Cory Lee miał lot z Atlanty do Johannesburga. I jak większość podróżników spędził dzień przed przygotowaniami do wielkiej wyprawy - nie tylko pakując walizki, ale także powstrzymując się od jedzenia i wody. Tylko w ten sposób byłby w stanie pokonać tę 17-godzinną podróż.
„Po prostu nie korzystam z łazienki w samolocie - to najgorsza część latania dla mnie i dla każdego innego użytkownika wózka inwalidzkiego” - mówi Lee, który ma rdzeniowy zanik mięśni i pisze na blogach o swoim doświadczeniu podróżowania po świecie na elektrycznym wózku inwalidzkim w Curb Uwolnij się z Cory Lee.
„Mógłbym skorzystać z krzesła przy przejściu, aby przenieść się z siedzenia w samolocie do łazienki, ale potrzebowałbym osoby towarzyszącej w łazience, która by mi pomogła i nie byłoby możliwe, abyśmy oboje zmieścili się w łazience. Zanim dotarłem do Republiki Południowej Afryki, byłem gotowy wypić galon wody ”.
Dowiedzenie się, co zrobić, gdy natura wzywa w locie (lub całkowicie zapobiec temu wezwaniu) to dopiero początek tego, o czym muszą pomyśleć podróżni niepełnosprawni.
Większość tej planety nie została zaprojektowana z myślą o potrzebach różnych typów ciała lub zdolności, a poruszanie się po niej może pozostawić podróżnych w niebezpiecznych i upokarzających sytuacjach.
Ale pluskwa w podróży może ugryźć prawie każdego - a podróżujący na wózku inwalidzkim podejmują się wyzwań logistycznych, aby spełnić swoje pragnienie zwiedzania świata, zbierając po drodze częste mile lotnicze i pieczątki paszportowe.
Oto, jak to jest podróżować, gdy jesteś niepełnosprawny.
Żmudne podróże
„To nie jest cel podróży, to podróż” to ulubiona mantra wśród podróżników. Ale ten cytat może również dotyczyć najtrudniejszej części podróżowania z niepełnosprawnością.
Szczególnie latanie może powodować stres emocjonalny i fizyczny podczas korzystania z wózka inwalidzkiego.
„Staram się przybyć co najmniej trzy godziny przed lotem międzynarodowym” - mówi Lee. „Przejście przez ochronę zajmuje trochę czasu. Zawsze muszę dostać prywatną wizytę, a oni muszą wymazać mój wózek inwalidzki pod kątem substancji ”.
Samolot też nie jest piknikiem. Podróżni współpracują z personelem lotniska, aby przed wejściem na pokład przesiąść się z własnego wózka inwalidzkiego na krzesło transferowe.
„Mają specjalne pasy bezpieczeństwa [zapewniające bezpieczeństwo na krześle przy przejściu]” - mówi Marcela Maranon, która została sparaliżowana od pasa w dół i po wypadku samochodowym amputowano jej lewą nogę powyżej kolana. Teraz promuje dostępne podróże na swoim Instagramie @TheJourneyofaBraveWoman.
„Personel pomoże. Niektórzy z tych ludzi są bardzo dobrze wyszkoleni, ale inni wciąż się uczą i nie wiedzą, gdzie idą paski. Trzeba być naprawdę cierpliwym ”- dodaje.
Następnie podróżni muszą przenieść się z miejsca do przesiadki na miejsce w samolocie. Jeśli nie mogą tego zrobić samodzielnie, być może będą musieli poprosić kogoś z załogi linii lotniczej, aby pomógł im usiąść na miejscu.
„Jako klient zwykle nie czuję się niewidoczny ani nieoceniony, ale kiedy lecę, często czuję się jak bagaż, przypinany do rzeczy i odsuwany na bok” - mówi Brook McCall, oddolny menedżer ds. United Spinal Association, który przeszedł porażenie czterokończynowe po upadku z balkonu.
„Nigdy nie wiem, kto będzie tam, aby pomóc mi podnieść mnie do siedzenia i z powrotem, a oni zwykle nie ustawiają mnie dobrze. Za każdym razem czuję się niebezpiecznie ”.
Oprócz obaw o swoje fizyczne bezpieczeństwo podróżni niepełnosprawni obawiają się również, że ich wózki inwalidzkie i skutery (które należy sprawdzić przy bramce) zostaną uszkodzone przez załogi lotnicze.
