Sposób przedstawiania i omawiania HIV i AIDS w mediach bardzo się zmienił w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat. Dopiero w 1981 r. - mniej niż 40 lat temu - New York Times opublikował artykuł, który stał się niesławnie znany jako historia o „raku gejów”.
Dziś mamy znacznie więcej wiedzy na temat HIV i AIDS, a także skutecznych metod leczenia. Po drodze filmowcy stworzyli sztukę i udokumentowali realia życia i doświadczeń ludzi z HIV i AIDS. Te historie zrobiły coś więcej niż tylko poruszyły ludzkie serca. Podnieśli świadomość i zwrócili uwagę na ludzką twarz epidemii.
Wiele z tych historii koncentruje się szczególnie na życiu gejów. W tym miejscu przyjrzę się dokładniej pięciu filmom i dokumentom, które dobrze oddają doświadczenia gejów podczas epidemii.
Wczesna świadomość
Ponad 5000 osób zmarło z powodu komplikacji związanych z AIDS w Stanach Zjednoczonych do czasu wyemitowania „An Early Frost” 11 listopada 1985 r. Aktor Rock Hudson zmarł miesiąc wcześniej, po tym, jak stał się pierwszą sławną osobą, która ujawniła swoją opinię publiczną. HIV wcześniej tego lata. HIV został zidentyfikowany jako przyczyna AIDS rok wcześniej. Od czasu jego zatwierdzenia na początku 1985 r., Test na obecność przeciwciał HIV zaczął pokazywać ludziom, kto ma „to”, a kto nie.
Dramat telewizyjny przyciągnął większą widownię telewizyjną niż Monday Night Football. Zdobył trzy z 14 nominacji do nagrody Emmy, jakie otrzymał. Ale straciło pół miliona dolarów, ponieważ reklamodawcy obawiali się sponsorowania filmu o HIV-AIDS.
W „Wczesnym mrozie” Aidan Quinn - świeżo po swojej głównej roli w „Desperately Seeking Susan” - wciela się w ambitnego prawnika z Chicago, Michaela Piersona, który jest chętny do zostania partnerem w swojej firmie. Równie chętnie ukrywa swój związek z kochankiem Peterem (D.W. Moffett).
Kaszel, który po raz pierwszy słyszymy, gdy Michael siedzi przy fortepianie matki, nasila się. W końcu załamuje się podczas pracy po godzinach w kancelarii. Został przyjęty do szpitala po raz pierwszy.
"AIDS? Mówisz mi, że mam AIDS? ” mówi Michael do swojego lekarza, zdezorientowany i oburzony po tym, jak uwierzył, że się chronił. Podobnie jak wiele osób nie rozumie jeszcze, że mógł zarazić się wirusem HIV wiele lat wcześniej.
Lekarz zapewnia Michaela, że to nie jest choroba „gejowska”. „To nigdy nie było” - mówi lekarz. „Geje byli pierwszymi, którzy dostali to w tym kraju, ale byli też inni - hemofile, dożylni użytkownicy narkotyków i na tym się nie kończy”.
Poza grubymi włosami i kurtkami z szerokimi ramionami z lat 80., w filmie „An Early Frost” pojawia się portret geja chorego na AIDS. Ponad trzy dekady później ludzie wciąż mogą identyfikować się z jego dylematem. Musi przekazać swojej podmiejskiej rodzinie jednocześnie dwie wiadomości: „Jestem gejem i mam AIDS”.
Osobiste skutki kryzysu zdrowia publicznego
Badając wpływ HIV i AIDS na intymnym, osobistym poziomie, „An Early Frost” nadał tempo kolejnym filmom.
Na przykład w 1989 r. „Longtime Companion” był pierwszym szeroko rozpowszechnionym filmem skupiającym się na doświadczeniach osób z HIV i AIDS. Nazwa filmu pochodzi od terminu „New York Times” używanego w latach 80. do opisania partnera tej samej płci osoby zmarłej na chorobę związaną z AIDS. Historia zaczyna się właściwie 3 lipca 1981 r., Kiedy New York Times opublikował artykuł o „wybuchu” rzadkiego raka w społeczności gejowskiej.
