„Cały wstyd, jaki powinien ponieść mój oprawca, dźwigałem”.
Ostrzeżenie dotyczące treści: napaść na tle seksualnym, znęcanie się
Amy Hall była pielęgnowana przez lata przez biskupa w jej kościele mormonów w Bakersfield w Kalifornii. Zwrócił na nią szczególną uwagę, dając jej cukierki i komplementy.
„Dostajesz dwa cukierki, bo jesteś taka wyjątkowa i ładna, ale nikomu nie mów” - mawiał.
Kiedy Hall miała 10 lat, biskup zaczął przyprowadzać ją samą do swojego gabinetu, aby zadawać jej różne pytania. Niedługo potem kazał jej podnieść sukienkę i zdjąć bieliznę. Wykorzystał ją seksualnie.
Nadużycia trwały przez kilka lat.
Hall donosi, że biskup zmanipulował ją i zawstydził w tajemnicy. „Byłem zmuszony zachować to w tajemnicy, zastraszony myśleniem, że jeśli komukolwiek powiem, co zrobił, ktoś umrze”.
Przemoc znacząco wpłynęła na Hall i rozwinęła ciężki zespół stresu pourazowego i depresję - dopiero w wieku dwudziestu kilku lat w końcu rozmawiała z doradcą, aby porozmawiać o tym, co się stało.
Hall wspomina, jak próbowała powiedzieć przywódcy kościoła, kiedy była nastolatką, ale gdy tylko wypowiedziała imię swojego oprawcy, przerwał jej i nie pozwolił jej mówić.
„Wydawało się, że już wiedział, co powiem, a nie chciał wiedzieć, co się stało, więc przerwał rozmowę”.
Hall, obecnie 58 lat i mieszkający w Oregonie, nadal jest w trakcie leczenia. „Nadal walczę. Mój oprawca wiele odebrał mi z dzieciństwa i nigdy nie ponosił żadnych konsekwencji za swoje czyny ”.
Hall skonsultował się z prawnikiem i donosi, że kościół zaproponował jej niewielką ugodę pieniężną, ale tylko pod warunkiem, że zgodzi się nie mówić o nadużyciach. Hall odrzucił tę ofertę.
Pomimo ogólnokrajowych nagłówków na temat wykorzystywania seksualnego w instytucjach religijnych i publicznego oburzenia, wielu przywódców religijnych nadal ukrywa nadużycia, walczy z reformami, które zapewniłyby sprawiedliwość ocalałym i ukrywa pedofilów.
W 2018 roku doniesiono, że w Pensylwanii ponad 1000 dzieci było maltretowanych przez 300 księży i przez ostatnie 70 lat było to tchórzliwie tuszowane.
Przywództwo Kościoła również dołożyło wszelkich starań, aby zablokować i opóźnić publikację raportu wielkiej ławy przysięgłych w Pensylwanii, w którym przedstawiono szczegóły przerażającego, ciągłego wykorzystywania seksualnego, gwałtu, pornografii dziecięcej i monumentalnego tuszowania.
Wielu oprawcom, którzy opuścili kościół, aby uniknąć ujawnienia, nigdy nie postawiono im zarzutów ani nie postawiono im żadnych zarzutów - a niektórzy z nich nadal pracują z dziećmi w innych organizacjach.
Liczba przypadków wykorzystywania seksualnego w instytucjach religijnych jest oszałamiająca
Dziesiątki tysięcy padło ofiarą przemocy, a pokolenia dzieci zostały skrzywdzone.
Nadużycia mogą mieć miejsce w różnych instytucjach religijnych - nie są one zdegradowane do jednego kościoła, jednego stanu czy wyznania - ale osoby, które przeżyły nadużycie, w tym znęcanie się sprzed kilkudziesięciu lat, często doświadczają trwałej traumy i bólu.
Wpływ wykorzystywania seksualnego w dzieciństwie jest znaczący i może prowadzić do długotrwałych urazów, depresji, lęku, samobójstw, zespołu stresu pourazowego, zaburzeń związanych z używaniem substancji i zaburzeń odżywiania.
Trauma jest często znacznie spotęgowana, gdy postacie religijne - osoby, którym dzieci uczą się ufać i szanować - uciszają ofiary, odrzucają przemoc i nie pociągają sprawców do odpowiedzialności.
Sarah Gundle, psycholog kliniczny prowadząca prywatną praktykę w Nowym Jorku, która intensywnie pracowała z osobami, które przeżyły traumę, mówi, że „nadużycia i przymus ze strony osób i instytucji religijnych mogą być podwójną zdradą. Wpływ molestowania jest już znaczący, ale kiedy ofiary są następnie uciszane, zawstydzane, a instytucja jest traktowana priorytetowo przed ofiarą, trauma z tego powodu może być równie znacząca ”.
