Jak ADHD inaczej wpływa na mojego syna i córkę

Jestem matką cudownego syna i córki - oboje, u których zdiagnozowano mieszany typ ADHD.

Podczas gdy niektóre dzieci z ADHD są klasyfikowane jako głównie nieuważne, a inne jako głównie nadpobudliwe i impulsywne, moje dzieci są obie.

Moja wyjątkowa sytuacja dała mi szansę odkrycia, jak dokładnie mierzy się i objawia się ADHD u dziewcząt i chłopców.

W świecie ADHD nie wszystkie rzeczy są sobie równe. Chłopcy są trzy razy bardziej narażeni na rozpoznanie niż dziewczęta. Ta rozbieżność niekoniecznie musi wynikać z tego, że dziewczęta są mniej podatne na to zaburzenie. Jest to raczej prawdopodobne, ponieważ ADHD inaczej przedstawia się u dziewcząt. Objawy są często subtelniejsze iw rezultacie trudniejsze do zidentyfikowania.

Dlaczego chłopcy często są diagnozowani przed dziewczynami?

Dziewczęta są niedodiagnozowane lub diagnozowane w późniejszym wieku, ponieważ często mają typ nieuważny.

Nieuwaga jest często zauważana przez rodziców, dopóki dzieci nie idą do szkoły i nie mają problemów z nauką - mówi dr Theodore Beauchaine, profesor psychologii na Ohio State University.

Kiedy jest rozpoznawany, dzieje się tak zazwyczaj dlatego, że dziecko marzy na jawie lub nie ma motywacji do wykonywania swojej pracy. Rodzice i nauczyciele często zakładają, że te dzieci są leniwe i może minąć lata - jeśli w ogóle - zanim rozważą postawienie diagnozy.

A ponieważ dziewczęta częściej są nieuważne niż nadpobudliwe, ich zachowanie jest mniej uciążliwe. Oznacza to, że nauczyciele i rodzice rzadziej proszą o testy na ADHD.

Badania wykazały, że nauczyciele częściej kierują na testy chłopców niż dziewczęta - nawet jeśli mają ten sam stopień upośledzenia. To z kolei powoduje niedostateczną identyfikację i brak leczenia dziewcząt.

Wyjątkowo, ADHD mojej córki było znacznie młodsze niż ADHD mojego syna. Chociaż nie jest to norma, ma to sens, ponieważ jest typem mieszanym: oba są nadpobudliwe i impulsywne i nieuważny.

Pomyśl o tym w ten sposób: „Jeśli pięciolatki są równie nadpobudliwe i impulsywne, dziewczynka będzie się bardziej wyróżniać niż chłopiec” - mówi dr Beauchaine. W takim przypadku dziewczynka może zostać zdiagnozowana wcześniej, podczas gdy zachowanie chłopca może zostać zapisane pod hasłem „chłopcy będą chłopcami”.

Ta sytuacja nie zdarza się jednak często, ponieważ u dziewczynek nadpobudliwy i impulsywny typ ADHD jest diagnozowany rzadziej niż u nieuważnych, mówi dr Beauchaine. „W przypadku typu hiperaktywno-impulsywnego na jedną dziewczynę zdiagnozowano sześciu lub siedmiu chłopców. W przypadku nieuważnych osób stosunek wynosi jeden do jednego ”.

Różnice między objawami mojego syna i córki

Chociaż mój syn i córka mają tę samą diagnozę, zauważyłem, że niektóre z ich zachowań są inne. Obejmuje to, jak się wiercą, jak mówią i jaki jest ich poziom nadpobudliwości.

Wiercenie się i wiercenie

Kiedy patrzę, jak moje dzieci wiercą się na swoich siedzeniach, zauważam, że moja córka po cichu zmienia swoje położenie. Przy stole obiadowym jej serwetka jest rozdarta na drobne kawałki prawie każdego wieczoru, aw szkole musi mieć w rękach jakiś rodzaj wiercenia.

