Co to jest syndrom alienacji rodzicielskiej?

Jeśli jesteś świeżo po rozwodzie, przeżywasz kłopotliwą separację, a nawet rozstałeś się z partnerem jakiś czas temu, współczujemy ci. Te rzeczy rzadko są łatwe.

A jeśli we dwoje macie dziecko lub dzieci razem, sytuacja może być jeszcze trudniejsza. Między innymi możesz się martwić, że twój były partner zwraca się przeciwko tobie na twoje dziecko lub dzieci.

Alienacja rodzicielska to sytuacja, w której jeden rodzic stosuje strategie - czasami określane jako pranie mózgu, wyobcowanie lub programowanie - aby zdystansować dziecko od drugiego rodzica. Syndrom alienacji rodzicielskiej jest nieco kontrowersyjnym terminem (więcej o tym za chwilę), ale jest używany przez wielu do opisania wynikających z tego objawów u dziecka.

Jeśli były partner nieustannie i surowo wypowiada się dziecku na swój temat, czy może to prowadzić do wyobcowania i towarzyszącego jej zespołu? Przyjrzyjmy się bliżej.

Co to za „syndrom” - i czy jest prawdziwy?

Psycholog dziecięcy, który jako pierwszy ukuł termin „zespół alienacji rodzicielskiej (PAS)” w 1985 r., Richard Gardner, użył go do opisania zachowań dziecka narażonego na alienację rodzicielską (PA).

Co o tym myślą inni eksperci w tej dziedzinie? Po pierwsze - jest ten obszerny podręcznik, zwany Diagnostycznym i statystycznym podręcznikiem zaburzeń psychicznych (DSM-5, ponieważ obecnie jest w piątej wersji), który zawiera listę chorób psychicznych uznanych przez Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne. PAS nie ma w tym.

PAS nie jest również uznawany za stan zdrowia psychicznego przez:

• Amerykańskie Stowarzyszenie Psychologiczne
• Amerykańskie Stowarzyszenie Medyczne
• Światowa Organizacja Zdrowia

Jednak DSM-5 ma kod określający „dziecko dotknięte niepokojem w związku rodzicielskim”, któremu podlegałoby PAS. I nie ma wątpliwości, że zniszczona relacja rodzic-dziecko może być dużym problemem. Wydaje się, że może to wpływać na zdrowie psychiczne.

Zatem PAS nie jest tak naprawdę uważany za oficjalny syndrom w dziedzinie zdrowia psychicznego lub naukowego i nie jest czymś, co można zdiagnozować u Twojego dziecka. Nie oznacza to, że sytuacja i jej skutki dla zdrowia psychicznego się nie zdarzają.

Alienacja rodzicielska (bez syndromu)

Wyalienowanie rodzicielskie ma miejsce wtedy, gdy jeden rodzic zdyskredytuje drugiego rodzica dziecku lub dzieciom, które ich łączy. Na przykład, być może mama mówi dziecku, że tata ich nie kocha lub chce się z nimi widzieć. Albo tata mówi dziecku, że ich mama woli od nich swoją nową rodzinę (i dzieci z nowym partnerem).

Oskarżenia mogą być łagodne lub niezwykle dotkliwe. To zniekształca postrzeganie przez dziecko wyalienowanego rodzica, niezależnie od tego, jak wspaniałe były wcześniej jego relacje z tym rodzicem.

Zasadniczo cierpi na tym związek rodzic-dziecko, niezależnie od tego, czy zarzuty są prawdziwe, czy nie. Jeśli dziecko jest wielokrotnie powtarzane, na przykład, że tata jest złą osobą i nie chce się z nim widzieć - nawet jeśli to nieprawda - może w końcu odmówić rozmowy lub spotkania z tatą, gdy nadarzy się taka okazja.

Czasami rodzic robiący złe usta jest nazywany alienator a rodzicem, który jest przedmiotem krytyki, jest wyobcowany.