„Instytucje religijne mają być miejscem, w którym ludzie czują się bezpiecznie, ale kiedy ten system jest źródłem traumy i nie chroni Cię, wpływ jest głęboki”.
Wstyd jest często taktyką stosowaną przez oprawców w celu uciszenia ofiar - aw instytucjach religijnych jest to potężna broń kontroli, ponieważ tak wiele tożsamości kongregacji można powiązać z pojęciem „czystości” i „godności”.
Melissa Bradford, obecnie 52-letnia obecnie, mówi, że kiedy miała 8 lat, została wykorzystana seksualnie przez starszą sąsiadkę. Wykorzystując strach i onieśmielenie, zmusił ją do utrzymywania nadużycia w tajemnicy.
Jako przerażone dziecko myślała, że zrobiła coś złego i zinternalizowała intensywny wstyd.
Kiedy miała 12 lat, biskup w jej kościele w Millcreek w stanie Utah przeprowadził z nią wywiad, zadając inwazyjne pytania i czy „prowadziła życie w czystości”.
Dał jej również broszurę o czystości, w której było napisane: „Jeśli nie walczyłaś nawet na śmierć, wyrzekłaś się swojej cnoty, aby została wzięta” - mówiąc w zasadzie, że jeśli ktoś nie walczy ze swoim oprawcą na śmierć, to jest winien .
Po tym Bradford poczuł się jeszcze bardziej, że nadużycie było jej winą. Jak wielu ocalałych poczuła niesamowity wstyd.
„Niosłem cały wstyd, jaki powinien ponieść mój oprawca” - mówi Bradford. Większość nastoletnich lat spędziła na samobójstwach.
„Ten pedofil ukradł już tyle mojego dzieciństwa. To, co z niego zostało, ukradł kościół ”.
Tego typu „wywiady” jeden na jeden, których doświadczyli Bradford (i Hall), nie są rzadkością.
Sam Young, ojciec i obrońca dzieci w Houston w Teksasie, założył organizację Protect LDS Children, aby podnieść świadomość i podjąć działania mające na celu powstrzymanie tej praktyki.
Młode donoszą, że od dzieci w kościele mormonów często oczekuje się, że będą spotykać się same z biskupem, zwykle we wczesnej młodości, i zadaje się im serię niezwykle inwazyjnych i niestosownych pytań.
Wiadomo, że postacie religijne zadają pytania na temat aktywności seksualnej młodej osoby pod pozorem oceny czystości - w rzeczywistości pytanie o seks i masturbację służy jedynie zastraszeniu, zawstydzeniu i przerażeniu.
„Podczas tych wywiadów dzieci są zawstydzane i upokarzane, co miało znaczący, długoterminowy wpływ na ich samopoczucie. Ta polityka zaszkodziła dziesiątkom tysięcy ludzi. Chodzi o podstawowe prawa człowieka wobec dzieci ”- stwierdza Young.
Young został ekskomunikowany z kościoła za wypowiadanie się na temat tych szkodliwych wywiadów.
Ethan Bastian mówi, że był również wielokrotnie „przesłuchiwany” i zadawał inwazyjne pytania w swoim kościele w West Jordan w Utah. Po tym, jak powiedział biskupowi, że jako dorastający chłopiec onanizował się, został potraktowany jak zboczeniec.
„Byłem zawstydzony tym, czym się podzieliłem, a później zmuszony do odmowy przyjęcia sakramentu przy wszystkich”.
Obawiając się większej zemsty i upokorzenia, Bastian bał się ujawnić wszelkie „nieczyste” myśli (spotęgowane strachem przed niepowodzeniem jednego z tych wywiadów) i kłamał w kolejnych wywiadach, kiedy zadawano mu te inwazyjne pytania.
Ale poczucie winy i strach, których doświadczył, kiedy skłamał, były pochłaniające. „Myślałem, że popełniłem największy grzech” - mówi Bastian.
W okresie dojrzewania, wstyd i poczucie winy znacząco wpłynęły na Bastiana, przez co wpadł w depresję i miał skłonności samobójcze. „Byłem przekonany, że jestem przestępcą i zagrożeniem dla społeczeństwa i mojej rodziny, że muszę być dewiantem i nie zasługiwałem na to, by żyć”.
Kiedy miał 16 lat, Bastian napisał list samobójczy i planował odebrać sobie życie. Bliski samookaleczenia, udał się do swoich rodziców, załamując się i ujawniając, przez co przechodzi.
