Ponad siedem miesięcy po narodzinach swojego pierwszego dziecka Mireilly Smith wciąż emocjonuje się swoim doświadczeniem porodowym. „Nie sądziłam, że drażni mnie rozmowa o tym” - powiedziała Healthline, pociągając nosem.
Po ponad 12 godzinach pracy, która obejmowała zgrzytanie zębami, 2-minutowe skurcze, niekontrolowane drgawki ciała i czasami niestabilne tętno zarówno jej, jak i jej syna, 33-latka została przewieziona na salę operacyjną na nagłe cięcie cesarskie (cesarskie cięcie). Smith musiała być przywiązana do jej ramion, nóg i klatki piersiowej z powodu jej konwulsyjnego ciała.
„Nie czułam bólu, po prostu czułam presję” - wspomina. Jej lekarz miał problem z wyjęciem dziecka po przecięciu brzucha Smitha i musiał wezwać dwie pielęgniarki, aby naciskały na jej ciało, stojąc na stołkach, aby pomóc wydobyć dziecko. „Wiesz, jak kiedy coś utknęło, potrząsasz tym, poruszasz tym i tak dalej? Czułam, że właśnie to robi moje ciało ”- opisuje.
Dziecko wyszło dobrze: Maverick pojawił się na świecie prawie 16 godzin po tym, jak Smith po raz pierwszy przybył do szpitala w Georgii. Smith musiał jednak mieć prześwietlenie rentgenowskie, aby upewnić się, że podczas zabiegu żadne żebra nie zostały złamane.
Nic dziwnego, że całe to doświadczenie sprawiło, że nowa matka była traumatyczna i nie chciała mieć więcej dzieci, mimo że wcześniej z mężem rozmawiali o tym, że mają więcej.
„Żartuję sobie, że przeszłam dwie porody dla jednego dziecka” - powiedziała. „To doświadczenie wywarło na mnie głębokie wrażenie. Przez następny miesiąc miałem powtarzające się koszmary związane z tym całym procesem. Oczywiście obudziłem się i był tam Maverick, i to było uspokajające, ale w niektórych moich snach nie wyszło ”.
Decyzja Smitha, by pójść na całość po wstrząsającym porodzie i porodzie, nie jest rzadkością wśród kobiet, które przeżywają traumatyczny poród psychologiczny.
W rzeczywistości badania wykazały, że kobiety, które miały negatywne doświadczenia związane z porodem, rzadziej mają przyszłe dzieci lub, jeśli mają więcej, dłużej czekają na kolejne. Biorąc pod uwagę, że około jedna trzecia kobiet doświadcza traumy porodowej, pytanie brzmi: dlaczego coś tak naturalnego, jak poród, jest tak niszczycielskie dla niektórych kobiet?
Dlaczego poród jest tak traumatyczny dla 1 na 3 kobiety?
- Brak lub utrata kontroli: 55%
- Strach o życie lub zdrowie dziecka: 50%
- Silny ból fizyczny: 47%
- Za mało komunikacji z dostawcą: 39%
Źródło: badanie z 2017 r
Kobiety dzielą się przyczynami i rozwiązaniami dla traumy porodowej
Badacze definiują traumę jako „postrzeganie„ faktycznego lub grożącego urazu lub śmierci matki lub jej dziecka ”, chociaż inni twierdzą, że tak naprawdę powinna być definiowana przez kobiety, które jej doświadczają.
W ubiegłym roku w badaniu przeprowadzonym w Holandii podjęto próbę ilościowego określenia tych doświadczeń. Autorzy poprosili ponad 2000 kobiet, które zgłosiły uraz porodowy, o podzielenie się tym, co ich zdaniem spowodowało lub przyczyniło się do tego.
Odpowiedzi, które otrzymały największe odpowiedzi, to brak lub utrata kontroli, strach o życie lub zdrowie dziecka, silny ból fizyczny oraz brak komunikacji lub wsparcia.
Na pytanie, co można było zrobić, aby zapobiec traumatycznemu wydarzeniu, najczęściej wybieranymi odpowiedziami byli dostawcy oferujący lepsze wyjaśnienia i faktycznie słuchający swoich pacjentów.