Poprzez serię scen z datownikami, oglądamy niszczycielskie żniwo, jakie niesprawdzony wirus HIV i choroby związane z AIDS ma na kilku mężczyznach i ich kręgu przyjaciół. Stany i objawy, które obserwujemy, obejmują między innymi utratę kontroli nad pęcherzem, drgawki, zapalenie płuc, toksoplazmozę i demencję.
Słynna scena zamykająca „Longtime Companion” stała się dla wielu z nas rodzajem wspólnej modlitwy. Troje bohaterów spaceruje razem po plaży na Fire Island, wspominając czasy przed AIDS, zastanawiając się nad znalezieniem lekarstwa. W krótkiej sekwencji fantasy, jak niebiańska wizyta, są otoczeni przez swoich bliskich zmarłych przyjaciół i bliskich - biegających, śmiejących się, żywych - którzy zbyt szybko ponownie znikają.
Patrząc wstecz
Postęp w medycynie umożliwił długie, zdrowe życie z HIV, bez progresji do AIDS i związanych z nią powikłań. Ale nowsze filmy wyjaśniają psychologiczne rany wynikające z wieloletniego życia z wysoce stygmatyzowaną chorobą. Dla wielu te rany mogą sięgać kości - i mogą zagrozić nawet tym, którym udało się przetrwać tak długo.
Wywiady z czterema gejami - doradcą Shanti Edem Wolfem, aktywistą politycznym Paulem Bonebergiem, artystą zarażonym wirusem HIV Danielem Goldsteinem, tancerzem-kwiaciarnią Guyem Clarkiem - i heteroseksualną pielęgniarką Eileen Glutzer, przybliżają kryzys HIV w San Francisco do żywego, zapamiętanego życia w filmie dokumentalnym z 2011 roku "Byliśmy tu." Film miał swoją premierę na Festiwalu Filmowym w Sundance i zdobył kilka nagród Dokument Roku.
„Kiedy rozmawiam z młodymi ludźmi” - mówi Goldstein w filmie - mówią „Jak to było?” Jedyne, do czego mogę to porównać, to strefa wojny, ale większość z nas nigdy nie mieszkała w strefie działań wojennych. Nigdy nie wiedziałeś, co zrobi bomba ”.
Dla działaczy społeczności gejowskich, takich jak Boneberg, pierwszy dyrektor pierwszej na świecie grupy protestującej przeciwko AIDS, Mobilization Against AIDS, wojna toczyła się na dwóch frontach naraz. Walczyli o środki na rozwiązanie problemu HIV-AIDS, nawet gdy odpierali rosnącą wrogość wobec gejów. „Faceci tacy jak ja” - mówi - „są nagle w tej małej grupie zmuszeni do radzenia sobie z tą niewiarygodną sytuacją w społeczności, która oprócz tego, że jest nienawidzona i atakowana, jest teraz zmuszona do samodzielnego spróbowania rozwiązania ta niezwykła katastrofa medyczna ”.
Najsłynniejsza na świecie grupa protestacyjna przeciwko AIDS
Nominowany do Oscara dokument „How to Survive a Plague” to zakulisowe spojrzenie na cotygodniowe spotkania ACT UP-New York i główne protesty. Zaczyna się od pierwszego protestu na Wall Street w marcu 1987 roku po tym, jak AZT stał się pierwszym lekiem na HIV zaaprobowanym przez FDA. Był to także najdroższy lek w historii, kosztujący 10 000 dolarów rocznie.
