Twój przewodnik dotyczący rozpoczynania leczenia SM

Istnieją cztery główne typy stwardnienia rozsianego (MS), a najczęściej jest to stwardnienie rozsiane rzutowo-remisyjne (RRMS). Jest to również typ, który większość ludzi otrzymuje jako pierwszą diagnozę.

Obecnie istnieje 20 różnych leków zatwierdzonych przez Food and Drug Administration (FDA) w celu zapobiegania uszkodzeniom mózgu i rdzenia kręgowego, które prowadzą do objawów SM. Są one często określane jako „leki modyfikujące przebieg choroby” ze względu na ich zdolność do spowalniania postępu SM.

Rozpoczynając pierwszą terapię stwardnienia rozsianego, oto kilka rzeczy, które powinieneś wiedzieć o lekach na RRMS, o tym, jak mogą ci pomóc i jakie skutki uboczne mogą powodować.

Pytania, które należy zadać lekarzowi

Zanim wrócisz do domu z nowym planem leczenia, oto kilka pytań, które należy zadać lekarzowi:

• Dlaczego polecasz ten zabieg?
• Jak to pomoże mojemu SM?
• Jak mam to przyjąć? Jak często muszę to brać?
• Ile to kosztuje?
• Czy mój plan ubezpieczenia zdrowotnego pokryje koszty?
• Jakie skutki uboczne może to spowodować i co powinienem zrobić, jeśli wystąpią skutki uboczne?
• Jakie są moje inne opcje leczenia i jak wypadają one w porównaniu z tą, którą zalecasz?
• Po jakim czasie mogę spodziewać się efektów?
• Co powinienem zrobić, jeśli moje leczenie przestanie działać?
• Kiedy mam następne spotkanie?
• Jakie są oznaki, że powinienem dzwonić między zaplanowanymi wizytami?

Jakie są cele leczenia?

Cele każdego na początku leczenia mogą być nieco inne. Ogólnie rzecz biorąc, celem leczenia SM jest:

• zmniejszyć liczbę nawrotów
• zapobiegać uszkodzeniom, które powodują uszkodzenia mózgu i rdzenia kręgowego
• spowolnić postęp choroby

Ważne jest, aby zrozumieć, co Twoje leczenie może, a czego nie, i mieć realistyczne podejście do swoich celów. Leki modyfikujące chorobę mogą pomóc zmniejszyć nawroty, ale nie zapobiegają im całkowicie. Może być konieczne zastosowanie innych leków, aby złagodzić objawy, gdy się pojawią.

Zabiegi na RRMS

Leki modyfikujące chorobę mogą pomóc spowolnić powstawanie nowych zmian w mózgu i rdzeniu kręgowym, a także mogą pomóc w zmniejszeniu nawrotów. Ważne jest, aby rozpocząć jeden z tych zabiegów tak szybko, jak to możliwe po postawieniu diagnozy i pozostawać go tak długo, jak zaleci to lekarz.

Badania wykazały, że wczesne rozpoczęcie leczenia może pomóc spowolnić postęp RRMS do wtórnie postępującego SM (SPMS). Z czasem SPMS stopniowo się pogarsza i może powodować większą niepełnosprawność.

Leki na stwardnienie rozsiane modyfikujące chorobę występują w postaci zastrzyków, wlewów i pigułek.

Leki we wstrzyknięciach

• Interferony beta (Avonex, Betaseron, Extavia, Plegridy, Rebif) [KW1] są wstrzykiwane tak często, jak co drugi dzień lub co 14 dni, w zależności od dokładnego przepisanego leczenia. Działania niepożądane mogą obejmować objawy grypopodobne i reakcje w miejscu wstrzyknięcia (obrzęk, zaczerwienienie, ból).
• Octan glatirameru (Copaxone, Glatopa) jest wstrzykiwany tak często, jak codziennie lub do trzech razy w tygodniu, w zależności od przepisanego leku. Działania niepożądane mogą obejmować reakcje w miejscu wstrzyknięcia.