Terminy, które często pojawiają się, gdy mówimy o wyobcowaniu rodziców

• alienator lub rodzic programistyczny: rodzic dokonujący alienacji
• wyobcowany: rodzic, który jest przedmiotem krytyki / nienawistnych zarzutów lub roszczeń
• dziecko, które zostało zaprogramowane: dziecko, które przyjmuje pogląd alienatora na wyobcowanego; w ciężkich przypadkach dziecko, które całkowicie odrzuca wyobcowanego

Oznaki i objawy zespołu alienacji rodzicielskiej

Kiedy Gardner mówił o PAS, zidentyfikował osiem „symptomów” (lub kryteriów) tego:

1. Dziecko nieustannie i niesprawiedliwie krytykuje wyalienowanego rodzica (czasami nazywaną „kampanią oczerniania”).
2. Dziecko nie ma żadnych mocnych dowodów, konkretnych przykładów ani uzasadnień dla krytyki - lub ma tylko fałszywe uzasadnienie.
3. Uczucia dziecka dotyczące wyalienowanego rodzica nie są mieszane - wszystkie są negatywne, bez żadnych cech odkupienia. Nazywa się to czasem „brakiem ambiwalencji”.
4. Dziecko twierdzi, że wszystkie krytyki są jego własnymi wnioskami i opierają się na jego własnym niezależnym myśleniu. (W rzeczywistości w PA o wyobcowanym rodzicu mówi się, że „programuje” dziecko tymi pomysłami.)
5. Dziecko ma niezachwiane wsparcie dla alienatora.
6. Dziecko nie czuje się winne z powodu znęcania się lub nienawidzenia wyalienowanego rodzica.
7. Dziecko używa terminów i wyrażeń, które wydają się zapożyczone z języka dorosłych, odnosząc się do sytuacji, które nigdy się nie wydarzyły lub wydarzyły się przed jego pamięcią.
8. Uczucie nienawiści dziecka do wyalienowanego rodzica rozszerza się i obejmuje innych członków rodziny spokrewnionych z tym rodzicem (na przykład dziadków lub kuzynów z tej strony rodziny).

Gardner dodał później, że aby zdiagnozować PAS, dziecko powinno mieć silną więź z alienatorem, a wcześniej silną więź z wyalienowanym. Powiedział również, że dziecko powinno wykazywać negatywne zachowania, gdy przebywa z wyalienowanym rodzicem i mieć trudności z przejściem do opieki.

Oznaki, że może mieć miejsce alienacja rodzicielska

Czy więc ty lub twój były partner jesteście alienatorem, zrażającym drugiego rodzica? Oto kilka oznak, które mogą istnieć:

