Dopiero pandemia przyznała, że ​​mam lęk: dlaczego to dobra rzecz

Uznanie niepokoju może być przerażające. Może też mieć charakter transformacyjny.

Czy kiedykolwiek czułeś się jak oszust? Mówiąc najprościej, syndrom oszusta to uczucie bycia fałszywym i odkąd tylko pamiętam, tak właśnie czułem się z lękiem.

Zawsze opisywałem siebie jako osobę niespokojną, ale kogoś z niepokojem? Przed 2020 rokiem powiedziałbym, że po prostu się denerwuję. To kwestia zaufania. Jestem po prostu podenerwowany.

Przez lata nadawałem swojemu niepokojowi każde imię pod słońcem, z wyjątkiem tego, na który w rzeczywistości zasługuje: problem ze zdrowiem psychicznym. Ale to wszystko zmieniło się podczas pandemii.

Punkt zwrotny

To był poniedziałkowy poranek, zupełnie jak każdy inny, który spędziłam pracując w domu. Lista rzeczy do zrobienia, ciągły strumień kawy i stukot klawiatury delikatnie wprowadzając mnie w tydzień pracy.

Potem otworzyłem e-maila z powiadomieniem o spotkaniu, na które nie czułem się przygotowany, i wszystko się zmieniło.

Wstrzymałem oddech. Moje serce zaczęło bić szybciej. Żołądek mi się zacisnął. Ogarnęło mnie uczucie niepokoju, zatrzymując moją klatkę piersiową i ramiona. Zanim się zorientowałem, wpadłem w taką panikę, że płakałem, tłumiąc ciężkie szlochy i starałem się złapać oddech.

To był dzień, w którym w końcu przyznałem, po latach zaprzeczania, że ​​mam problem z lękiem.

Co się zmieniło

Zaprzeczanie lękowi może być całkiem łatwe. Łatwo jest zapisać to jako zdenerwowanie lub dramatyzm.

Po raz pierwszy podczas kwarantanny mój niepokój nie miał już gdzie się ukryć. Pandemia dała mi niezliczone godziny na zbadanie jej, zastanowienie się nad moimi odpowiedziami i rozpoczęcie ich dostrzegania.

Zacząłem dostrzegać, że to, co się dzieje, było czymś większym niż nerwy. Małe wydarzenia wywołałyby nadmierną panikę. Wraz z ciągłą niepewnością pandemii było mnóstwo okazji, by spojrzeć niepokojowi prosto w oczy.

Ataki paniki stały się częstsze po prostu dlatego, że wydawało się, że jest więcej powodów do zmartwień. Coraz więcej okoliczności wymykało mi się spod kontroli, a to oznaczało więcej niepokoju i niepokoju w żołądku.

Często zastanawiam się, czy pandemia nie spowodowała nasilenia się mojego niepokoju w taki sposób, jak to się stało, czy kiedykolwiek doszedłbym do takiego wniosku? Może zawsze tłumaczyłbym to jako zdenerwowanie lub po prostu brak przygotowania do radzenia sobie ze stresami na świecie.

Spędziłem bardzo dużo czasu wmawiając sobie, że wszyscy inni są lepsi w życiu ode mnie i lepiej radzą sobie z jego małymi krzywiznami. Ale globalna pandemia oznaczała, że ​​nie mogłem już tego uniknąć.

Teraz wiedziałem, że nie walczę, ponieważ jestem bezużyteczny. Z moim zdrowiem psychicznym działo się coś głębszego.

Pozytywy

Łatwo byłoby uznać to doświadczenie za negatywne. Uświadomienie sobie, że mam problem ze zdrowiem psychicznym w środku globalnego kryzysu, prawdopodobnie nie brzmi dobrze.

O dziwo, to wyzwala.

Współczucie dla siebie

Reakcje, jakie miałem na pewne wydarzenia przez całe moje życie, nabierają teraz sensu i przestałem się dla nich okładać.

W przeszłości trudno mi było nie być bardziej pewnym siebie i wydawać się, że zmienne w życiu tak łatwo mnie drażnią. Dzięki temu nowemu obiektywowi mogę być dla siebie delikatniejszy.

