Co to jest PDD-NOS?

PDD-NOS lub wszechobecne zaburzenie rozwojowe - nieokreślone inaczej, były jedną z pięciu kategorii diagnozy autyzmu.

W przeszłości diagnozę PDD-NOS podawano, gdy dana osoba miała pewne objawy autyzmu, ale nie spełniała pełnych kryteriów diagnostycznych dla schorzeń, takich jak zaburzenie autystyczne i zespół Aspergera.

Co to jest PDD-NOS?

Przed 2013 rokiem PDD-NOS był jednym z pięciu rozpoznań zawartych w Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, wydanie czwarte, rewizja tekstu (DSM-IV-TR) opublikowanego w 2000 roku.

PDD-NOS rozpoznawano, gdy dana osoba miała upośledzenie umiejętności społecznych, niezdolność do skutecznej interakcji z innymi ludźmi, problemy z komunikacją werbalną lub niewerbalną lub stereotypowe zachowanie, zainteresowania i czynności.

PDD-NOS stosowane tylko u osób, które nie miały żadnej z następujących diagnoz:

• specyficzne wszechobecne zaburzenie rozwojowe
• schizofrenia
• schizotypowe zaburzenie osobowości
• osobowość unikająca

PDD-NOS obejmowało również diagnozę atypowego autyzmu, która była stosowana, gdy objawy danej osoby nie spełniały pełnych kryteriów diagnozy zaburzenia autystycznego, ponieważ objawy pojawiły się lub zostały zdiagnozowane w starszym wieku, nie były typowe objawy autyzmu lub jedno i drugie.

W 2013 roku Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne zaktualizowało DSM do piątej edycji. Dzięki tej zmianie wyeliminowano całą kategorię „wszechobecnych zaburzeń rozwojowych” i nie stosowano już diagnozy PDD-NOS.

Zamiast tego zaburzenia te zostały umieszczone w ramach diagnozy zaburzeń ze spektrum autyzmu w kategorii „zaburzenia neurorozwojowe”.

Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o tym, czym był PDD-NOS, jakie są obecne kryteria diagnostyczne oraz jak choroba jest obecnie diagnozowana i leczona.

PDD-NOS i zespół Aspergera

Wcześniej DSM-4 dzielił autyzm na pięć oddzielnych kategorii. One były:

• zaburzenie autystyczne
• Zaburzenie Retta
• Zespół Aspergera
• zaburzenie dezintegracyjne w dzieciństwie
• wszechobecne zaburzenia rozwojowe-NOS (PDD-NOS)

Diagnoza PDD-NOS może zostać postawiona osobie z łagodnymi lub silnie funkcjonującymi objawami, która nie spełnia wszystkich kryteriów rozpoznania Aspergera. Podobnie, tę diagnozę można postawić tym, którzy nie spełnili wszystkich wymaganych kryteriów diagnostycznych dla zespołu Retta.

W DSM-5 stany te są teraz zgrupowane pod jedną etykietą diagnostyczną: zaburzenie ze spektrum autyzmu (ASD).

Jakie są objawy PDD-NOS?

Wcześniej u ludzi zdiagnozowano PDD-NOS, gdy nie wykazywali objawów zgodnych z innymi stanami z kategorii „wszechobecne zaburzenia rozwojowe”.

Objawy wszechobecnego zaburzenia rozwojowego obejmowały:

• problemy z używaniem i rozumieniem języka
• trudności związane z ludźmi
• niezwykła zabawa zabawkami
• problemy ze zmianami w rutynie
• powtarzające się ruchy lub zachowanie

W DSM-5 skonsolidowano objawy PDD-NOS i innych kategorii autyzmu. Od 2013 roku objawy ASD dzielą się teraz na dwie kategorie, do których należą:

• deficyty w komunikacji i interakcji
• ograniczone lub powtarzalne ruchy

Osoby z zaburzeniami ze spektrum autyzmu są oceniane na podstawie nasilenia tych objawów, a nasilenie jest określane na podstawie poziomu wsparcia, jakiego potrzebują w każdej kategorii. Kategorie mają unikalne objawy.