• Alienator może ujawnić niepotrzebne szczegóły dotyczące relacji - na przykład przypadki - dziecku. To z pewnością może sprawić, że dziecko poczuje się wyobcowane, a także wściekłe (i osobiście zranione) na coś, co naprawdę łączyło mamę i tatę.
• Alienator może uniemożliwić dziecku zobaczenie lub rozmowę z drugim rodzicem, jednocześnie mówiąc, że wyobcowany jest zajęty / zajęty / niezainteresowany dzieckiem.
• Alienator może nalegać, aby wszystkie rzeczy osobiste dziecka były przechowywane w domu cudzoziemca, niezależnie od tego, ile czasu dziecko spędza z drugim rodzicem.
• Cudzoziemiec może zaplanować kuszące czynności pod opieką drugiego rodzica. Na przykład: „W ten weekend miałeś być u taty, ale pomyślałem, że to idealny weekend, aby zaprosić znajomych na nocowanie z okazji urodzin w tym miesiącu. Co chciałbyś robić?"
• W związku z powyższym, cudzoziemiec może często naginać lub łamać wytyczne dotyczące opieki, zaaranżowane w sądzie lub poza nim. Z drugiej strony, cudzoziemiec może również odmówić kompromisu w sprawie umowy o opiekę. Na przykład, jeśli urodziny mamy wypadają w dniu, w którym tata sprawuje opiekę, a tata jest alienatorem, może stanowczo odmówić przyjęcia dziecka na urodzinową kolację, gdy mama o to poprosi.
• Tajemnica może stać się powszechna. Może się to zdarzyć na kilka sposobów: Alienator może przechowywać dokumentację medyczną, karty raportów, informacje o przyjaciołach dziecka i nie tylko. Może to zrazić dziecko do drugiego rodzica, ponieważ spójrzmy prawdzie w oczy - jeśli jeden rodzic zna wszystkich Twoich przyjaciół, lubi i czynności, to właśnie z tym rodzicem będziesz chciał porozmawiać.
• Plotki związane z tajemnicą mogą stać się powszechne. Alienator może zapytać dziecko o życie osobiste wyalienowanego rodzica i nie tylko. To może stać się tematem plotek. Och, twój tata ma nową dziewczynę? Jaka ona jest? Ciekawe, jak długo to potrwa. On miał cztery dziewczyny w roku, w którym byłeś w przedszkolu, a my nadal byliśmy małżeństwem, wiesz.
• Alienator może przejąć kontrolę nad relacjami dziecka z drugim rodzicem. Na przykład alienator może próbować monitorować wszystkie rozmowy telefoniczne, wiadomości tekstowe lub interakcje.
• Alienator może aktywnie porównać drugiego rodzica z nowym partnerem. Może to przybrać formę, gdy dziecko usłyszy, że macocha kocha je bardziej niż mama. Można nawet powiedzieć dziecku, że przybędzie je przybrany rodzic i nada mu nowe nazwisko.

To tylko niektóre z form alienacji rodzicielskiej. Należy pamiętać, że stosowanie PAS jest trudne w kontekście prawnym, jeśli chodzi o umowy o opiekę, ponieważ trudno to udowodnić. Jak na ironię, to w sporach o opiekę PAS pojawia się najczęściej.

PAS może być również używany do kontynuowania, ukrywania lub wzmacniania znęcania się. To poważna sytuacja, która może wiązać się z zarzutami karnymi.

Czy przybiera różne formy w zależności od tego, czy mama czy tata dokonuje alienacji?

Krótka odpowiedź na to pytanie nie jest tak naprawdę - po prostu społeczeństwo zmieniło się na tyle w ciągu ostatnich 30 lat, że wyobcowanie jest prawdopodobnie równie prawdopodobne w przypadku któregokolwiek z rodziców.

Gardner początkowo powiedział, że 90 procent kosmitek to matki. Czy to dlatego, że kobiety są bardziej zazdrosne, kontrolują lub martwią się o swoje dzieci, a mężczyźni są bardziej skłonni do robienia rzeczy, które kobiety uważają za warte wyobcowania? Wątpliwy. Każda osoba - czy to mama, czy tata - może mieć cechy, które prowadzą do wyobcowania.

Prawdopodobnie jest to bardziej związane z wciąż nieco akceptowanym „ideałem” z lat 70. i 80., zgodnie z którym ojcowie byli żywicielami rodziny, a matki rządziły domem - i dlatego mają więcej do powiedzenia na temat dzieci. Ale czasy się zmieniły. W rzeczywistości Gardner powiedział później, że zauważył zmianę wśród alienatorów z 90 procent matek na 50/50 matek i ojców.

Mimo to w wielu miejscach, ze względu na długotrwałe normy społeczne (między innymi), osobą, która domyślnie otrzymuje większą opiekę (wszystkie inne rzeczy są równe), jest mama. To stawia mamę w miejscu, w którym jest może łatwiej będzie zrazić tatę.

Z drugiej strony - a także z powodu długotrwałych norm społecznych, oczekiwań, luk płacowych i nie tylko - tato może ma więcej środków do swojej dyspozycji, aby zrazić do siebie mamę, jeśli chodzi o opłaty prawne w bitwach o opiekę i kuszenie dzieci prezentami lub obietnicami. Jednak nie mówimy, że tak jest.