„Trauma to sposób, w jaki nasz system metabolizuje zdarzenie lub sytuację” - wyjaśniła Kimberly Ann Johnson, rzeczniczka opieki poporodowej. „To tak naprawdę nie jest samo wydarzenie. Tak więc pod wieloma względami nigdy nie możemy stwierdzić z zewnątrz, czy coś jest traumatyczne, czy nie. Tylko dlatego, że kobieta miała idealną wersję porodu - 10 godzin pracy w domu, bez łez, cokolwiek - nie oznacza, że w jej organizmie nie zarejestrowano tego jako traumatyczny. ”
Zbyt często kobiety borykające się z następstwami porodu, który był - przynajmniej w ich oczach - strasznie źle, są narażone na ryzyko złego stanu zdrowia fizycznego i psychicznego, w tym stresu pourazowego, strachu i chęci uniknięcia ciąży i ponownego porodu.
Unikanie kolejnego porodu jest z pewnością tym, co zamierza zrobić Kseniya M. W 2015 roku, gdy była cztery godziny jazdy samochodem od swojego domu w Karolinie Północnej na spokojnych rodzinnych wakacjach na plaży, jej woda pękła. Miała zaledwie 33 tygodnie.
Chociaż lekarze w pobliskim szpitalu martwili się, że dziewczynka nadal potrzebuje więcej czasu na rozwój płuc, nakazali wykonanie pilnego cesarskiego cięcia, gdy znalazła się w niebezpieczeństwie.
Okazało się, że Kseniya miała przerwanie łożyska - rzadkie, ale poważne powikłanie, w którym łożysko oddziela się od wewnętrznej ściany macicy. „Rozmawiamy później z pielęgniarką, a ona odpowiada:„ Masz szczęście… Oboje mogliście umrzeć ”- powiedziała Healthline.
„To był pierwszy moment, kiedy mnie to uderzyło. Wydawało mi się, że to było złe, ale nie zdawałem sobie sprawy, jak źle mogło być ”. Później, po wyjściu ze szpitala i zaplanowaniu wizyty w domu gościnnym - dziecko zostało na OIOM-ie przez około miesiąc - Ksenia powiedziała, że była zdruzgotana realizacją, „Właśnie urodziłam dziecko. Właśnie zostawiłem ją w szpitalu ”.
Oprócz lęku poporodowego: „Były dni” - powiedziała - „kiedy czułam się jak gigantyczny słoń siedzący na mojej piersi. Ja [nie] chciałem wychodzić z domu, ponieważ [bałem się], że ktoś ukradnie moje dziecko ”.
Kseniya wyraziła frustrację z powodu sposobu, w jaki jej lekarze zajmowali się jej opieką. Kiedy szukała odpowiedzi na pytanie, dlaczego cierpiała na tę komplikację i jeśli wpłynęło to na jej zdolność do posiadania przyszłych dzieci, powiedziała, że czuje się ignorowana. W rezultacie nie jest już pacjentką tej praktyki.
Wydaje się, że uczucie zawodu lekarza jest zbyt powszechne.
W badaniu przeprowadzonym w 2017 roku przez zespół naukowców z Australii większość ankietowanych kobiet (około 66 procent) prześledziła traumę porodową do działań i interakcji z ich opiekunami. Uważali, że ich lekarze przedkładali swoje własne plany - takie jak chęć powrotu do domu - nad ich potrzeby, zmuszali ich lub okłamywali, a także odrzucali lub całkowicie je ignorowali.
„Nadal są momenty, w których jestem jak, o mój Boże, mieliśmy szczęście” - powiedziała Ksenia, opisując swoje doświadczenie porodowe jako „zdecydowanie dramatyczne, zdecydowanie wymagające i zdecydowanie nie jest to coś, przez co chcę ponownie przechodzić. Wiem, że tym razem nam się poszczęściło, ale nie sądzę, żebyśmy znowu mieli to szczęście ”.
Konfrontacja z potrzebą opieki w czwartym trymestrze ciąży
Naukowcy spędzili dużo czasu na badaniu, jak kobiety radzą sobie zarówno fizycznie, jak i psychicznie po urazie porodowym.