Objawy komunikacji społecznej i interakcji mogą obejmować:

• mający trudności z zainicjowaniem lub utrzymaniem rozmowy
• słaby kontakt wzrokowy lub brak kontaktu wzrokowego
• mieć trudności z wyrażaniem uczuć lub emocji lub niezrozumieniem uczuć innych
• niezrozumienie sygnałów niewerbalnych, takich jak mimika, gesty lub postawa
• powolne reagowanie na kogoś, kto wykrzykuje jego imię lub próbuje zwrócić na siebie jego uwagę

Restrykcyjne lub powtarzające się objawy zachowania mogą obejmować:

• angażowanie się w powtarzające się zachowania, takie jak kołysanie się w przód iw tył lub powtarzanie określonych słów lub fraz
• utrzymywanie określonej rutyny i denerwowanie się, gdy są w niej nawet niewielkie zmiany
• posiadające większą lub mniejszą wrażliwość na stymulację sensoryczną, taką jak hałas lub światło
• posiadanie intensywnego, bardzo skupionego zainteresowania określonymi przedmiotami lub tematami
• rozwijanie określonych preferencji żywieniowych lub odmawianie spożywania określonej żywności

Diagnozując ASD, lekarze oceniają poziom wsparcia, jakiego potrzebuje dana osoba w codziennym funkcjonowaniu, w skali od jednego do trzech dla każdej z dwóch kategorii.

Muszą również określić, czy objawy są związane z:

• niepełnosprawność intelektualna
• zaburzenia językowe
• znany stan medyczny lub genetyczny lub czynnik środowiskowy
• inne zaburzenie neurorozwojowe, psychiczne lub behawioralne
• katatonia

Jakie są czynniki ryzyka dla PDD-NOS lub autyzmu?

ASD to bardzo złożony stan i nie wszystkie przyczyny są znane. Powszechnie uważa się, że przyczyną tego stanu może być kombinacja czynników genetycznych i środowiskowych.

Z punktu widzenia genetyki mutacje mogą być czynnikiem przyczyniającym się do tego, ale nauka nie jest obecnie w tej sprawie jednoznaczna. Zaburzenie ze spektrum autyzmu jest często opisywane jako genetycznie heterogeniczne (co oznacza, że ​​może mieć wiele przyczyn).

Dodatkowo ASD może być związane z pewnymi zaburzeniami genetycznymi, takimi jak zespół łamliwego chromosomu X lub zespół Retta.

Podobnie jak w przypadku możliwych przyczyn genetycznych, naukowcy nadal badają potencjalne przyczyny środowiskowe i inne czynniki ryzyka ASD. Oto kilka przykładów badanych tematów:

• infekcje wirusowe
• leki przyjmowane w czasie ciąży
• zanieczyszczenia środowiska.

ryzyko autyzmu

Obecnie czynniki ryzyka ASD mogą obejmować:

• posiadanie rodzeństwa z ASD
• seks - chłopcy są bardziej narażeni na rozwój ASD niż dziewczynki
• posiadanie starszych rodziców
• urodzenie się przedwcześnie lub z niską masą urodzeniową
• z chorobami genetycznymi, takimi jak zespół łamliwego chromosomu X lub zespół Retta

Niektórzy obawiają się, że ASD może być związane ze szczepieniami w dzieciństwie. W związku z tym był to bardzo ciężki obszar badań przez wiele lat. Jednak badania nie wykazały związku między szczepionkami lub ich składnikami a rozwojem ASD.

Jak diagnozuje się PDD-NOS?

Ponieważ PDD-NOS nie jest uwzględniony w DSM-5, prawdopodobnie nie zostanie zdiagnozowany przez aktualnego lekarza. Raczej ci, którzy kiedyś otrzymali diagnozę PDD-NOS, prawdopodobnie otrzymają teraz diagnozę ASD i ocenę ciężkości.

Dzieci powinny być poddawane regularnym badaniom rozwojowym w ramach każdej rutynowej kontroli zdrowia.

Podczas tych badań lekarz zada Ci pytania dotyczące rozwoju Twojego dziecka i oceni, w jaki sposób dziecko się komunikuje, porusza i zachowuje.

Ponadto American Academy of Pediatrics (AAP) zaleca, aby wszystkie dzieci były poddawane badaniom przesiewowym pod kątem ASD w wieku od 18 do 24 miesięcy.

