Te pięć mitów na temat ADHD musi zniknąć teraz.
Podobnie jak w przypadku wielu innych schorzeń, istnieje wiele nieporozumień dotyczących ADHD.
Te nieporozumienia dotyczące stanu są szkodliwe dla ludzi w społeczności. Mogą powodować problemy, takie jak opóźnienia w diagnozie i dostępie do leczenia, nie wspominając o pozostawianiu ludzi w poczuciu niezrozumienia.
Weź moją pacjentkę Vanessę. Spędziła lata walcząc w szkole, zarówno w liceum, jak i na studiach. W ciągu tych lat nie była w stanie zapamiętać informacji, których nauczyła się godzinami, i nieustannie odczuwała niepokój na myśl o tym, co musi zrobić.
Dopiero gdy na studiach zwróciła się o pomoc do psychiatry i zdiagnozowano u niej ADHD, zrozumiała, dlaczego tak się dzieje.
Gdyby Vanessa została zdiagnozowana w młodszym wieku, być może otrzymałaby odpowiednie narzędzia, które pomogłyby jej w szkole.
Według National Alliance of Mental Illness (NAMI) około 9 procent dzieci ma ADHD, podczas gdy około 4 procent dorosłych ma to. Prawdopodobnie znasz kogoś z tą chorobą.
W świetle tego, że maj jest miesiącem świadomości zdrowia psychicznego, zebrałem pięć mitów na temat ADHD, które muszą teraz zostać rozwiane, w nadziei, że rzucę światło na rzeczywistość tego schorzenia.
Mit 1: dziewczyny nie chorują na ADHD
Ogólnie rzecz biorąc, młode dziewczęta nie są tak nadpobudliwe jak młodzi chłopcy ani nie przejawiają tylu problemów behawioralnych w porównaniu z chłopcami, więc ludzie często nie rozpoznają ADHD u dziewcząt.
W rezultacie prawdopodobieństwo skierowania dziewcząt na ocenę ADHD jest mniejsze.
Problem z tym mitem polega na tym, że ponieważ dziewczęta z ADHD często nie są leczone, ich stan może się rozwijać, zwiększając problemy z:
- nastrój
- niepokój
- osobowość antyspołeczna
- inne współistniejące zaburzenia w wieku dorosłym
Z tego powodu naprawdę ważne jest, aby poprawić naszą zdolność rozpoznawania dziewcząt z ADHD i zapewnić im wsparcie, którego potrzebują.
Mit 2: Słabe rodzicielstwo powoduje ADHD
Niektórzy z moich dorosłych pacjentów z ADHD przyprowadzają swoich rodziców na wizyty. Podczas tych sesji często stwierdzam, że rodzice dzielą się poczuciem winy, żałując, że nie mogli zrobić więcej, aby pomóc dziecku odnieść sukces i kontrolować objawy.
Często wynika to z mitu, że „złe rodzicielstwo” powoduje ADHD.
Ale faktem jest, że tak nie jest. Chociaż struktura jest ważna dla osoby z ADHD, ciągłe karanie za objawy, takie jak wyrzucanie słów, niepokój, nadpobudliwość lub impulsywność, może być bardziej szkodliwe na dłuższą metę.
Ponieważ jednak wielu postrzegałoby ten typ zachowania jako po prostu „źle wychowane”, rodzice często są oceniani za to, że nie potrafią kontrolować swojego dziecka.
Dlatego często wymagane są profesjonalne interwencje, takie jak psychoterapia i leki.
Mit 3: Osoby z ADHD są leniwe
Wielu moich pacjentów z ADHD wyjaśnia, że często są oskarżani o lenistwo, co powoduje, że czują się winni, że nie są tak produktywni i zmotywowani, jak oczekują ich inni.
Osoby z ADHD zwykle potrzebują więcej struktury i przypomnień, aby coś załatwić - zwłaszcza czynności, które wymagają stałego wysiłku umysłowego.
Ale ponieważ objawy ADHD mogą objawiać się brakiem zainteresowania, dezorganizacją i brakiem motywacji, chyba że jest to związane z aktywnością, którą naprawdę lubią, można to pomylić z lenistwem.