Jednak mojemu synowi wielokrotnie mówi się, żeby nie bębnił w klasie. Więc przestanie, ale potem zacznie stukać w dłonie lub stopy. Jego wiercenie się wydaje dużo więcej hałasu.

Podczas pierwszego tygodnia szkoły, kiedy moja córka miała 3 lata, wstała z koła, otworzyła drzwi do klasy i wyszła. Zrozumiała lekcję i czuła, że ​​nie ma potrzeby siedzieć i słuchać, jak nauczyciel wyjaśnia to na kilka różnych sposobów, dopóki reszta klasy nie dogoni.

W przypadku mojego syna najczęstszym zwrotem z ust podczas kolacji jest „tushie in the chair”.

Czasami stoi obok swojego siedzenia, ale często skacze po meblach. Żartujemy z tego, ale nakłonienie go do siedzenia i jedzenia - nawet jeśli to lody - jest trudne.

„Dziewczęta płacą dużo wyższą cenę za wołanie niż chłopcy”. - Dr Theodore Beauchaine

Mówi nadmiernie

Moja córka po cichu rozmawia z rówieśnikami w klasie. Mój syn nie jest taki cichy. Jeśli coś wpadnie mu do głowy, upewnia się, że jest wystarczająco głośny, aby cała klasa mogła usłyszeć. Myślę, że to musi być powszechne.

Mam też przykłady z własnego dzieciństwa. Jestem również kombinowanym typem ADHD i pamiętam, że prowadziłem C, mimo że nigdy nie krzyczałem głośno jak jeden z chłopców z mojej klasy. Podobnie jak moja córka rozmawiałem cicho z sąsiadami.

Przyczyną tego mogą być oczekiwania kulturowe dziewcząt w porównaniu z chłopcami. „Dziewczęta płacą dużo wyższą cenę za wołanie niż chłopcy” - mówi dr Beauchaine.

„Silnik” mojej córki jest znacznie subtelniejszy. Wiercenie się i poruszanie odbywa się cicho, ale jest rozpoznawalne dla wprawnego oka.

Działa tak, jakby był napędzany silnikiem

To jeden z moich ulubionych objawów, ponieważ doskonale opisuje oboje moich dzieci, ale częściej widzę to u mojego syna.

W rzeczywistości wszyscy widzą to w moim synu.

Nie może stać spokojnie. Kiedy próbuje, wyraźnie czuje się nieswojo. Nadążanie za tym dzieckiem to wyzwanie. Zawsze się porusza lub opowiada bardzo długie historie.

„Silnik” mojej córki jest znacznie subtelniejszy. Wiercenie się i poruszanie odbywa się cicho, ale jest rozpoznawalne dla wprawnego oka.

Nawet neurolog moich dzieci skomentował różnicę.

„W miarę dorastania dziewczęta są narażone na wysokie ryzyko samookaleczeń i zachowań samobójczych, podczas gdy chłopcy są narażeni na przestępczość i nadużywanie substancji odurzających”. - Dr Theodore Beauchaine

Niektóre objawy są takie same, niezależnie od płci

Pod pewnymi względami mój syn i córka wcale się nie różnią. Istnieją pewne objawy, które pojawiają się w obu z nich.

Żadne z dzieci nie może bawić się cicho i oboje śpiewają lub tworzą zewnętrzny dialog, próbując bawić się samotnie.

Oboje wyrzucą z siebie odpowiedzi, zanim skończę zadawać pytanie, jakby byli zbyt niecierpliwi, abym powiedział ostatnie kilka słów. Czekanie na swoją kolej wymaga wielu przypomnień, że muszą być cierpliwi.

Oboje moje dzieci mają również problemy z utrzymaniem uwagi w zadaniach i zabawie, często nie słuchają, kiedy się do nich mówi, popełniają nieostrożne błędy w szkole, mają trudności z wykonywaniem zadań, mają słabe zdolności wykonawcze, unikają rzeczy, których nie lubią robią i łatwo się rozpraszają.