Jeśli zauważą jakiekolwiek oznaki możliwego problemu rozwojowego, poproszą o drugie, bardziej kompleksowe badanie. Mogą sami przeprowadzić takie badanie przesiewowe lub skierować Cię do specjalisty, takiego jak pediatra rozwojowy lub neurolog dziecięcy.

ASD można również zdiagnozować u starszych dzieci, młodzieży i dorosłych na podstawie oceny przeprowadzonej przez lekarza podstawowej opieki zdrowotnej lub osobę specjalizującą się w ASD.

Na czym polega leczenie PDD-NOS?

Istnieje wiele dostępnych metod leczenia ASD, w tym PDD-NOS.

Poniżej krótko omówimy niektóre z nich:

• Zastosowana analiza behawioralna (ABA). Istnieje kilka różnych typów ABA. Zasadniczo ABA zajmuje się wzmacnianiem pozytywnych zachowań, jednocześnie zniechęcając do negatywnych.
• Terapia mowy lub języka. Ten rodzaj terapii może pomóc w problemach z językiem lub komunikacją.
• Terapia zajęciowa lub fizjoterapia. Mogą one pomóc w problemach z koordynacją, a także w nauce codziennych zadań, takich jak ubieranie się i kąpiel.
• Leki. Nie ma leków do bezpośredniego leczenia ASD. Jednak inne stany, takie jak lęk i depresja, często występują wraz z ASD. Leki mogą pomóc w leczeniu tych schorzeń.
• Terapia poznawczo-behawioralna. Terapia poznawczo-behawioralna może pomóc osobom z ASD w radzeniu sobie z lękiem, depresją lub innymi wyzwaniami psychologicznymi, których mogą doświadczać.
• Zmiany w diecie. Może to obejmować diety bezglutenowe lub bez kazeiny lub stosowanie suplementów witaminowych lub probiotycznych. Obecnie większość z nich nie przynosi udowodnionych korzyści, dlatego przed zmianą diety dziecka należy porozmawiać z pediatrą.
• Terapie alternatywne lub uzupełniające. Mogą to być różne rzeczy, takie jak muzykoterapia, terapia masażu i ziołolecznictwo. Należy pamiętać, że nie ma wielu badań dotyczących skuteczności wielu z tych terapii, podczas gdy inne okazały się nieskuteczne. Niektóre z tych terapii mogą wiązać się ze znacznym ryzykiem, dlatego przed rozpoczęciem należy porozmawiać z lekarzem.

Jakie są perspektywy dla osoby z PDD-NOS?

Obecnie nie ma lekarstwa na ASD. Jednak ważna jest wczesna diagnoza i wcześniejsze rozpoczęcie leczenia.

Zapewni to osobom z ASD potrzebną pomoc i narzędzia niezbędne do nauczenia się funkcjonowania w swoim środowisku.

Nie ma dwóch takich samych osób z ASD. Perspektywa może zależeć od występujących objawów, a także od ich nasilenia. Twój lekarz będzie ściśle z Tobą współpracował, aby opracować plan leczenia odpowiedni dla Ciebie lub Twojego dziecka.

Na wynos

PDD-NOS był jedną z kategorii wszechobecnych zaburzeń rozwojowych występujących w DSM-4. Obejmował objawy, które umieściły osobę ze spektrum autyzmu, ale nie były zgodne z innymi kategoriami PDD występującymi w tej wersji DSM.

Od 2013 roku PDD-NOS nie jest już diagnozą. Zamiast tego jest objęty ogólną diagnozą zaburzeń ze spektrum autyzmu (ASD).

ASD jest zwykle diagnozowane u małych dzieci, ale można je również rozpoznać u osób starszych. Istnieje wiele możliwych opcji leczenia osób z ASD. Wiele z nich koncentruje się na promowaniu lepszych umiejętności społecznych i komunikacyjnych oraz łagodzeniu negatywnych zachowań.

Każda osoba z ASD jest inna. Decydując się na plan leczenia, będziesz współpracować z lekarzem w celu ustalenia optymalnego przebiegu leczenia dla Ciebie lub Twojego dziecka.