To na cześć Seven Bridges, młodego chłopca, który zginął w wyniku samobójstwa.
„Jesteś dziwakiem!”
"Co jest z tobą nie tak?"
"Jesteś nienormalny."
To wszystko, co dzieci niepełnosprawne mogą usłyszeć w szkole i na placu zabaw. Według badań, dzieci niepełnosprawne były dwa do trzech razy bardziej narażone na prześladowanie niż ich pełnosprawni rówieśnicy.
Kiedy chodziłem do szkoły podstawowej, codziennie byłem prześladowany z powodu moich trudności fizycznych i trudności w uczeniu się. Miałem trudności z wchodzeniem i schodzeniem po schodach, chwytaniem przyborów kuchennych lub ołówków oraz poważnymi problemami z równowagą i koordynacją.
Zastraszanie było tak złe, że w drugiej klasie sfałszowałem wyniki mojej skoliozy
Nie chciałem nosić ortezę kręgosłupa i być traktowanym jeszcze gorzej przez kolegów z klasy, więc wstałem wyprostowany niż moja naturalna postawa i nigdy nie powiedziałem rodzicom, że lekarz zalecił nam pilnowanie tego.
Podobnie jak ja, Seven Bridges, 10-letni chłopiec z Kentucky, był jednym z wielu dzieci, które były źle traktowane z powodu swojej niepełnosprawności. Siedmiu miało przewlekłą chorobę jelit i kolostomię. Był wielokrotnie prześladowany. Jego matka mówi, że w autobusie drażniono go z powodu zapachu z jego jelit.
19 stycznia Seven zmarła w wyniku samobójstwa.
Zgodnie z ograniczonymi badaniami na ten temat, wskaźnik samobójstw wśród osób z określonymi rodzajami niepełnosprawności jest znacznie wyższy niż wśród osób pełnosprawnych. Osoby niepełnosprawne, które umierają w wyniku samobójstwa, są bardziej skłonne do tego ze względu na komunikaty społeczne, które otrzymujemy od społeczeństwa na temat niepełnosprawności.
Istnieje również silny związek między prześladowaniem a skłonnościami samobójczymi i innymi problemami ze zdrowiem psychicznym.
Krótko po śmierci Sevena użytkownik Instagrama Stephanie (prowadzony przez @lapetitechronie) założył hashtag #bagsoutforSeven. Stephanie ma chorobę Leśniowskiego-Crohna i trwałą ileostomię, którą udostępniła zdjęcie na Instagramie.
Stomia to otwór w jamie brzusznej, który może być trwały lub tymczasowy (aw przypadku Sevena był tymczasowy).Stomia jest przymocowana do stomii, czyli końca jelita, który jest przyszyty do stomii, aby umożliwić opuszczenie ciała odpadami, z woreczkiem, który jest przymocowany do zbierania odpadów.
Stephanie podzieliła się swoimi, ponieważ pamiętała wstyd i strach, z którymi żyła po tym, jak dostała kolostomię w wieku 14 lat. W tamtym czasie nie znała nikogo innego ze stomią lub chorobą Leśniowskiego-Crohna. Bała się, że inni ludzie dowiedzą się o niej i będą ją znęcać lub odrzucać za to, że jest inna.
Taka jest rzeczywistość, z którą żyje wiele niepełnosprawnych dzieci i nastolatków
Jesteśmy postrzegani jako osoby z zewnątrz, a potem bezlitośnie wyśmiewani i izolowani przez naszych rówieśników. Podobnie jak Stephanie, nie znałam nikogo poza moją rodziną z niepełnosprawnością, dopóki nie byłam w trzeciej klasie, kiedy zostałam umieszczona w klasie specjalnej.
W tamtym czasie nie korzystałem nawet ze sprzętu ułatwiającego poruszanie się i mogę sobie tylko wyobrazić, że czułbym się bardziej odizolowany, gdybym używał laski, gdy byłem młodszy, tak jak teraz. W mojej szkole podstawowej, gimnazjum czy liceum nie było nikogo, kto użyłby pomocy ułatwiającej poruszanie się na stałe.
Odkąd Stephanie zaczęła tworzyć hashtag, inne osoby ze stomią udostępniają własne zdjęcia. A jako osoba niepełnosprawna, widząc, jak adwokaci otwierają się i wyznaczają drogę młodym ludziom, daje mi nadzieję, że więcej niepełnosprawnych młodych ludzi będzie mogło czuć się wspieranych - i że dzieci takie jak Seven nie muszą walczyć w izolacji.
Bycie częścią społeczności, która rozumie, przez co przechodzisz, może być niesamowicie potężną zmianą
Dla osób niepełnosprawnych i przewlekle chorych jest to odejście od wstydu w stronę dumy z niepełnosprawności.
Dla mnie to #DisabledAndCute Keah Brown pomogło zmienić moje myślenie. Kiedyś chowałem laskę na zdjęciach; teraz jestem dumny, że mogę to zobaczyć.
Byłem częścią społeczności osób niepełnosprawnych przed hashtagiem, ale im więcej dowiedziałem się o społeczności osób niepełnosprawnych, kulturze i dumie - i byłem świadkiem, jak różne osoby niepełnosprawne z różnych środowisk z radością dzielą się swoimi doświadczeniami - tym bardziej ja ” mogłem postrzegać moją niepełnosprawną tożsamość jako godną uczczenia, podobnie jak moją queerową tożsamość.
Hasztag taki jak #bagsoutforSeven może dotrzeć do innych dzieci, takich jak Seven Bridges, i pokazać im, że nie są same, że warto żyć, a niepełnosprawność nie jest czymś, czego należy się wstydzić.
W rzeczywistości może być źródłem radości, dumy i więzi.
Alaina Leary jest redaktorką, menadżerem mediów społecznościowych i pisarką z Bostonu w stanie Massachusetts. Obecnie jest asystentką redaktora Equally Wed Magazine i redaktorką mediów społecznościowych w organizacji non-profit We Need Diverse Books.