Te podobieństwa sprawiają, że zastanawiam się, czy różnice między objawami moich dzieci są naprawdę spowodowane różnicami socjalizacyjnymi.

Kiedy zapytałem o to doktora Beauchaine, wyjaśnił, że wraz z wiekiem moich dzieci oczekuje, że objawy mojej córki zaczną się jeszcze bardziej różnić od tego, co często obserwuje się u chłopców.

Jednak eksperci nie są jeszcze pewni, czy dzieje się tak z powodu określonych różnic płciowych w ADHD, czy też z powodu różnych oczekiwań behawioralnych dziewcząt i chłopców.

Nastolatki i młodzi dorośli: Zagrożenia różnią się w zależności od płci

Chociaż różnice między objawami mojego syna i córki są już dla mnie zauważalne, nauczyłem się, że wraz z wiekiem behawioralne skutki ADHD staną się jeszcze bardziej zróżnicowane.

Moje dzieci są nadal w szkole podstawowej. Ale w gimnazjum - jeśli ich ADHD nie będzie leczone - konsekwencje mogą być bardzo różne dla każdego z nich.

„W miarę dorastania dziewczęta są narażone na wysokie ryzyko samookaleczeń i zachowań samobójczych, podczas gdy chłopcy są narażeni na przestępczość i nadużywanie substancji odurzających” - zauważa dr Beauchaine.

„Chłopcy wdają się w bójki i zaczynają spotykać się z innymi chłopcami z ADHD. Będą robić rzeczy, aby pochwalić się innymi chłopcami. Ale te zachowania nie działają tak dobrze w przypadku dziewcząt ”.

Dobra wiadomość jest taka, że ​​może pomóc połączenie leczenia i dobrego nadzoru rodzicielskiego. Oprócz leków leczenie obejmuje naukę samokontroli i umiejętności planowania długoterminowego.

Pomocne może być również nauczenie się regulacji emocjonalnej poprzez określone terapie, takie jak terapia poznawczo-behawioralna (CBT) lub dialektyczna terapia behawioralna (DBT).

Te interwencje i terapie razem mogą pomóc dzieciom, nastolatkom i młodym dorosłym nauczyć się radzić sobie z ADHD i kontrolować je.

Czy ADHD naprawdę różni się u chłopców i dziewcząt?

Kiedy pracuję nad zapobieganiem niepożądanej przyszłości dla każdego z moich dzieci, wracam do mojego pierwotnego pytania: czy ADHD jest inne dla chłopców i dziewcząt?

Z diagnostycznego punktu widzenia odpowiedź brzmi: nie. Kiedy specjalista obserwuje dziecko w celu postawienia diagnozy, jest tylko jeden zestaw kryteriów, które dziecko musi spełnić - niezależnie od płci.

W tej chwili nie przeprowadzono wystarczających badań na dziewczętach, aby wiedzieć, czy objawy naprawdę wyglądają inaczej u chłopców i dziewcząt, czy też istnieją tylko różnice między poszczególnymi dziećmi.

Ponieważ jest znacznie mniej dziewcząt niż chłopców, u których zdiagnozowano ADHD, trudniej jest uzyskać wystarczająco dużą próbę, aby zbadać różnice między płciami.

Ale Beauchaine i jego koledzy ciężko pracują, aby to zmienić. „Wiemy dużo o chłopcach” - mówi mi. „Czas uczyć się dziewczyn”.

Zgadzam się i nie mogę się doczekać, aby dowiedzieć się więcej.

Gia Miller jest niezależną dziennikarką mieszkającą w Nowym Jorku. Pisze o zdrowiu i dobrym samopoczuciu, wiadomościach medycznych, rodzicielstwie, rozwodzie i ogólnym stylu życia. Jej prace były prezentowane w publikacjach, takich jak The Washington Post, Paste, Headspace, Healthday i nie tylko. Śledź ją na Twitterze.