Rak nerkowokomórkowy (RCC) to rodzaj raka atakującego komórki nerki. RCC to najczęstszy rodzaj raka nerki. Istnieje kilka czynników ryzyka rozwoju RCC, w tym:
- rodzinna historia choroby
- palenie
- otyłość
- wysokie ciśnienie krwi
- Wielotorbielowatość nerek
Im wcześniej zostanie wykryty, tym większa szansa na skuteczne leczenie.
Opcje leczenia RCC
Chociaż RCC w stadium 4 jest klasyfikowane jako zaawansowane stadium raka, nadal istnieją dostępne opcje leczenia.
Operacja
W niektórych przypadkach, gdy główny guz jest usuwalny, a rak nie rozprzestrzenił się w znacznym stopniu, można wykonać radykalną nefrektomię. Obejmuje to chirurgiczne usunięcie większości lub całości dotkniętej chorobą nerki.
U osób z rakiem z przerzutami może być konieczne chirurgiczne usunięcie innych guzów. Zespół specjalistów zadecyduje, czy guzy z przerzutami można usunąć bez większego ryzyka.
Jeśli operacja nie jest możliwa, można zastosować embolizację guza. Ta procedura odcina dopływ krwi do guza, co pomaga złagodzić objawy.
Po przeprowadzeniu operacji usunięcia miejscowych guzów wiele osób może wymagać leczenia systemowego. Ten rodzaj terapii leczy raka w całym organizmie. Może pomóc zmniejszyć nawroty raka.
Leczenie systemowe RCC 4. stopnia obejmuje immunoterapię, terapię celowaną, radioterapię i chemioterapię.
Immunoterapia
Immunoterapia to technika leczenia, której celem jest pobudzenie układu odpornościowego do ataku na komórki rakowe. Nie każdy z RCC dobrze reaguje na immunoterapię, a skutki uboczne mogą być poważne.
Immunoterapia lub terapia biologiczna to leczenie, które pomaga układowi odpornościowemu zaatakować raka. Jest często wprowadzany, gdy RCC nie może zostać usunięty operacyjnie.
Immunoterapia wykorzystuje kilka różnych rodzajów leków:
Inhibitory punktów kontrolnych
Twój układ odpornościowy wykorzystuje system „punktów kontrolnych” do rozróżnienia komórek zdrowych i rakowych. Inhibitory punktu kontrolnego mają na celu pomóc układowi odpornościowemu znaleźć komórki rakowe, które ukrywają się przed układem odpornościowym.
Niwolumab (Opdivo) jest inhibitorem punktu kontrolnego podawanym dożylnie, który w ostatnich latach stał się powszechnie stosowany w leczeniu RCC.
Efekty uboczne obejmują:
- wysypka
- zmęczenie
- biegunka
- nudności
- bół głowy
- wysypka na skórze
- ból stawu
- ból brzucha
- problemy z oddychaniem
Interleukina-2
Interleukina-2 (IL-2, Proleukina) to sztuczna kopia białek zwanych cytokinami, których celem jest aktywacja układu odpornościowego w celu zaatakowania komórek nowotworowych.
Wykazano, że może on wyleczyć chorobę u niektórych osób. Może mieć poważne skutki uboczne, dlatego jest stosowany tylko u zdrowych osób, które są bardziej skłonne do tolerowania skutków ubocznych.
W jednym badaniu skuteczności z 2017 r.na przeważnie białych mężczyznach z agresywną postacią RCC zaobserwowano wyższy wskaźnik przeżywalności przy stosowaniu dużej dawki interleukiny-2.
Efekty uboczne obejmują:
- zmęczenie
- krwawienie
- dreszcze
- gorączka
- niskie ciśnienie krwi
- płyn w płucach
- uszkodzenie nerek
Interferon alfa
Interferony mają właściwości przeciwwirusowe, antyproliferacyjne (hamują wzrost komórek rakowych) i immunomodulujące (wpływają na układ odpornościowy organizmu). Interferon alfa ma na celu powstrzymanie podziału i wzrostu komórek nowotworowych.
Interferon jest czasami podawany z innymi lekami, takimi jak bevacizumab (Avastin).
Skutki uboczne interferonu obejmują:
- nudności
- objawy grypopodobne
- zmęczenie
Interferony zostały w większości zastąpione przez terapię celowaną jednym środkiem. Zwykle nie stosuje się już terapii interferonem z użyciem jednego środka.
Terapia celowana
Terapia celowana w RCC oznacza stosowanie leków, które są ukierunkowane konkretnie na komórki rakowe. Leki celowane są pożądane, ponieważ nie szkodzą ani nie zabijają zdrowych komórek organizmu.
Istnieje kilka leków celowanych na raka w stadium 4, które działają hamująco na wzrost komórek. Ich celem jest białko zwane czynnikiem wzrostu śródbłonka naczyniowego (VEGF), które stymuluje wzrost komórek rakowych.
Opracowanie tych leków celowanych pomogło przedłużyć życie niektórych pacjentów w stadium 4. Leczenie okazało się na tyle obiecujące, że naukowcy nadal opracowują nowe leki celowane.
