Daje mi poczucie połączenia i celu, którego nie czuję, kiedy jest tylko dla siebie.
Moja babcia zawsze była typem książkowym i introwertykiem, więc jako małe dziecko tak naprawdę nie łączyliśmy się. Żyła też w zupełnie innym stanie, więc nie było łatwo pozostać w kontakcie.
Jednak na początku schronienia na miejscu prawie odruchowo rezerwowałem lot do jej domu w stanie Waszyngton.
Jako samotna matka z dzieckiem, które nagle wyszło ze szkoły, wiedziałam, że będę potrzebować wsparcia rodziny, aby kontynuować pracę.
Jestem błogosławiony, że mogę w tym czasie pracować w domu, ale żonglowanie opieką nad moim wrażliwym synem przy normalnym obciążeniu pracą wydawało się zniechęcające.
Po niesamowitej podróży samolotem prawie pustym lotem, mój syn i ja znaleźliśmy się w naszym rodzinnym domu z dwiema gigantycznymi walizkami i nieokreśloną datą wylotu.
Witamy w nowej normalności.
Pierwsze kilka tygodni było wyboiste. Podobnie jak wielu rodziców, pędziłem tam iz powrotem między komputerem a wydrukowanymi stronami „nauki w domu” mojego syna, próbując upewnić się, że otrzymuje przynajmniej pozory pozytywnego wkładu, aby zrównoważyć nadmierną ilość czasu spędzanego przed ekranem.
W przeciwieństwie do wielu rodziców mam to szczęście, że mam własnych rodziców, którzy grają w gry planszowe, jeżdżą na rowerach lub wykonują prace ogrodnicze. W tej chwili dziękuję moim szczęśliwym gwiazdom za moją rodzinę.
Kiedy nadszedł weekend, wszyscy mieliśmy trochę czasu, żeby odetchnąć.
Myślałem o mojej babci, której dom nagle zajęliśmy. Jest na wczesnym etapie choroby Alzheimera i wiem, że jej przystosowanie się też nie było łatwe.
Dołączyłem do niej w jej sypialni, gdzie spędza większość czasu na oglądaniu wiadomości i głaskaniu swojego pupila, Roxy. Usiadłem na podłodze obok jej fotela i zacząłem od krótkiej rozmowy, która przekształciła się w pytania o jej przeszłość, jej życie i to, jak widzi rzeczy teraz.
W końcu nasza rozmowa powędrowała do jej półki z książkami.
Zapytałem ją, czy ostatnio coś czytała, wiedząc, że to jedna z jej ulubionych rozrywek. Odpowiedziała, że nie, że nie umiała czytać od kilku lat.
Moje serce zatonęło dla niej.
Następnie zapytałem: „Czy chciałbyś, żebym przeczytał do ty?"
Zapaliła się w sposób, jakiego nigdy wcześniej nie widziałem. I tak rozpoczął się nasz nowy rytuał jednego rozdziału w noc przed snem.
Przejrzeliśmy jej książki i zgodziliśmy się na „Pomoc”. Chciałam to przeczytać, ale w życiu przed kwarantanną nie znalazłam zbyt wiele czasu na lekturę dla przyjemności. Przeczytałem jej podsumowanie na odwrocie i była na pokładzie.
Następnego dnia ponownie dołączyłem do babci w jej sypialni. Zapytałem ją, co myśli o wirusie i zamkniętych wszystkich zbędnych sklepach.
"Wirus? Jaki wirus? ”
Wiedziałem na pewno, że oglądała wiadomości bez przerwy, odkąd przyjechaliśmy. Za każdym razem, gdy mijałem jej drzwi, widziałem słowa „koronawirus” lub „COVID-19” przewijające się po pasku.
Próbowałem to wyjaśnić, ale nie trwało to długo. Było jasne, że nie pamięta.
Z drugiej strony, nie zapomniała o naszej sesji czytania poprzedniego wieczoru.
„Nie mogłam się doczekać tego przez cały dzień” - powiedziała. "To naprawdę miłe z twojej strony."
Byłem wzruszony.Wydawało się, że chociaż była nieustannie zasypywana informacjami, nic nie utknęło. Pamiętała, jak tylko miała coś osobistego, ludzkiego i prawdziwego, na co mogła się doczekać.
Po przeczytaniu jej tego wieczoru zdałem sobie sprawę, że pierwszy raz, odkąd przyjechałem, nie czułem się zestresowany ani niespokojny. Czułem się spokojny, moje serce było pełne.