Być może najbardziej dramatycznym momentem filmu jest przebieranie się grupy przez aktywistę Larry'ego Kramera podczas jednego z jej spotkań. „ACT UP zostało przejęte przez wariatów” - mówi. „Nikt się z niczym nie zgadza, jedyne, co możemy zrobić, to wystawić kilkaset osób na demonstrację. To nie sprawi, że nikt nie zwróci uwagi. Nie, dopóki nie zdobędziemy milionów. Nie możemy tego zrobić. Wszystko, co robimy, to się nawzajem szarpać i wrzeszczeć na siebie. Powtarzam wam to samo, co powiedziałem w 1981 r., Kiedy było 41 przypadków: dopóki nie zbierzemy się razem, wszyscy jesteśmy jak martwi ”.
Te słowa mogą brzmieć przerażająco, ale są też motywujące. W obliczu przeciwności losu i chorób ludzie mogą wykazać się niewiarygodną siłą. Drugi najbardziej znany członek ACT UP, Peter Staley, zastanawia się nad tym pod koniec filmu. Mówi: „By być zagrożonym wyginięciem i tak nie położyć się, ale zamiast tego wstać i walczyć tak, jak to zrobiliśmy, sposób, w jaki dbaliśmy o siebie i siebie nawzajem, dobro, które pokazaliśmy, ludzkość, którą pokazaliśmy światu, jest po prostu zadziwiająca, po prostu niesamowita . ”
Osoby, które przeżyły na dłuższą metę, wskazują drogę naprzód
Ten sam rodzaj zdumiewającej odporności pojawia się u gejów opisanych w „Last Men Standing”, filmie dokumentalnym z 2016 roku wyprodukowanym przez San Francisco Chronicle. Film skupia się na doświadczeniach osób, które przez długi czas przeżyły HIV w San Francisco. Są to mężczyźni, którzy żyli z wirusem znacznie dłużej niż oczekiwane „daty wygaśnięcia”, przewidywane lata temu na podstawie ówczesnej wiedzy medycznej.
Na tle oszałamiającego San Francisco film splata ze sobą obserwacje ośmiu mężczyzn i pielęgniarki, która od początku epidemii opiekowała się osobami żyjącymi z HIV w San Francisco General Hospital.
Podobnie jak filmy z lat 80-tych, „Last Men Standing” przypomina nam, że epidemia tak rozległa jak HIV-AIDS - według UNAIDS szacuje się, że 76,1 miliona mężczyzn i kobiet zaraziło się wirusem HIV od czasu pierwszych zgłoszonych przypadków w 1981 roku - wciąż sprowadza się do pojedynczych historii . Najlepsze historie, takie jak te z filmu, przypominają nam wszystkim, że życie w ogóle sprowadza się do historii, które opowiadamy sobie o tym, co „znaczą” nasze doświadczenia, a w niektórych przypadkach cierpienie.
Ponieważ „Last Men Standing” celebruje człowieczeństwo swoich poddanych - ich troski, lęki, nadzieję i radość - jego przesłanie jest uniwersalne. Ganimedes, centralna postać filmu dokumentalnego, przekazuje przesłanie ciężko wypracowanej mądrości, która może przynieść korzyść każdemu, kto chce ją usłyszeć.
„Naprawdę nie chcę rozmawiać o traumie i bólu, które przeżyłem” - mówi - „częściowo dlatego, że wiele osób nie chce tego słuchać, a częściowo dlatego, że jest to tak bolesne. Ważne jest, aby historia żyła, ale nie musimy przez nią cierpieć. Chcemy uwolnić się od tej traumy i przejść do życia. Więc chociaż chcę, aby ta historia nie została zapomniana, nie chcę, aby była to historia, która kieruje naszym życiem. Historia odporności, radości, szczęścia z przetrwania, rozkwitu, uczenia się tego, co w życiu ważne i cenne - to jest z czego chcę żyć ”.
Autorem jest wieloletni dziennikarz zajmujący się zdrowiem i medycyną John-Manuel Andriote Victory Deferred: Jak AIDS zmieniło życie gejów w Ameryce. Jego najnowsza książka to Stonewall Strong: heroiczna walka gejów o odporność, dobre zdrowie i silną społeczność. Andriote pisze Blog „Stonewall Strong” na temat odporności dla dzisiejszej psychologii.
