Wielu rodziców - zarówno tych, którzy są po raz pierwszy, jak i tych, którzy mają już inne dzieci - jest zaskoczonych, jak wcześnie zaczynają dostrzegać u swojego noworodka wyraźną, małą osobowość. Rzeczywiście, tak samo jak dzieci i dorośli mają różne osobowości, tak samo mają one z dziećmi.
Tak więc, podczas gdy niektóre z tych malutkich ludzików są uosobieniem spokoju i zadowolenia, gdy wszystkie ich potrzeby są zaspokojone, inne są „wielkimi potrzebami” i wymagają dużo więcej uwagi.
Dziecko o wysokich potrzebach jest często wybredne, wymagające i cóż, trudne. Mogą nigdy nie wydawać się szczęśliwi lub zadowoleni, co może być co najmniej wyczerpujące i frustrujące.
Ale nie jesteś sam i chociaż może się wydawać, że nie widać końca, nie oznacza to również, że masz przed sobą 18 lat.
Wielu rodziców przechodzi przez to ze swoimi dziećmi w ciągu pierwszych kilku lat. Ale dzięki odpowiednim narzędziom i strategiom możesz przetrwać te wczesne lata bez uszczerbku na zdrowiu psychicznym.
Najpierw przyjrzyjmy się, jak rozpoznać dziecko z dużymi potrzebami.
Charakterystyka dziecka o wysokich potrzebach
Żeby było jasne, dzieci powinny płakać. Nie mogą chodzić, rozmawiać ani karmić się, więc płacz jest dla nich jedynym sposobem, aby poinformować Cię o swoich potrzebach.
Ale jeśli masz inne dzieci lub przebywałeś z innymi dziećmi, możesz czuć, że Twoje dziecko płacze bardziej niż zwykle, a nawet żartujesz, że Twoje dziecko przyszło na świat z trudem.
Ale zamieszanie samo w sobie nie oznacza, że masz dziecko z dużymi potrzebami. Porównaj notatki z wystarczającą liczbą rodziców, a znajdziesz fascynujące historie: dzieci, które uśmiechają się tylko podczas zmiany pieluch i marszczą brwi we wszystkich innych przypadkach, dzieci, które płaczą, gdy widzą nową twarz, dzieci, które są zrzędliwe przez 7 godzin prosto - to jest godziny, liczba mnoga - w tak zwanej „godzinie czarownic”.
Ale odkładając na bok żarty, jeśli temperament Twojego dziecka jest bardziej intensywny niż innych dzieci, możesz mieć na rękach dziecko „bardziej wymagające”.
Pamiętaj: to nie jest diagnoza
Nie ma diagnozy „dziecka wysokiego zapotrzebowania”. To nie jest stan chorobowy i wszystkie dzieci czasami się denerwują. Poniższe cechy są tylko wskazówkami, że w spektrum zachowań dziecka Twoje może być po stronie bardziej potrzebującej.
Zwykle te cechy ustępują samoistnie, gdy dziecko dorasta do wieku niemowlęcego i później.
1. Twoje dziecko nie drzemie
Według National Sleep Foundation noworodki idealnie śpią od 14 do 17 godzin dziennie, a niemowlęta do 11 miesiąca życia powinny spać około 12 do 15 godzin dziennie, chociaż nie w kolejnych godzinach.
Jeśli masz dziecko z dużymi potrzebami, drzemka to luksus, który nie zdarza się często w Twoim domu. Nie oznacza to, że Twoje dziecko w ogóle nie drzemie. Ale podczas gdy inne dzieci śpią po 2-3 godziny, drzemki Twojego dziecka są bardzo krótkie. Mogą obudzić się po 20 lub 30 minutach, pobudzone i płaczące.
2. Twoje dziecko ma lęk przed separacją
Pewien lęk separacyjny (lub „nieznajome niebezpieczeństwo”) jest całkowicie normalny, szczególnie w okresie od 6 do 12 miesięcy.
Ale z czasem niektóre dzieci nie wzdrygają się, gdy są pozostawione pod opieką krewnych lub opiekunki. Jeśli czują się bezpiecznie, a ich potrzeby są zaspokojone, zwykle nic im nie jest.
Z drugiej strony dziecko o wysokich potrzebach może nie być tak elastyczne. Rozwijają silne przywiązanie do swoich rodziców - i może nawet wydawać się, że bardzo faworyzują jednego z nich nad drugim.
Z powodu lęku separacyjnego Twoje dziecko chce Ciebie (lub Twojego partnera) i tylko Ciebie. Dlatego wszelkie próby podwiezienia ich do przedszkola lub innego opiekuna mogą zostać powitane krzykiem, który może trwać do twojego powrotu.