Pomaganie jej pomagało mi.
Wyjście poza siebie
Doświadczyłem tego zjawiska także na inne sposoby. Jako instruktor jogi i medytacji często odkrywam, że nauczanie moich uczniów technik uspokajania pomaga mi odstresować się razem z nimi, nawet jeśli praktykowanie na własną rękę tak nie jest.
Jest coś w dzieleniu się z innymi, co daje mi poczucie więzi i celu, czego nie mogę osiągnąć po prostu robiąc to dla siebie.
Przekonałem się, że jest to prawdą, kiedy uczyłem w przedszkolu i musiałem skupiać się na dzieciach godzinami, czasami nawet rezygnując z przerw w łazience, aby zachować równowagę w naszych klasach.
Chociaż nie zalecam trzymania go przez dłuższy czas, nauczyłem się, jak w wielu przypadkach uwolnienie się od moich osobistych zainteresowań pomogło mi wyleczyć się.
Po godzinach śmiechu i zabawie z dziećmi - w zasadzie sam byłem dzieckiem - stwierdziłem, że prawie nie spędzałem czasu na myśleniu o własnych problemach. Nie miałem czasu, aby być samokrytycznym lub pozwolić myślom błądzić.
Jeśli to zrobiłem, dzieci natychmiast przyniosły mnie z powrotem, rozpryskując farbę na podłodze, przewracając krzesło lub napełniając kolejną pieluchę. To była najlepsza praktyka medytacyjna, jakiej kiedykolwiek doświadczyłem.
Gdy tylko poczułem zbiorowy niepokój związany z COVID-19, postanowiłem zacząć oferować bezpłatne praktyki medytacyjne i relaksacyjne każdemu, kto chciał je wziąć.
Nie zrobiłem tego, ponieważ jestem Matką Teresą. Zrobiłem to, ponieważ pomaga mi to tak samo, jeśli nie bardziej, niż tym, których uczę. Chociaż nie jestem świętym, mam nadzieję, że poprzez tę wymianę udzielę przynajmniej odrobiny spokoju tym, którzy do mnie dołączą.
Życie ciągle mnie nauczyło, że kiedy jestem nastawiony na służenie innym we wszystkim, co robię, odczuwam większą radość, spełnienie i satysfakcję.
Kiedy zapominam, że każda chwila może być sposobem na służbę, daję się wciągnąć we własne narzekania na temat tego, jak powinno być.
Szczerze mówiąc, moje własne opinie, przemyślenia i krytyka świata nie są dla mnie aż tak interesujące ani przyjemne, na których mogę się skupić. Skupianie się na rzeczach poza mną, zwłaszcza na służeniu innym, po prostu czuje się lepiej.
Niewiele okazji, by uczynić życie ofiarą
To zbiorowe doświadczenie było dla mnie główną refleksją, że nie byłem tak zorientowany na służbę w moim życiu, jak bym chciał.
To łatwe i bardzo ludzkie, aby rozpraszać się na co dzień i skupiać się na własnych potrzebach, pragnieniach i pragnieniach, z wyłączeniem mojej szerszej społeczności i rodziny ludzkiej.
Osobiście potrzebowałem teraz pobudki. Quarantine podniosła dla mnie lustro. Kiedy zobaczyłem swoje odbicie, zobaczyłem, że jest miejsce na ponowne przywiązanie się do moich wartości.
Nie sugeruję, że powinienem rzucić wszystko i zacząć wyświadczać wszystkim przysługi. Muszę spełniać swoje potrzeby i szanować własne granice, aby naprawdę służyć.
Coraz częściej jednak przypominam sobie, że przez cały dzień zadawałem sobie pytanie: „Jak ten mały akt może być aktem służby?”
Niezależnie od tego, czy chodzi o gotowanie dla rodziny, zmywanie naczyń, pomoc tacie w jego ogrodzie, czy czytanie mojej babci, każde z nich jest okazją do dawania.
Kiedy daję z siebie, ucieleśniam osobę, którą chcę być.
Crystal Hoshaw jest matką, pisarką i wieloletnią praktykującą jogę. Uczyła w prywatnych studiach, na siłowniach oraz w spotkaniach indywidualnych w Los Angeles, Tajlandii i San Francisco Bay Area. Dzięki kursom online dzieli się przemyślanymi strategiami radzenia sobie z lękiem. Znajdziesz ją na Instagramie.