Podróżni często podejmują dodatkowe środki ostrożności, aby zminimalizować ryzyko uszkodzenia swoich krzeseł, rozbijając je na mniejsze części, owijając delikatne kawałki bąbelkami i dołączając szczegółowe instrukcje, aby pomóc członkom załogi w bezpiecznym przenoszeniu i przechowywaniu wózków inwalidzkich.
Ale to nie zawsze wystarcza.
W swoim pierwszym raporcie na temat niewłaściwego obchodzenia się z urządzeniami mobilnymi Departament Transportu USA stwierdził, że 701 wózków inwalidzkich i skuterów zostało uszkodzonych lub zgubionych w 2018 roku od 4 do 31 grudnia - średnio 25 dziennie.
Sylvia Longmire, dostępna konsultantka ds. Podróży, która żyje ze stwardnieniem rozsianym (SM) i pisze o podróżowaniu na wózku inwalidzkim w Spin the Globe, z przerażeniem obserwowała z samolotu, jak jej skuter został uszkodzony przez załogi próbujące załadować go podczas lotu z Frankfurtu do Słowenia.
„Pchali go razem z hamulcami, a przednia opona spadła z obręczy, zanim ją załadowali. Martwiłem się przez cały czas. To był najgorszy lot samolotem ”- mówi.
„Złamanie wózka inwalidzkiego jest jak złamanie nogi”.
- Brook McCall
Ustawa o dostępie do przewoźnika lotniczego nakłada na linie lotnicze obowiązek pokrycia kosztów wymiany lub naprawy zgubionego, uszkodzonego lub zniszczonego wózka inwalidzkiego. Oczekuje się również, że linie lotnicze zapewnią wypożyczane krzesła, z których podróżni będą mogli w międzyczasie korzystać.
Ale ponieważ wielu użytkowników wózków inwalidzkich polega na niestandardowym sprzęcie, ich mobilność może być poważnie ograniczona, gdy ich wózek jest naprawiany - potencjalnie zrujnując wakacje.
„Pewna linia lotnicza złamała kiedyś mi koło nie do naprawienia i musiałem dużo z nimi walczyć, aby otrzymać odszkodowanie. Dwa tygodnie zajęło im przyniesienie mi wypożyczonego krzesła, które nie pasowało do zamków w moim samochodzie i zamiast tego trzeba było je związać. Zdobycie koła zajęło [miesiąc] cały miesiąc ”- mówi McCall.
„Na szczęście stało się to, gdy byłem w domu, a nie w miejscu docelowym. Ale jest tak wiele do zrobienia. Złamanie mojego wózka inwalidzkiego jest jak złamanie nogi - powiedziała.
Planowanie każdego szczegółu
Podróżowanie z kaprysu zwykle nie jest opcją dla osób niepełnosprawnych - jest po prostu zbyt wiele zmiennych do rozważenia. Wielu użytkowników wózków inwalidzkich twierdzi, że na zaplanowanie podróży potrzeba od 6 do 12 miesięcy.
„Planowanie to niezwykle szczegółowy, żmudny proces. Zajmuje to wiele godzin ”- mówi Longmire, która odwiedziła 44 kraje, odkąd zaczęła w pełnym wymiarze godzin na wózku inwalidzkim. „Pierwszą rzeczą, którą robię, kiedy chcę gdzieś pojechać, jest szukanie działającego tam biura podróży, które jest dostępne, ale może być trudno go znaleźć”.
Jeśli uda jej się znaleźć dostępne biuro podróży, Longmire będzie współpracować z personelem w celu zorganizowania zakwaterowania przyjaznego dla wózków inwalidzkich oraz transportu i działań w miejscu docelowym.
„Chociaż mogę zrobić wszystko dla siebie, czasami miło jest przekazać pieniądze firmie, która zajmie się wszystkim, a ja po prostu przychodzę i miło spędzam czas” - wyjaśnił Longmire.
Podróżni z niepełnosprawnościami, którzy samodzielnie zajmują się planowaniem podróży, mają jednak coś dla siebie. Jednym z największych problemów jest zakwaterowanie. Termin „dostępny” może mieć różne znaczenia w zależności od hotelu i kraju.
„Kiedy zacząłem podróżować, zadzwoniłem do hotelu w Niemczech, aby zapytać, czy są przystosowane dla wózków inwalidzkich. Powiedzieli, że mają windę, ale to była jedyna rzecz - brak dostępnych pokoi ani łazienek, mimo że na stronie internetowej podano, że hotel jest całkowicie dostępny ”- mówi Lee.