3. Twoje dziecko nie będzie spało samo
Ponieważ dziecko z wysokimi potrzebami ma bardziej intensywny lęk przed separacją, rzadko zdarza się spanie we własnym pokoju. Twoje dziecko może spać tuż obok Ciebie dopiero na długo po tym, jak inne dzieci w jego wieku osiągną większą niezależność.
Możesz spróbować trochę podstępu - wiesz, wkładanie ich do łóżeczka po zaśnięciu. Po prostu wiedz, że to może, ale nie musi, działać. Twoje dziecko może wyczuć Twoją nieobecność i obudzić się z płaczem w ciągu kilku minut od położenia się.
Przypominamy, że wspólne spanie wiąże się z większym ryzykiem wystąpienia SIDS i nie jest zalecane. Tak więc, choć może to być kuszące - dla wszystkich - aby spać z dzieckiem, najlepszym sposobem na zachowanie spokoju w tym przypadku byłoby zabranie łóżeczka obok łóżka.
4. Twoje dziecko nienawidzi przejażdżek samochodem
Niektóre dzieci z wysokimi potrzebami również nienawidzą zamykania się i izolacji, więc jak możesz sobie wyobrazić, przejażdżki samochodem mogą być koszmarem.
Pomiędzy oddzieleniem się od Ciebie (nawet jeśli odległość jest równa odległości między przednim a tylnym siedzeniem) a przebywaniem w ciasnym foteliku samochodowym, Twoje dziecko może być niespokojne i płakać w momencie, gdy zostanie umieszczone na siedzeniu.
5. Twoje dziecko nie może się zrelaksować
Możesz być trochę zazdrosny, gdy zobaczysz, jak inne dzieci siedzą szczęśliwie na huśtawkach i bujaczkach, podczas gdy ich rodzice cieszą się posiłkiem lub rozmową dorosłych.
Dziecko z wysokimi potrzebami, pozostawione, by się zabawić, staje się niespokojne, spięte i nieustannie płacze, dopóki nie zostanie podniesione. Te dzieci są zwykle niezwykle aktywne. Zawsze się poruszają, bez względu na to, czy są trzymane, czy siedzą w kojcu. Mogą również często się poruszać podczas snu.
6. Twoje dziecko nie może się uspokoić
Nauka samodzielnego uspokajania jest dla dzieci kamieniem milowym. Wymaga to wybrednego dziecka, które uspokaja się, ssąc smoczek, bawiąc się rękami lub słuchając uspokajającej muzyki. To uczy ich, jak radzić sobie w niewygodnych sytuacjach. Ale niestety, dziecko z dużymi potrzebami nie uspokaja się samoczynnie - więc metoda „wypłakuj to” zwykle nie działa dla niego.
Ze względu na swój temperament dzieci te będą się denerwować, płakać i polegać na rodzicach, którzy zaspokoją ich potrzeby. Czasami te dzieci rozwijają schemat karmienia piersią dla wygody, a nie dla głodu.
7. Twoje dziecko jest wrażliwe na dotyk
Niektóre dzieci z wysokimi potrzebami wymagają ciągłego dotyku i trzymania w domu przez całą dobę. Jednak inni są niezwykle wrażliwi na dotyk i zaczynają płakać, gdy są przytulani lub owinięci kocem. Każda skrajność może wskazywać na dziecko z dużymi potrzebami.
8. Twoje dziecko nie lubi zbyt dużej stymulacji
W niektórych przypadkach nawet najmniejsza stymulacja może wyzwolić dziecko z dużymi potrzebami.
Niektóre niemowlęta mogą spać z włączonym radiem lub telewizorem w tle i nie wzdrygają się na dźwięk odkurzacza lub inny głośny hałas.
Te odgłosy mogą być jednak zbyt duże, aby dziecko z wysokimi potrzebami mogło sobie z nimi poradzić. Mogą się stopić, gdy zostaną nadmiernie pobudzone w innych obszarach, takich jak przebywanie w miejscach publicznych lub w pobliżu wielu ludzi.
Pamiętaj też, że niektóre dzieci z dużymi potrzebami potrzebują stymulacji, aby poczuć się spokojniej. A jeśli tak, Twoje dziecko może być bardzo niespokojne w domu, ale uspokój się, jeśli idziesz na spacer na świeżym powietrzu lub robisz inne rzeczy poza domem.
9. Twoje dziecko nie ma codziennych zajęć
Regularna, konsekwentna rutyna może ułatwić rodzicielstwo. Pomoże to zachować kontrolę i zmniejszyć stres. Wiele dzieci również korzysta z rutyny. Ale niestety rutyny nie zawsze sprawdzają się podczas opieki nad dzieckiem o wysokich potrzebach.