„Na szczęście w tym momencie moi rodzice postawili mi na pierwszym miejscu i otrzymali pomoc” - mówi.
Bastian, który ma teraz 21 lat i jest studentem inżynierii mechanicznej w Kansas, w końcu otrzymał niezbędne wsparcie, a jego zdrowie psychiczne zaczęło się poprawiać. Bastian i jego najbliższa rodzina nie są już zaangażowani w kościół.
„Jestem jednym z tych szczęśliwców, którzy mieli rodzinę, która słuchała i odpowiadała. Wielu innych nie ma żadnego wsparcia. Długofalowe skutki tego wszystkiego zajęły lata. To wciąż wpływa na to, jak patrzę na siebie i moje relacje z innymi ”- mówi Bastian.
Gundle twierdzi, że nawet jeśli te „wywiady” trwają tylko kilka minut, mogą prowadzić do długotrwałych problemów.
„To, jak długo coś trwa, ma niewiele wspólnego z zakresem urazu. Bezpieczeństwo dziecka można zmienić w ciągu kilku minut i może to mieć trwały wpływ ”.
Często ofiary nadużyć seksualnych w instytucjach religijnych również doświadczają dalszej traumy, ponieważ tracą swoją społeczność, jeśli zabiorą głos.
Niektórzy są wypychani ze swoich zborów, odrzucani i nie są już traktowani jako członkowie społeczności. Sprawca i instytucja mają pierwszeństwo przed ofiarą.
„Ludzie często chcą założyć, że to tylko jedna zła osoba w ich społeczności religijnej, a nie wina instytucji - nawet jeśli ich przywódcy ukrywali lub umożliwiali wykorzystywanie” - wyjaśnia Gundle.
„Chcą wierzyć, że w ich społeczności jest bezpieczeństwo i utrzymywać instytucje w nienaruszonym stanie, ale instytucjonalna zdrada może być katastrofalna dla ofiar” - mówi.
„Utrata społeczności, przyjaciół i brak udziału w wydarzeniach społecznościowych i weekendowych zajęciach izoluje ofiary i pogłębia traumę, której doświadczają” - dodaje Gundle.
Nawet gdy ofiary są uciszane, odrzucane i odmawiane im jakiejkolwiek prawdziwej sprawiedliwości lub naprawy, instytucje religijne nadal są nagradzane przywilejami - takimi jak zwolnienie z podatku - pomimo ich zbrodni.
„Powinny spełniać najwyższe standardy. Nadużycie władzy i brak odpowiedzialności za nadużycia i tuszowanie jest tak rażące ”- mówi Hall.
Dlaczego instytucje działające jak przedsiębiorstwa przestępcze (jeśli chodzi o wykorzystywanie dzieci) nadal otrzymują te przywileje, których nie zachowałyby inne organizacje zajmujące się pedofilami? Jakie przesłanie to dla ofiar?
Penn State i Michigan State (słusznie) stanęły w obliczu konsekwencji wykorzystywania seksualnego i ukrywania się na swoich uniwersytetach - i instytucje religijne nie powinny być inne.
Te same pytania zadaje Dana Nessel, prokurator generalny stanu Michigan, która prowadzi dochodzenie w sprawie nadużyć seksualnych dokonywanych przez duchownych. „Szczerze mówiąc, niektóre rzeczy, które widziałem w aktach, powodują, że gotuje ci się krew”.
„Kiedy prowadzisz śledztwo w sprawie gangów lub mafii, niektóre z tych zachowań nazwalibyśmy przestępstwem” - mówi.
Przemoc może mieć długofalowe konsekwencje, a brak odpowiedzialności może dodatkowo traumatyzować ofiary, ale bycie widzianym, słyszanym i wiarą może pomóc ocalałemu w procesie leczenia.
Jednak dopóki przywódcy religijni nadal będą przedkładać instytucję nad dobro swoich wiernych, ofiarom będzie nadal odmawiano pełnego wymiaru sprawiedliwości, należytego procesu i niezbędnego wsparcia w leczeniu.
Do tego czasu ocaleni, tacy jak Bradford, nadal podnoszą głos.
„Nie boję się już, że ludzie dowiedzą się, co się stało” - mówi. „Jeśli będę cicho, nic się nie zmieni”.
Misha Valencia jest dziennikarzem, którego prace były prezentowane w The New York Times, Washington Post, Marie Claire, Yahoo Lifestyle, Ozy, Huffington Post, Ravishly i wielu innych publikacjach.