Podróżni mają różny poziom niezależności i szczególne potrzeby w stosunku do pokoju hotelowego, dlatego samo zobaczenie pokoju oznaczonego jako „dostępny” na stronie internetowej hotelu nie wystarczy, aby zagwarantować, że spełni on ich dokładne potrzeby.
Osoby często muszą zadzwonić do hotelu z wyprzedzeniem, aby zapytać o dokładne specyfikacje, takie jak szerokość drzwi, wysokość łóżek i czy jest prysznic bez brodzika. Nawet wtedy mogą nadal potrzebować kompromisów.
Podczas podróży McCall korzysta z podnośnika Hoyer - dużego podnośnika, który pomaga jej przejść z wózka inwalidzkiego do łóżka.
„Wsuwa się pod łóżko, ale wiele łóżek hotelowych ma platformy pod spodem, co sprawia, że jest to naprawdę trudne. Moja asystentka i ja wykonujemy ten dziwny manewr [żeby to zadziałało], ale jest to duży problem, zwłaszcza jeśli łóżko jest zbyt wysokie ”- mówi.
Wszystkie te drobne niedogodności - od pokoi, w których brakuje dostępnych pryszniców po łóżka, które są zbyt wysokie - często można przezwyciężyć, ale mogą one również prowadzić do ogólnie frustrującego, wyczerpującego doświadczenia. Osoby niepełnosprawne twierdzą, że warto podjąć dodatkowy wysiłek, wykonując telefony z góry, aby zminimalizować stres po odprawie.
Inną rzeczą, którą użytkownicy wózków inwalidzkich rozważają przed wyruszeniem w podróż, jest transport naziemny. Pytanie „Jak dostanę się z lotniska do hotelu?” często wymaga starannego planowania na kilka tygodni przed przybyciem.
„Poruszanie się po mieście jest dla mnie zawsze trochę zmartwieniem. Staram się zebrać jak najwięcej informacji i znaleźć dostępne biura podróży w okolicy. Ale kiedy dojeżdżasz na miejsce i próbujesz wezwać dostępną taksówkę, zawsze zastanawiasz się, czy naprawdę będzie dostępna, kiedy jej potrzebujesz i jak szybko do Ciebie dotrze ”- mówi Lee.
Cel podróży
Przy tak wielu przeszkodach w podróżowaniu naturalne jest zastanawianie się: po co w ogóle zawracać sobie głowę podróżowaniem?
Oczywiście zobaczenie najsłynniejszych miejsc na świecie (z których wiele jest stosunkowo dostępnych dla osób na wózkach inwalidzkich) inspiruje wiele osób do skakania na długodystansowych lotach.
Ale dla tych podróżników wędrówka po świecie wykracza daleko poza zwiedzanie - pozwala im na głębsze połączenie się z ludźmi z innych kultur, często wspierane przez sam wózek inwalidzki. Przykład: grupa studentów zwróciła się do Longmire podczas niedawnej wizyty w Suzhou w Chinach, aby zachwycać się swoim krzesłem przez tłumacza.
„Mam naprawdę kiepskie krzesło, a oni myśleli, że jest niesamowity. Jedna dziewczyna powiedziała mi, że jestem jej bohaterem. Zrobiliśmy razem duże zdjęcie grupowe i teraz mam pięciu nowych przyjaciół z Chin w WeChat, krajowej wersji WhatsApp ”- mówi.
„Cała ta pozytywna interakcja była niesamowita i tak nieoczekiwana. To sprawiło, że stałem się obiektem fascynacji i podziwu, w przeciwieństwie do ludzi, którzy patrzą na mnie jak na osobę niepełnosprawną, którą należy pogardzać i zawstydzać ”- dodaje Longmire.
A przede wszystkim udane poruszanie się po świecie na wózku inwalidzkim daje niektórym niepełnosprawnym podróżnikom poczucie spełnienia i niezależności, których nie mogą uzyskać nigdzie indziej.
„Podróże pozwoliły mi dowiedzieć się więcej o sobie” - mówi Maranon. „Nawet żyjąc z niepełnosprawnością, mogę tam wyjść, cieszyć się światem i dbać o siebie. To mnie wzmocniło ”.
Joni Sweet jest niezależną pisarką specjalizującą się w podróżach, zdrowiu i zdrowiu. Jej prace zostały opublikowane przez National Geographic, Forbes, Christian Science Monitor, Lonely Planet, Prevention, HealthyWay, Thrillist i nie tylko. Bądź na bieżąco z nią na Instagramie i przeglądaj jej portfolio.