Jeśli Twoje dziecko jest nieprzewidywalne, nakłonienie go do przestrzegania rutyny jest trudne, jeśli nie niemożliwe. Mogą budzić się, zdrzemnąć i jeść o innej porze każdego dnia.
10. Twoje dziecko nigdy nie wydaje się szczęśliwe ani usatysfakcjonowane
Konkluzja: Jeśli czujesz, że nie radzisz sobie z wychowywaniem szczęśliwego dziecka (ponieważ Twoje dziecko po prostu nigdy wydaje się szczęśliwa), najprawdopodobniej masz coś, co niektórzy nazwaliby dzieckiem z wysokimi potrzebami.
Czasami możesz czuć się przytłoczony, wyczerpany, sfrustrowany i winny. Po prostu wiedz, że temperament twojego dziecka nie jest twoją winą i możesz mieć pewność, że ty i twój maluch będzie dobrze.
Jaka jest różnica między dzieckiem z kolką a dzieckiem z wysokimi potrzebami?
Niektórzy ludzie mogą odnosić się do dziecka z kolką jako dziecka o wysokich potrzebach, ale jest różnica.
Kolka może również powodować częsty, długotrwały płacz u niemowląt (ponad 3 godziny dziennie). Ale kiedy dziecko ma kolkę, jego płacz jest częściej spowodowany dyskomfortem trawiennym, być może z powodu alergii na gaz lub mleko. Mowa ciała dziecka cierpiącego na kolkę może wskazywać na ból brzucha - wyginanie pleców, kopanie nóg i oddawanie gazów.
Inną kluczową różnicą jest to, że dzieci z kolką mogą mieć regularne procedury. Nie są nadmiernie stymulowani przez ludzi ani hałas i generalnie nie są tak wymagający ani konsekwentnie aktywni.
Inną rzeczą, o której należy pamiętać, jest to, że płacz kolkowy zwykle uspokaja się w wieku od 3 do 4 miesięcy. Nadmierny płacz u dziecka o wysokich potrzebach może trwać przez pierwszy rok życia lub dłużej.
Co powoduje, że niektóre dzieci są bardziej potrzebujące niż inne?
Ważną rzeczą do zapamiętania jest to, że posiadanie dziecka o wysokich potrzebach nie jest spowodowane tym, że zrobiłeś coś, co je spowodowało. Możesz mieć obsesję na punkcie tego, co mogłeś zrobić lepiej - lub czego nie zrobiłeś. Ale prawda jest taka, że niektóre dzieci rodzą się po prostu bardziej wrażliwe niż inne. W rezultacie nadmierna stymulacja i stres powodują, że reagują inaczej.
Krótka odpowiedź na to pytanie jest taka, że po prostu nie wiemy. Sugerowano, że możliwe przyczyny mogą obejmować stres prenatalny lub traumatyczny poród. Niektóre dzieci mogą mieć duże potrzeby po doświadczeniu pewnego rodzaju rozłąki z matką po urodzeniu. Ale w niektórych przypadkach nie ma jasnego wyjaśnienia.
Jakie są skutki posiadania dziecka o wysokich potrzebach?
Jeśli Twoje dziecko jest wymagające, intensywne i ma trudności z przystosowaniem się, możesz obawiać się, że będzie miało problemy z zachowaniem w późniejszym życiu.
Nie ma sposobu, aby dowiedzieć się z całą pewnością, jak temperament dziecka wpłynie na nie później. Niektóre badania sugerują, że nadmierne pobudzenie w okresie niemowlęcym może być czynnikiem ryzyka zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD).
W jednej z analiz naukowcy przyjrzeli się 22 badaniom dotyczącym problemów regulacyjnych u niemowląt u 1935 dzieci. Badania dotyczyły szczególnie możliwych długoterminowych skutków problemów ze snem, nadmiernego płaczu i problemów z karmieniem. Opierając się na wynikach, dzieci z tymi konkretnymi problemami regulacyjnymi były bardziej narażone na rozwój problemów behawioralnych.
Należy jednak zauważyć, że ryzyko to było większe u dzieci, u których w rodzinie lub środowisku zachodziły inne czynniki.
I oczywiście nie oznacza to, że u Twojego dziecka rozwinie się ADHD. Wielu rodziców twierdzi, że nawet gdy dziecko ma duże potrzeby, temperament malucha poprawia się z wiekiem, a trudności stają się odległym wspomnieniem.
Wskazówki, jak radzić sobie z dzieckiem o wysokich potrzebach
Nie możesz zmienić temperamentu ani osobowości swojego dziecka. Najlepszą rzeczą, jaką możesz teraz zrobić, jest zachowanie spokoju, cierpliwość i czekanie, aż potrzeby dziecka się zmienią. W międzyczasie, oto jak uniknąć utraty opanowania.