Jedno z badań faktycznie wykazało, że „wszystkie aspekty zdrowia kobiet są zagrożone z powodu traumatycznego porodu”. W niektórych przypadkach ten uraz może prowadzić do śmierci.
Stany Zjednoczone mają najgorsze wskaźniki śmiertelności matek w porównaniu z innymi krajami rozwiniętymi i wciąż rosną. Ponadto czarne kobiety są trzy do czterech razy bardziej narażone na śmierć w czasie ciąży lub w ciągu jednego roku od jej zakończenia niż ich białe odpowiedniczki.
Być może bardziej wymowne, niedawne dochodzenie NPR i ProPublica wykazało, że na każdą 1 kobietę, która umiera podczas porodu, 70 kobiet prawie umierać.
Konieczność uwzględnienia tych statystyk jest powodem, dla którego American College of Obstetricians and Gynecologists (ACOG) opublikował ostatnio bardzo potrzebną aktualizację swoich zaleceń dotyczących opieki poporodowej. Zamiast jednej wizyty organizacja stwierdziła, że „stała opieka… z usługami i wsparciem dostosowanymi do indywidualnych potrzeb każdej kobiety” to najlepszy sposób na walkę o zdrowie kobiet i ich dzieci.
Jedną młodą matką, która mogłaby odnieść korzyści ze zwrócenia większej uwagi na opiekę poporodową, jest Allison Davila, były pracownik socjalny mieszkający w Północnej Karolinie. 31-latka i jej mąż potrzebowali dwóch lat, aby począć pierwsze dziecko.
Powiedziała Healthline, że sama ciąża była łatwa, ale jej doświadczenie związane z porodem było dla niej tak przerażające, że zdecydowała się nie mieć więcej dzieci.
Po prawie 48 godzinach aktywnej pracy, która obejmowała przerażającą świadomość, że bicie serca jej dziecka jest niestabilne, i znaczące rozdarcie pochwy z powodu wysiłku związanego z próbą powstrzymania się od naciskania, gdy pielęgniarki zlokalizowały lekarza, jej syn urodził się z owiniętą pępowiną. jego szyja.
„Był niepokojącym odcieniem błękitu” - powiedziała Davila. „Byłam przerażona ciszą, ledwo oddychając, czekając, aż moje dziecko płacze. Kiedy to zrobił i przyprowadzili go do mnie, mogłem tylko powiedzieć: „Cześć, jesteś tutaj. Zrobiliśmy to. ”Jedyne, co czułam, to ulga, że to koniec.”
Davila wkrótce jednak odkryła, że fizyczna i psychiczna udręka związana z zostaniem matką jeszcze się nie skończyła. Około dwa miesiące później pojawiły się objawy związane z depresją poporodową (PPD) - chociaż rozpoznała, co to było znacznie później.
„Byłam pozbawiona snu, a moje umiejętności radzenia sobie nie istniały” - powiedziała. „Prawie cały czas czułam się przytłoczona. Mój syn miał kolkę i refluks i był ciągle niezadowolony. Czułem się tak winny, że tak bardzo walczyłem, by być jego mamą, po tym jak starałem się go mieć przez prawie dwa lata ”.
Jej syn ma teraz 3 i pół roku i wiele objawów PPD ustąpiło. „Mój mąż i ja rozmawialiśmy kilka razy o możliwości ponownej próby o kolejne dziecko” - powiedziała Davila - „ale ostatecznie zdecydowałam, że moje ciało i umysł nie są przygotowane na inne doświadczenie, takie jak moje pierwsze”.
Kimberly Lawson jest byłą redaktorką gazety, która została niezależną autorką pracującą w Gruzji. Jej teksty, które obejmują tematy od zdrowia kobiet po sprawiedliwość społeczną, były publikowane w czasopiśmie O, Broadly, Rewire.News, The Week i nie tylko. Kiedy nie zabiera swojego malucha na nowe przygody, pisze wiersze, ćwiczy jogę i eksperymentuje w kuchni. Śledź ją dalej Świergot.
-affect-menopause.jpg)
.jpg)