Nauka znaków

Można powiedzieć, że to trochę ironiczne, że uświadomienie sobie, że odczuwam niepokój, pomogło mi go opanować. Zacząłem prowadzić dziennik i zacząłem rozumieć moje wyzwalacze.

Oznaczało to, że często mogłem przewidywać niespokojne uczucia. Kiedy wydarzyło się coś nieoczekiwanego, zauważyłem pełzający niepokój, który często sygnalizuje, że zbliża się atak.

Po chwili zacząłem zajmować się tym uczuciem. Kiedy poczułem niepokój wkradający się do moich ramion i siedząc na dole brzucha, mówiłem „Cześć, niepokój”.

Wiedza o tym, czym jest coś i nadanie temu nazwy, może zmienić sposób, w jaki się z tym komunikujesz.

Podejmowanie kroków

Z biegiem czasu zrozumiałem, jakie kroki mogę podjąć, aby poradzić sobie z lękiem. Rozpoznałem swoje ograniczenia i wyznaczyłem im ścisłe granice.

Przestałem przyjmować zbyt wiele i nauczyłem się odmawiać, kiedy tego potrzebowałem. Prowadziłem dziennik zmartwień na dni, kiedy dokuczliwe zmartwienia mogły przerodzić się w coś więcej.

Zbadałem także różne metody, które pomogłyby mi uspokoić się podczas ataku i odkryłem, że ćwiczenia oddechowe i odwracanie uwagi to najpotężniejsze narzędzia w moim arsenale.

Pandemia dała mi przerwę, której potrzebowałem, aby wprowadzić je w życie.

Zapobieganie

Kiedy nie byłem w środku ataku, skupiałem się na kontrolowaniu tego, co można kontrolować, wzmacniając moją rutynę samoopieki. Pandemia dała mi więcej czasu w ciągu dnia, więc dobrze wykorzystałem te dodatkowe godziny, dbając o siebie.

W tym celu każdego ranka zacząłem prowadzić dziennik wdzięczności, który pomógł mi spojrzeć na sprawy z odpowiedniej perspektywy i sprawił, że każdy dzień zaczynał się od pozytywnych notatek.

Sięgnąłem do ludzi wokół mnie. Bycie bardziej otwartym i szczerym w stosunku do przyjaciół było przełomowe. Pozwolenie im na mój niepokój dało mi sieć wsparcia, do której mogłem uzyskać dostęp, gdy zacząłem odczuwać niepokój. Wielu z nich dokładnie wiedziało, przez co przechodzę.

Łącząc wszystkie te praktyki, mogę teraz powiedzieć, że rzadziej radzę sobie z lękiem. Kiedy to robię, jest to mniej dotkliwe.

Na wynos

Ten rok nauczył mnie, że niepokój czy problemy ze zdrowiem psychicznym nie przynoszą wstydu. Zaprzeczanie lub bagatelizowanie tego nie pomoże.

W rzeczywistości odkryłem, że radzenie sobie z lękiem oznacza, że ​​mogę sobie z nim lepiej poradzić.

Jeśli podejrzewasz, że w twoich lękowych uczuciach jest coś więcej niż po prostu bycie „urodzonym, bardziej zamartwionym” lub typem nerwowym, pozwól sobie na zbadanie tego, co czujesz w sposób nieoceniający. Może się okazać, że rozumiejąc, co się dzieje, nie wydaje się to już tak przerażające ani pochłaniające wszystko.

Największą lekcją, jakiej nauczyłem się podczas pandemii, jest to, że nie możesz sobie z czymś poradzić, jeśli nie chcesz przyznać, że istnieje.

Podjęcie pierwszego kroku, aby szczerze spojrzeć na to, co się dzieje, może być przerażające. Może też mieć charakter transformacyjny.

Victoria Stokes jest pisarką z Wielkiej Brytanii. Kiedy nie pisze o swoich ulubionych tematach, rozwoju osobistym i samopoczuciu, zwykle utknęła nos w dobrej książce. Victoria wśród swoich ulubionych rzeczy wymienia kawę, koktajle i różowy kolor. Znajdź ją na Instagram.