Tak czy inaczej, dziecko musi radzić sobie z konsekwencjami.

Jak wyobcowanie rodziców wpływa na dzieci

W jednym badaniu z 2016 r. Przeprowadzono ankietę wśród 109 osób w wieku studenckim i stwierdzono istotny związek między zachowaniami wyobcowanych rodziców a zachowaniami tych, którzy byli wyobcowani. Innymi słowy, dzieci, które są narażone na sytuacje alienacji rodzicielskiej, mogą wyrosnąć na takie same zachowania jak alienator.

Dzieci, które są wyalienowane z jednego z rodziców, mogą:

• doświadczać zwiększonej złości
• mają zwiększone poczucie zaniedbania (lub nawet faktycznie zaniedbują swoje podstawowe potrzeby, będąc złapanym w środku walki rodziców)
• nauczyć się destrukcyjnego wzoru, który przekazują innym
• przyjąć wypaczony pogląd na rzeczywistość i skłonić się do kłamstwa na temat innych
• stać się walecznym z innymi dzięki nauczeniu się mentalności „my kontra oni”
• postrzegają rzeczy jako bardzo „czarno-białe”
• brak empatii

Oczywiście, jeśli rodzic jest znęcający się lub w inny sposób krzywdzący, muszą istnieć ograniczenia - lub całkowity zakaz - kontaktu z dzieckiem. Ale w większości innych okoliczności, w których dwoje rodziców zaczęło razem i angażowało się w życie dziecka, dziecko zyskuje najwięcej na posiadaniu obojga rodziców także po rozstaniu.

Dzieci są odporne. Ale są też wrażliwi. Jeśli zachodzi alienacja rodzicielska, dzieci stają się bardziej bezbronne.

Co możesz z tym zrobić?

Nie ma ustalonego, uniwersalnego leczenia PAS z kilku powodów: po pierwsze, nie jest to oficjalna diagnoza. Ale dwa - i nawet jeśli był to stan medycznie uznany - PAS i okoliczności są tak indywidualne.

W niektórych sytuacjach może pomóc terapia mająca na celu ponowne połączenie dziecka z wyalienowanym rodzicem. W innych przypadkach zmuszanie dziecka do poddania się takiej terapii zjednoczeniowej może być traumatyczne. A nakazy sądowe z pewnością mogą przyczynić się do urazu, ponieważ organom prawnym brakuje odpowiedniego przeszkolenia, aby radzić sobie ze złożoną sytuacją w zakresie zdrowia psychicznego.

Znalezienie renomowanej poradni rodzinnej, dobrego terapeuty i psychologa dziecięcego może być najlepszym miejscem do rozpoczęcia. Pomocni mogą być również mediatorzy - wyznaczeni przez sąd lub w inny sposób.

Leczenie będzie musiało być dostosowane do konkretnej sytuacji Twojej rodziny. W grę wchodzą dynamiczny, rozwojowy wiek Twojego dziecka i inne czynniki.

Na początek porozmawiaj z pediatrą swojego dziecka o zalecanych przez nich specjalistach ds. Zdrowia psychicznego.

Na wynos

Syndrom alienacji rodzicielskiej nigdy nie został zaakceptowany przez środowiska medyczne czy naukowe jako zaburzenie lub syndrom. Może to sprawić, że sprawa stanie się naprawdę problematyczna, gdy sprawa trafi do sądów w ramach kwestii związanych z opieką.

W rzeczywistości niektórzy ludzie twierdzą, że PAS jest „nienaukowy” i wymaga naprawdę precyzyjnej, akceptowanej z medycznego punktu widzenia definicji, zanim będzie w ogóle używany.

Niezależnie od tego, alienacja rodziców niestety istnieje i może zaszkodzić nie tylko zdrowiu więzi, ale także własnemu zdrowiu psychicznemu dziecka. Jeśli znajdziesz się w takiej sytuacji, ważne jest, aby zasięgnąć porady specjalisty ds. Zdrowia psychicznego w sprawie swojej indywidualnej sytuacji.