1. Zrób sobie przerwę
Kiedy Twoje dziecko chce tylko Ciebie, możesz czuć się winna, zostawiając je z innymi członkami rodziny lub opiekunką, zwłaszcza jeśli wiesz, że będzie krzyczeć. Ale dzięki przerwom możesz się naładować i zachować spokój.
Od czasu do czasu pozwól swojemu partnerowi, opiekunowi lub rodzinie przejąć kontrolę. Zdrzemnij się, idź na spacer lub skorzystaj z masażu.
Tak, Twoje dziecko może płakać przez cały czas, kiedy Cię nie ma. Ale jeśli jesteś pewny, że Twój opiekun potrafi zachować spokój przy wybrednym dziecku, nie miej poczucia winy z powodu separacji.
2. Naucz się czytać swoje dziecko
Dziecko z wysokimi potrzebami może reagować tak samo w podobnych sytuacjach, dostarczając wskazówek, co może je wywołać. Na przykład dziecko może się bardzo zdenerwować, gdy zostanie pozostawione na huśtawce, ale nie płacze, gdy zostanie pozostawione w leżaczku.
Bądź spostrzegawczy i dowiedz się, co sprawia, że twoje dziecko tyka. Jeśli potrafisz zrozumieć ich sympatie i antypatie, możesz wprowadzić poprawki, aby czuli się bardziej zrelaksowani i szczęśliwsi.
3. Nie czuj się winny z powodu spełniania potrzeb dziecka
Jeśli Twoje dziecko płacze przez cały dzień, każdego dnia, przyjaciele i rodzina w dobrych intencjach mogą zasugerować metodę „wypłakuj to” lub zachęcić, abyś nie zaspokajała ich wszystkich potrzeb. Ale chociaż te sugestie mogą zadziałać w przypadku dziecka, które nie ma dużych potrzeb, prawdopodobnie nie będą działać w przypadku Twojego dziecka. Więc nie czuj się winny, jeśli chodzi o zaspokajanie ich potrzeb.
W tej chwili Twoje dziecko potrzebuje otuchy. W miarę starzenia się zacznij wyznaczać granice i mówić „nie”, kiedy jest to stosowne.
4. Nie porównuj
Choć może to być trudne, ważne jest, aby unikać porównywania swojego dziecka z dziećmi przyjaciół, które są spokojniejsze i bardziej zrelaksowane. Porównania nie pomagają sytuacji, a jedynie zwiększają frustrację. Zrozum, że Twoje dziecko jest wyjątkowe i ma wyjątkowe potrzeby.
Odejdź też od Instagrama. Te perfekcyjne dzieciaki, które widzisz w mediach społecznościowych? To tylko część historii.
5. Dołącz do grupy wsparcia
Grupy wsparcia, w których możesz porozmawiać z innymi rodzicami, którzy rozumieją twoją sytuację, są świetnym narzędziem radzenia sobie. Poczujesz się mniej samotny, a to doskonała okazja, aby podzielić się doświadczeniami, wskazówkami i cieszyć się bardzo potrzebną interakcją z dorosłymi.
Rodzice w Twojej grupie wsparcia będą prawdopodobnie bardziej cierpliwi i życzliwi niż większość osób.
Aby znaleźć grupę wsparcia w pobliżu, porozmawiaj ze swoim pediatrą. Często mają listy zasobów i informacje kontaktowe dla lokalnych grup. Jeśli szukasz czegoś mniej formalnego, rozważ zadzwonienie do drugiego rodzica, którego mogłeś spotkać na zajęciach rodzenia lub laktacji i zaplanowanie niezobowiązującego spotkania. Media społecznościowe - pomimo swoich wad - mogą być również świetnym miejscem do wyszukiwania grup prywatnych.
6. Pamiętaj, to też minie
Rodzina i przyjaciele mogą wypowiedzieć takie oświadczenie, gdy wyładujesz swoje frustracje. Może się to wydawać odpowiedzią w puszkach, ale w rzeczywistości jest to świetna rada.
Należy pamiętać, że ta faza jest tymczasowa i wiele dzieci wyrasta z potrzeb. Więc chociaż teraz wymagają trochę dodatkowej miłości i uwagi, ich zachowanie nie zawsze będzie tak nieobliczalne.
Na wynos
Dziecko o wysokich potrzebach może być wyczerpujące fizycznie i psychicznie. Jeśli jednak nauczysz się rozumieć bodźce swojego dziecka, robić przerwy i otrzymywać wsparcie, łatwiej będzie Ci radzić sobie, dopóki ta faza nie minie.
Oczywiście, jeśli twoje jelita mówią ci, że coś jest nie tak z twoim dzieckiem, porozmawiaj ze swoim pediatrą.