Lek bevacizumab (Avastin) blokuje VEGF i jest podawany dożylnie.
Efekty uboczne obejmują:
- biegunka
- utrata masy ciała
- półomdlały
- utrata apetytu
- zgaga
- owrzodzenia jamy ustnej
Inhibitor kinazy tyrozynowej (TKI) zatrzymuje wzrost nowych naczyń krwionośnych w guzach i występuje w postaci tabletek. Przykłady tego typu leków obejmują:
- sorafenib (Nexavar)
- kabozantynib (Cabometyx)
- pazopanib (Votrient)
- sunitynib (Sutent)
Skutki uboczne TKI obejmują:
- wysokie ciśnienie krwi
- nudności
- biegunka
- ból dłoni i stóp
inhibitory mTOR
Mechanistyczny cel inhibitorów rapamycyny (mTOR) jest ukierunkowany na białko mTOR, które sprzyja rozwojowi raka nerkowokomórkowego.
Obejmują one:
- temsyrolimus (Torisel), podawany dożylnie
- ewerolimus (Afinitor), przyjmowany doustnie w postaci tabletek
Efekty uboczne obejmują:
- wysypka
- słabość
- utrata apetytu
- owrzodzenia jamy ustnej
- gromadzenie się płynu na twarzy lub nogach
- wysoki poziom cukru we krwi i cholesterol
Radioterapia
Promieniowanie wykorzystuje wiązki promieniowania rentgenowskiego o wysokiej energii do zabijania komórek rakowych. Promieniowanie można również zastosować po operacji, aby zabić komórki rakowe pozostawione po leczeniu.
W zaawansowanym RCC często stosuje się go w celu złagodzenia objawów, takich jak ból lub obrzęk. Ten rodzaj leczenia nazywa się opieką paliatywną.
Skutki uboczne promieniowania obejmują:
- niestrawność
- zaczerwienienie skóry
- zmęczenie
- biegunka
Chemoterapia
Chemioterapia to tradycyjna metoda leczenia kilku rodzajów raka. Polega na zastosowaniu leku lub kombinacji leków do zabijania komórek rakowych.
Jednak leki stosowane w chemioterapii nie są celem, więc zabijają również zdrowe komórki i powodują wiele skutków ubocznych.
Chemioterapia często nie działa dobrze u osób z RCC. Jednak lekarz może zalecić to, jeśli immunoterapia i terapie celowane nie zadziałały.
Zabieg ten jest podawany dożylnie lub w postaci tabletek. Podaje się go w cyklach z przerywanymi okresami odpoczynku. Zazwyczaj chemioterapię trzeba podawać co miesiąc lub co kilka miesięcy.
Efekty uboczne obejmują:
- zmęczenie
- owrzodzenia jamy ustnej
- nudności i wymioty
- biegunka lub zaparcie
- wypadanie włosów
- utrata apetytu
- zwiększone ryzyko infekcji
Badania kliniczne
Inną opcją dla osób z rakiem w stadium 4 jest zaangażowanie się w badania kliniczne. Badania kliniczne to badania naukowe mające na celu testowanie nowych leków i metod leczenia.
Możesz omówić bieżące badania kliniczne - a także ich potencjalne ryzyko i korzyści - ze swoim lekarzem lub pracownikiem służby zdrowia.
Ocena stopnia zaawansowania raka nerkowokomórkowego
Lekarze, którzy diagnozują i leczą raka nerkowokomórkowego i inne rodzaje raka, stosują system stopniowania. Każda osoba z RCC otrzymuje numer od 1 do 4. Etap 1 jest najwcześniejszym stadium choroby, a stadium 4 jest najnowszym i najbardziej zaawansowanym.
Inscenizacja dla RCC opiera się na:
- wielkość guza pierwotnego w nerce
- rozprzestrzenianie się komórek rakowych z guza pierwotnego do pobliskich tkanek
- stopień przerzutów
- rozprzestrzenianie się raka na inne narządy w organizmie
Etap 4 RCC może obejmować różne kombinacje kryteriów oceny stadium:
- Kiedy guz pierwotny jest duży i rozprzestrzenił się po nerce i pobliskich tkankach. W tym przypadku komórki rakowe mogą, ale nie muszą, rozprzestrzenić się na inne narządy w organizmie.
- Kiedy rak ma przerzuty i jest obecny w odległych narządach. W tym przypadku guz pierwotny może mieć dowolną wielkość, a w tkankach bezpośrednio otaczających nerkę może, ale nie musi, występować rak.
Perspektywy
Względny wskaźnik przeżycia 5-letniego dla osób z rakiem nerkowokomórkowym w stadium 4 wynosi 12 procent. Jednak różne scenariusze mogą skutkować wyższymi wskaźnikami przeżycia.
Osoby, które mogą poddać się operacji usunięcia guzów przerzutowych, mają lepsze wskaźniki przeżywalności, a wielu, którzy są leczeni celowanymi lekami, przeżywa dłużej niż ci, którzy tego nie robią.
