Dochodziło do mnie najczęściej w nocy, kiedy moja córeczka była już w łóżku. Pojawił się po wyłączeniu komputera, po odłożeniu pracy i zgaszeniu świateł.
To wtedy duszące fale żalu i samotności uderzały najsilniej, atakując mnie raz po raz, grożąc, że wciągną mnie pod siebie i utopią we własnych łzach.
Miałem już wcześniej do czynienia z depresją. Ale w moim dorosłym życiu był to z pewnością najbardziej bezwzględny atak, jakiego doświadczyłem.
Oczywiście wiedziałem, dlaczego mam depresję. Życie stało się ciężkie, zagmatwane i przerażające. Przyjaciel odebrał mu życie i wszystko inne spadło stamtąd.
Wydawało się, że wszystkie moje związki rozpadają się. Na powierzchnię wychodziły stare rany z moją rodziną. Ktoś, w co wierzyłem, że nigdy mnie nie opuści, po prostu zniknął. A wszystko to piętrzyło się na mnie jak ten ciężar, którego nie mogłem już znieść.
Gdyby nie moja córka, stojąca przede mną na lądzie, podczas gdy fale wciąż groziły, że mnie wciągną, nie jestem pewien, czy przeżyłbym to.
Jednak nie przetrwanie nie wchodziło w grę. Jako samotna matka nie miałam luksusu rozpadania się. Nie miałem możliwości zepsucia.
Przeszedłem przez depresję dla mojej córki
Wiem, że właśnie dlatego depresja uderzyła mnie najbardziej w nocy.
W ciągu dnia ktoś całkowicie na mnie polegał. Żaden inny rodzic nie czekał za skrzydłami, by przejąć kontrolę, gdy przepracowałem swój smutek. Nie było nikogo innego, kogo można by oznaczyć, gdybym miał zły dzień.
Była tylko ta mała dziewczynka, którą kocham bardziej niż cokolwiek lub kogokolwiek na tym świecie, licząc na to, że utrzymam to razem.
Więc zrobiłem co w mojej mocy. Każdy dzień był bitwą. Miałem ograniczoną energię dla kogokolwiek innego. Ale dla niej wypchnąłem na powierzchnię każdą uncję siły, jaką miałem.
Nie wierzę, że byłam najlepszą mamą w tamtych miesiącach. Z pewnością nie byłam mamą, na którą zasługiwała. Ale dzień po dniu zmusiłem się do wstawania z łóżka.
Położyłem się na podłodze i bawiłem się z nią. Zabrałem nas na przygody mamusi i córek. Walczyłem przez mgłę, aby się pojawiać raz po raz. Zrobiłem to wszystko dla niej.
W pewnym sensie myślę, że bycie samotną matką mogło uratować mnie przed ciemnością.
Jej małe światełko świeciło coraz jaśniej każdego dnia, przypominając mi, dlaczego tak ważna jest walka z bólem, który czułem.
Każdego dnia była to walka. Nie ma wątpliwości: była walka.
Zmuszałem się do powrotu do regularnej terapii, nawet jeśli znalezienie godzin na zrobienie tego wydawało się niemożliwe. Codziennie toczyłem ze sobą walkę o wejście na bieżnię, jedyną rzeczą, która na zawsze mogła oczyścić mój umysł - nawet wtedy, gdy chciałem tylko schować się pod kołdrą. Było to wyczerpujące zadanie wyciągnięcia ręki do przyjaciół, przyznania się, jak bardzo upadłem i powolnej odbudowy systemu wsparcia, który nieumyślnie zburzyłem we mgle.
To jest siła
Były małe kroki i było to trudne. Pod wieloma względami było to trudniejsze, ponieważ byłam mamą.
Czas na samoopiekę wydawał się jeszcze bardziej ograniczony niż wcześniej. Ale był też ten głos, który szeptał w mojej głowie, przypominając mi, że ta mała dziewczynka, którą mam szczęście nazwać własną, liczy na mnie.
Ten głos nie zawsze był miły. Były chwile, kiedy moja twarz była zalana łzami i patrzyłem w lustro tylko po to, by usłyszeć, jak głos mówi: „To nie jest siła. To nie jest kobieta, którą chcesz, żeby zobaczyła Twoja córka ”.
Logicznie rzecz biorąc, wiedziałem, że ten głos się myli. Wiedziałem, że nawet najlepsze matki czasami się rozpadają i że nasze dzieciaki mogą widzieć, jak walczymy.
Jednak w głębi serca chciałem być lepszy.
Chciałem być lepszy dla mojej córki, ponieważ samotne matki nie mają luksusu rozbijania. Ten głos w mojej głowie zawsze szybko przypominał mi, jak głęboko zawodziłem w swojej roli za każdym razem, gdy pozwalałem, by te łzy spływały. Żeby było jasne: spędziłem sporo czasu na terapii, rozmawiając tylko o tym głosie.
Konkluzja
Życie jest trudne. Gdybyś zapytał mnie rok temu, powiedziałbym ci, że wszystko rozgryzłem. Powiedziałbym ci, że kawałki mojego życia zbiegły się ze sobą jak kawałki układanki i że wszystko było tak idylliczne, jak mogłem sobie wyobrazić.
Ale ja nie jestem doskonały. Nigdy nie będę. Doświadczyłem lęku i depresji. Rozpadam się, gdy robi się ciężko.
Na szczęście mam też możliwość wyrwania się z tych pułapek. Robiłem to już wcześniej. Wiem, że jeśli znowu mnie wciągną, to też to zrobię.
Podniosę się dla mojej córki - dla nas obojga. Zrobię to dla naszej rodziny. Konkluzja: jestem samotną mamą i nie mam luksusu łamania się.
Leah Campbell jest pisarką i redaktorką mieszkającą w Anchorage na Alasce. Jest samotną matką z wyboru po nieoczekiwanej serii wydarzeń, które doprowadziły do adopcji jej córki. Leah jest także autorką książki „Samotna bezpłodna kobieta”I pisał obszernie na tematy niepłodności, adopcji i rodzicielstwa. Możesz połączyć się z Leah przez Facebook, jej stronie internetowej, i Świergot.