Pigułki

• Cladribine (Mavenclad) to tabletka, którą dostajesz w dwóch kursach, raz w roku przez 2 lata. Każdy kurs składa się z dwóch 4- do 5-dniowych cykli w odstępie jednego miesiąca. Skutki uboczne mogą obejmować infekcje dróg oddechowych, bóle głowy i małą liczbę białych krwinek.
• Fumaran dimetylu (Tecfidera) to leczenie doustne, które rozpoczyna się od zażycia kapsułki 120 miligramów (mg) dwa razy dziennie przez jeden tydzień. Po pierwszym tygodniu leczenia będziesz przyjmować kapsułkę 240 mg dwa razy dziennie. Działania niepożądane mogą obejmować zaczerwienienie skóry, nudności, biegunkę i ból brzucha.
• Diroximel fumaran (Vumerity) zaczyna się od jednej kapsułki 231 mg dwa razy dziennie przez 1 tydzień. Następnie podwajasz dawkę do dwóch kapsułek dwa razy dziennie. Efekty uboczne mogą obejmować zaczerwienienie skóry, nudności, wymioty, biegunkę i ból brzucha.
• Fingolimod (Gilenya) występuje w postaci kapsułki, którą przyjmuje się raz dziennie. Skutki uboczne mogą obejmować ból głowy, grypę, biegunkę oraz ból pleców lub brzucha.
• Siponimod (Mayzent) podaje się w stopniowo zwiększających się dawkach przez 4 do 5 dni. Stamtąd będziesz przyjmować dawkę podtrzymującą raz dziennie. Skutki uboczne mogą obejmować bóle głowy, wysokie ciśnienie krwi i problemy z wątrobą.
• Teriflunomid (Aubagio) to tabletka raz dziennie, której skutki uboczne mogą obejmować bóle głowy, przerzedzenie włosów, biegunkę i nudności.
• Zeposia (Ozanimod) to pigułka raz dziennie, której skutki uboczne mogą obejmować zwiększone ryzyko infekcji i spowolnienie akcji serca.

Napary

• Alemtuzumab (Campath, Lemtrada) jest podawany w postaci wlewu raz dziennie przez 5 dni z rzędu. Rok później otrzymujesz trzy dawki 3 dni z rzędu. Skutki uboczne mogą obejmować wysypkę, bóle głowy, gorączkę, zatkany nos, nudności, infekcję dróg moczowych i zmęczenie. Zazwyczaj nie zostanie Ci przepisany ten lek, dopóki nie spróbujesz i nie zawiodłeś dwóch innych leków na SM.
• Ocrelizumab (Ocrevus) podaje się jako pierwszą dawkę, drugą dawkę 2 tygodnie później, a następnie raz na 6 miesięcy. Skutki uboczne mogą obejmować reakcje związane z infuzją, zwiększone ryzyko infekcji i możliwe zwiększone ryzyko niektórych rodzajów raka, w tym raka piersi.
• Mitoksantron (Novantrone) podaje się raz na 3 miesiące, maksymalnie 12 dawek w ciągu 2 do 3 lat. Skutki uboczne mogą obejmować nudności, wypadanie włosów, infekcje górnych dróg oddechowych, infekcje dróg moczowych, owrzodzenia jamy ustnej, nieregularne bicie serca, biegunkę i ból pleców. Z powodu tych poważnych skutków ubocznych lekarze zwykle rezerwują ten lek dla osób z ciężkim RRMS, który się pogarsza.
• Natalizumab (Tysabri) podaje się raz na 28 dni w urządzeniu do infuzji. Oprócz działań niepożądanych, takich jak bóle głowy, zmęczenie, bóle stawów i infekcje, Tysabri może zwiększać ryzyko rzadkiej i prawdopodobnie ciężkiej infekcji mózgu zwanej postępującą wieloogniskową leukoencefalopatią (PML).

Będziesz współpracować z lekarzem, aby opracować plan leczenia w oparciu o nasilenie choroby, preferencje i inne czynniki. Amerykańska Akademia Neurologii zaleca Lemtradę, Gilenyę lub Tysabri osobom, które doświadczają wielu ciężkich nawrotów (zwanych „wysoce aktywną chorobą”).

Jeśli pojawią się skutki uboczne, skontaktuj się z lekarzem w celu uzyskania porady. Nie przerywaj przyjmowania leku bez zgody lekarza. Przerwanie leczenia może prowadzić do większej liczby nawrotów i uszkodzenia układu nerwowego.

Na wynos

Obecnie dostępnych jest wiele różnych leków do leczenia SM. Rozpoczęcie stosowania jednego z tych leków wkrótce po postawieniu diagnozy może spowolnić postęp SM i zmniejszyć liczbę nawrotów.

Ważne jest, aby być aktywnym uczestnikiem własnej opieki. Dowiedz się jak najwięcej o dostępnych opcjach leczenia, aby przeprowadzić przemyślaną dyskusję z lekarzem.

Upewnij się, że znasz potencjalne korzyści i zagrożenia związane z każdym lekiem. Zapytaj, co zrobić, jeśli stosowane leczenie nie pomaga lub powoduje skutki uboczne, których nie możesz tolerować.