Jednak rzeczywistość jest taka, że osoby z ADHD naprawdę chcą odnieść sukces, ale mogą mieć trudności z zainicjowaniem i ukończeniem tego, co inni mogą uważać za „proste” zadania.
Nawet przeglądanie poczty lub odpowiadanie na e-maile może być zniechęcające, ponieważ wymaga o wiele więcej trwałej energii psychicznej dla osoby z tym schorzeniem.
Ten mit może być szczególnie szkodliwy, ponieważ osądy te mogą pozostawić ludzi z poczuciem porażki, które może doprowadzić do niskiej samooceny i braku pewności siebie, aby podejmować życiowe przedsięwzięcia.
Mit 4: ADHD „nie jest aż takie poważne”
Chociaż ADHD nie zagraża życiu, może mieć poważny wpływ na ogólną jakość życia danej osoby. W porównaniu z populacją ogólną osoby z ADHD częściej mają:
- niepokój
- zaburzenia nastroju i używania substancji psychoaktywnych
Tymczasem jednym z częstych doświadczeń wśród moich pacjentów z ADHD jest to, że trudno jest nadążyć za obowiązkami zawodowymi i są oni stale monitorowani lub na okresie próbnym.
Oznacza to, że żyją w ciągłym strachu przed utratą pracy i niemożnością utrzymania finansów, co może odbić się na ich życiu osobistym.
Osoby z ADHD mogą potrzebować więcej czasu na wykonanie zadań, aby się rozwijać. Niestety, chociaż tego rodzaju udogodnienia mogą być dostępne w placówkach edukacyjnych - pomyśl o dłuższym czasie zdawania testów lub cichych salach egzaminacyjnych - pracodawcy mogą nie być tak chętni do ich dostosowania.
Mit 5: ADHD nie jest prawdziwą chorobą
Badania wykazały różnice między mózgiem z ADHD a mózgiem bez niego, a także różnice w działaniu substancji chemicznych w mózgu, takich jak dopamina, norepinefryna i glutaminian.
Części mózgu zaangażowane w ADHD odgrywają ważną rolę w naszych „funkcjach wykonawczych”, takich jak:
- planowanie
- organizowanie
- inicjowanie zadań
Badania bliźniąt sugerują również, że ADHD ma komponent genetyczny, gdzie u jednojajowych bliźniaków, jeśli jedno z bliźniaków ma ADHD, prawdopodobnie również ma to drugie.
Podsumowując
W obecnej sytuacji osoby z ADHD są często oceniane i niesprawiedliwie oznaczane. Ponadto często znajdują:
- dostosowania nie są przygotowywane, aby odnieść sukces
- nie są diagnozowani wystarczająco wcześnie
- spotykają się z tymi w społeczeństwie, którzy nie wierzą, że ADHD jest nawet warunkiem
Z tych i innych powodów mity otaczające ADHD muszą zostać rozwiane, jeśli mamy podnieść świadomość na temat tego schorzenia i zapewnić ludziom w społeczności to, czego potrzebują, aby odnieść sukces we wszystkich aspektach ich życia.
Jeśli Ty lub ktoś, kogo znasz, ma ADHD, możesz znaleźć więcej informacji i wsparcia tutaj.
Dr Vania Manipod, DO, jest psychiatrą certyfikowanym przez radę nadzorczą, asystentem profesora klinicznego psychiatrii na Western University of Health Sciences, a obecnie prowadzi prywatną praktykę w Ventura w Kalifornii. Wierzy w holistyczne podejście do psychiatrii, które obejmuje techniki psychoterapeutyczne, dietę i styl życia, a także leczenie farmakologiczne, gdy jest to wskazane. Dr Manipod zyskała międzynarodową rzeszę fanów w mediach społecznościowych w oparciu o swoją pracę nad zmniejszeniem piętna zdrowia psychicznego, szczególnie za pośrednictwem swojego Instagrama / a> i bloga Freud & Fashion. Ponadto wypowiadała się w całym kraju na takie tematy, jak wypalenie, uraz mózgu i media społecznościowe.
