mogą utrudniać innym wsparcie lub poczucie bliskości. Co więcej, jeśli ktoś włoży dodatkowy wysiłek, aby wyciągnąć cię z twojej skorupy, możesz zareagować, zamykając się.

Pamiętaj, że te zachowania nie wynikają z braku troski o innych. Zamiast tego chodzi bardziej o ochronę siebie i utrzymanie poczucia samowystarczalności.

Przywiązanie polegające na strachu przed unikaniem

Jeśli masz styl przywiązania polegający na strachu i unikaniu, możesz:

• mają sprzeczne uczucia dotyczące związków i intymności
• chcesz rozwinąć romantyczne relacje, ale martw się, że twój partner cię skrzywdzi, opuści cię lub jedno i drugie
• odepchnij na bok swoje uczucia i emocje, aby spróbować ich uniknąć
• obawiam się, że nie jesteś wystarczająco dobry dla takiego związku, jaki chciałbyś mieć

Chociaż możesz być w stanie stłumić swoje emocje przez pewien czas, mają one tendencję do wybuchania. Może to być przytłaczające i stworzyć wzorzec wzlotów i upadków w twoich relacjach z innymi.

Czy można wypracować nowy styl przywiązania?

Chociaż możesz nie mieć wiele do powiedzenia na temat zachowań przywiązania, które rozwijasz jako dziecko, istnieją kroki, które możesz podjąć, aby rozwinąć bezpieczniejszy styl przywiązania jako dorosły.

Dowiedzenie się więcej o tym, dlaczego czujesz i myślisz w ten sposób, jest kluczem do przezwyciężenia niepewnych stylów przywiązania. Zacznij od znalezienia terapeuty, z którym czujesz się komfortowo.

Mogą ci pomóc:

• rozpakuj swoje doświadczenia z dzieciństwa
• zidentyfikuj wzorce, które pojawiają się w twoich związkach
• rozwijać nowe sposoby łączenia się z innymi i tworzenia intymnych relacji

Jak znaleźć terapeutę

Znalezienie terapeuty może być zniechęcające, ale nie musi. Zacznij od zadania sobie kilku podstawowych pytań:

• Jakie problemy chcesz rozwiązać? Mogą być konkretne lub niejasne.
• Czy są jakieś szczególne cechy, które chciałbyś mieć u terapeuty? Na przykład, czy czujesz się bardziej komfortowo z kimś, kto ma taką samą płeć?
• Ile realistycznie możesz wydać na sesję? Czy potrzebujesz kogoś, kto oferuje ceny w ruchomej skali lub plany płatności?
• Gdzie terapia będzie pasować do Twojego harmonogramu? Potrzebujesz terapeuty, który może Cię spotkać w określony dzień tygodnia? Albo ktoś, kto ma nocne sesje?

Następnie zacznij tworzyć listę terapeutów w Twojej okolicy. Jeśli mieszkasz w Stanach Zjednoczonych, udaj się do lokalizatora terapeuty Amerykańskiego Towarzystwa Psychologicznego.

Jeśli problemem jest koszt, zapoznaj się z naszym przewodnikiem po przystępnej terapii.

Dalsza lektura

Chociaż nie każda osoba pragnie bliskości, wiele osób chce rozwinąć silny związek romantyczny.

Jeśli czujesz, że niepewne przywiązanie przeszkadza w tworzeniu zdrowych, satysfakcjonujących relacji, rozważ dodanie niektórych z poniższych tytułów do swojej listy lektur:

• „Efekt przywiązania: badanie potężnych sposobów, w jakie nasza najwcześniejsza więź kształtuje nasze relacje i życie”. Dziennikarz Peter Lovenheim przeprowadza wywiady z ekspertami psychologami, a także osobami i parami, aby zilustrować kluczowe koncepcje teorii przywiązania. Jeśli szukasz łatwego do przeczytania materiału wprowadzającego na temat teorii przywiązania, to jest dobry punkt wyjścia.
• „Ciało utrzymuje wynik: mózg, umysł i ciało w leczeniu traumy”. Chociaż nie mówi się wprost o stylach przywiązania, wiele osób uważa tę książkę za obowiązkową lekturę dla każdego, kto ma do czynienia z długoterminowymi skutkami traumy z dzieciństwa.
• „W załączeniu: Nowa nauka o przywiązaniu do dorosłych i jak może pomóc Ci znaleźć - i zachować - miłość”. Ta książka z 2012 roku, napisana wspólnie przez psychiatrę i neurobiologa, bliżej przygląda się temu, jak teoria przywiązania odnosi się do dorosłych i oferuje wskazówki dotyczące przezwyciężania niepewnych stylów przywiązania.